ကုိယ္နဲ႔အ၀တ္

သတင္းစာ ထဲမွာ ဖတ္လုိက္ရတဲ့ သတင္း တပုဒ္... အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ မသုံးစြဲ ရေသးတဲ့ အ၀တ္ေတြ၊ ပစၥည္းေတြ ပိၿပီး အိမ္ထဲမွာ ေသဆုံး ေနတာကုိ ရဲက ဘူဒုိဇာနဲ႔ အိမ္ကုိ႐ွင္းၿပီး သူ႔အေလာင္းကုိ သယ္ထုတ္ရတယ္ တဲ့။ အဲ့ဒီ သတင္း ဖတ္ၿပီး ကိုယ္နဲ႔ အ၀တ္ အေၾကာင္း ေတြးမိတယ္။

ကုိယ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က အ၀တ္အထည္ေတြ အခုေလာက္ ေစ်း မႀကီးေပမယ့္ ေစ်း မေပါပါဘူး။ ေက်ာင္း၀တ္စုံရယ္ ပြဲသြား ပြဲလာ ၀တ္ဖုိ႔ရယ္နဲ႔ အိမ္ေန အ၀တ္ရယ္ လုိ႔ အၾကမ္းဖ်င္း ၃မ်ိဳးေလာက္ ခြဲလုိ႔ရပါတယ္။ ေက်ာင္း၀တ္စုံကေတာ့ ေတာ္ေနသေ႐ြ႕ မတုိတက္ သေ႐ြ႕ ၀တ္ပါေလ့။ ခရစ္စမတ္တုိ႔ ဘုရားေက်ာင္းပြဲေန႔တုိ႔ ဆုိလွ်င္ေတာ့ အက်ႌခ်ဳပ္တတ္တဲ့ အေဒၚက ခါေတာ္မီ အက်ႌ ခ်ဳပ္ေပးေလ့႐ွိတယ္။ ညမအိပ္ခင္အထိ ကုိယ့္အက်ႌ ဘယ္လုိပုံလည္း မသိရေသးဘူး။ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး အိပ္ရာ၀င္သြားတာ မနက္ႏုိးေတာ့ အေဒၚက ဂါ၀န္ေလးကုိ တန္းမွာ ခ်ိတ္ထားေပးတယ္။ ကေလးသဘာ၀ အသစ္ရေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့။ လူႀကီးေတြ ၀ယ္ေပးတာပဲ ၀တ္ရတဲ့ အ႐ြယ္မွာေတာ့ ဘာရယ္ညာရယ္လုိ႔ ပူဆာမိတာ မ႐ွိပါဘူး။ ၀ယ္ေပးတာ ဆင္တာ ၀တ္လုိက္တာပါပဲ။ ေလာဘ မ႐ွိေသးတဲ့ အ႐ြယ္ေပါ့။

ဆယ္ေက်ာ္သက္ အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့ ရတဲ့ မုန္႔ဖုိးကုိ စုၿပီး အက်ႌ၀ယ္ ၀တ္တယ္။ ျပည္တြင္းျဖစ္ ရယ္ဒီမိတ္ေတြက ေစ်းမႀကီးပါဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆင္တူ ပိတ္ေဖါက္ဇာ အက်ိႌေလးေတြ ၁၁၀ က်ပ္ ေပးၿပီး ၀ယ္၀တ္ၾကတယ္။ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ ပိတ္စ၀ယ္ၿပီး ႐ုပ္႐ွင္ မင္းသမီး အဆုိေတာ္ ေတြရဲ႕ အက်ႌပုံစံေတြ အတုိင္း ရေအာင္ အပ္ခ်ဳပ္သည္ဆီ အပ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသူဆုိေတာ့ ကုိယ့္အထြာနဲ႔ ကုိယ္ အ၀တ္အစားကုိ ရတဲ့ မုန္႔ဖုိးနဲ႔ ၀ယ္၀တ္တယ္။ ၀တ္ခ်င္ေပမယ့္ မတတ္ႏုိင္လုိ႔ မ၀ယ္ႏုိင္တဲ့ အ႐ြယ္ေပါ့။

အလုပ္ရေတာ့ စေန တနဂၤေႏြဆုိ ပိတ္စေတြ ၀ယ္ၿပီး အပ္ခ်ဳပ္သည္ဆီ ေျပးတယ္။ အပ္ခ်ဳပ္သည္ကုိ ျမန္ျမန္ ရေအာင္ အပူတပ္ လုိက္ေသးတယ္။ တနၤလာကေန ေသာၾကာကုိ ပုိက္ဆံ ႐ွာၿပီး စေန တနဂၤေႏြမွာ ႐ွာသမွ် သုံးသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။

အ၀တ္၀ယ္တဲ့ ကုိယ့္အက်င့္ကုိ သုံးသပ္ၾကည့္ေတာ့ ကြက္လပ္ တခုကုိ ျဖည့္သလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ အ၀တ္ေတြ ၀ယ္လုိက္ရလွ်င္ စိတ္ထဲ အားရ ေက်နပ္တာမ်ိဳး ခံစားရတယ္။ ၀တ္ဖုိ႔မ႐ွိလုိ႔ ၀ယ္တာလား ဆုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေအးတဲ့ အခ်ိန္၊ သိပ္ မေအးတေအး အခ်ိန္၊ ပူတဲ့ အခ်ိန္၊ မပူ႔တပူ အခ်ိန္ ၀တ္ဖုိ႔ရယ္ ဆုိၿပီး ရမယ္႐ွာၿပီး အမ်ိဳးေပါင္း စုံေအာင္ ၀ယ္တတ္တယ္။ ေတာင္းမွာ အကြပ္ လူမွာ အ၀တ္ လုိ႔ အ၀တ္အစား မ၀ယ္ခင္ ဆင္ေျခေပးၿပီး ၀ယ္တယ္။ အထည္မ်ား အယားေျပ ဆုိၿပီး ေစ်းေပါတာေတြ အမ်ားႀကီး ၀ယ္တယ္။ အျပင္သြားလုိ႔ တခုခု မ၀ယ္လာရလွ်င္ စိတ္ထဲ မေက်မနပ္ ျဖစ္တတ္တယ္။ မရမခ်င္း ေမႊေႏွာက္ၿပီး ေစ်းဆုိင္ေတြ လုိက္ပတ္ေနတာပဲ။ ဘာ႐ွာေနလဲလုိ႔ ေမးလွ်င္ ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္လည္း မသိပါဘူး။ sales မွာ £5 ဆုိလွ်င္ မလုိလည္း ၀ယ္ျဖစ္တယ္။ £1 ဆုိလွ်င္ေတာ့ ကုိယ့္ဆုိဒ္ မဟုတ္ေတာင္ လက္ေဆာင္ေပးရတယ္ ဆုိၿပီး ၀ယ္ထားတယ္။ အက်ႌေတြ ၀ယ္ရင္း သတင္းစာထဲ ပါတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အေၾကာင္းကလည္း မၾကာခဏ ေခါင္းထဲ ေရာက္လာၿပီး ေခၽြးေတြလည္း ျပန္လာတယ္။

ေနာက္ စဥ္းစားမိတာ တခုက ခုတေလာ အ၀တ္ အစားေတြ သိသိ သာသာႀကီး ေစ်းေပါလာတယ္။ ဖက္႐ွင္ ျပပြဲေတြ ကျဖင့္ မၿပီးေသးဘူး၊ အက်ႌ ဒီဇုိင္း အသစ္ေတြက ဆုိင္ေတြေပၚ ေရာက္ကုန္ၿပီ။ အင္အားနဲ႔ အခ်ိန္ ပုိစုိက္ရတဲ့ အ၀တ္အစားမ်ိဳး (ဇာထုိး ပန္းထုိး ပုတီးေစ့) ေတြကလည္း ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ၀ယ္လုိ႔ ရေနတယ္။ စီးပြားေရးကပ္ ဆုိဒ္ေနခ်ိန္မွာ လူေတြကလည္း ေစ်းေပါတဲ့ ဆုိင္ေတြက အေတာ္ေလး ၀ယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဆုိင္ေတြကလည္း တဆုိင္နဲ႔ တဆုိင္ အၿပိဳင္အဆုိင္ ေစ်းေလွ်ာ့ ေရာင္းၾကရတယ္။ ဆုိင္ေတြက အျမတ္အစြန္း အေလ်ာ့ မခံခ်င္တဲ့ အခါက်ေတာ့ အျခား အသုံးစရိတ္ေတြကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ အသက္သာဆုံး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။ အ၀တ္အစား ထုတ္လုပ္ စရိတ္၊ သယ္ယူခ၊ ထုပ္ပုိးခ စတာေတြ အျပင္ ဆုိင္၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ လခနဲ႔ ရပုိင္ခြင့္ ေတြပါ ထိခုိက္ကုန္တယ္။ ဆုိင္၀န္ထမ္းထဲမွာ ကုိယ့္မိသားစု ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပါတယ္။

ေစ်းေပါတုိင္း ေလာဘတက္ၿပီး လုိက္၀ယ္ေနတာ ဒီဂယက္က ကုိယ့္ကုိ ႐ုိက္ခတ္ ေနတာေတာင္ သတိမထားမိဘူး။ အက်ႌပုံထဲ ကုိယ့္ကုိ ႐ွာမေတြ႔မွာလည္း ေတြးၿပီးေၾကာက္တယ္။