Monday 22 June 2009

အလြဲသုံးစားျခင္း

ၿဗိတိန္ ပါလီမန္ အမတ္ေတြ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ကစၿပီး အလြဲသုံးစား လုပ္ထားတဲ့ အသုံးစရိတ္ေပါင္း စတာလင္ေပါင္ ၅သိန္းေလာက္ ျပန္ရတယ္လုိ႔ သတင္းမွာ ၾကားလုိက္ရတယ္။ Daily Telegraph သတင္းစာႀကီးကေန ေဖာ္ေကာင္လုပ္လုိ႔ ဘယ္အမတ္ေတြ ဘယ္လုိ ျပည္သူ႔ဘ႑ာကုိ အလြဲသုံးစား လုပ္တယ္ဆုိတာ အမ်ားျပည္သူေတြက သိခြင့္ရတာ။ တခ်ိဳ႕က အိမ္၀ယ္ထားတဲ့ စရိတ္၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အိမ္ျပင္တဲ့ စရိတ္၊ သူတုိ႔အိပ္တဲ့ အခန္းကုိ အသံလုံေအာင္ ျပဳျပင္ရတဲ့ စရိတ္၊ သူတုိ႔ေနတဲ့ ၿခံ၀င္း တံခါး ၀ယ္ရတဲ့ စရိတ္၊ မီးဖုိေခ်ာင္ ျပင္တဲ့ စရိတ္၊ အငွားကားစီး စရိတ္၊ ၿခံရွင္း စရိတ္၊ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြ အတြက္ ကုန္က်စရိတ္ စသျဖင့္ မဆုံးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ Daily Mail သတင္းစာက တခါ ၿဗိတိန္က သံတမန္ အရာရွိေတြ စနစ္တက် ျပည္သူ႔ဘ႑ာကုိ အလြဲသုံးစား လုပ္ေနၾကတဲ့ အေၾကာင္း ေဖာ္ျပ ျပန္လာပါတယ္။ အရာရွိေတြ ႏုိင္ငံျခား အစည္းအေ၀း သြားတက္တုိင္း အရာရွိ ကေတာ္ေတြ အတြက္ပါ ကုန္က် စရိတ္ ေတာင္းခံၾကေၾကာင္း၊ သံအရာရွိနဲ႔ မိသားစု၀င္ေတြ တႏွစ္ တခါ အိမ္ျပန္ခရီးကုိ မရွည္ရွည္ေအာင္ ခရီးေ၀းေတြက ေကြ႔ပတ္ ျပန္ၾကတဲ့အခါ ေလယာဥ္စီးခ်ိန္ ၃နာရီထက္ ပုိသြားတဲ့ အတြက္ စီးပြားေရးတန္းကေန စီးနင္းလုိက္ပါခြင့္ ရေအာင္ ႀကံဖန္ၾကတဲ့ အေၾကာင္း စသျဖင့္ပါ။

ဒီသတင္းေတြ မထြက္ခင္ ရံဖန္ရံခါ ၾကားရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကေတာ့ သာမန္ ျပည္သူ တဦး လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္လုိ႔ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ဘူး ဆုိၿပီး ေထာက္ပံ့ေၾကး ယူကာ ေဘာလုံး ကန္ေနတာ ေတြ႔လုိ႔ အေရးယူျခင္း ခံရတဲ့ အေၾကာင္း၊ အားကုိးရမယ့္ ေယာက်ာ္း မရွိပါဘူးလုိ႔ ေၾကျငာၿပီး မိသားစု ေထာက္ပံ့ေၾကး ယူေနသူ အမ်ိဳးသမီး တဦး ကေလးေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ေမြးေနလုိ႔ သက္ဆုိင္ရာက အျဖစ္မွန္ကုိ စုံစမ္းေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း၊ ကေလး ၅ေယာက္ကုိ ၾကည့္ရွဳေနရလုိ႔ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ႏုိင္ဘဲ အစုိးရ စရိတ္နဲ႔ အိပ္ခန္း ၅ခန္းရွိတဲ့ အိမ္မွာ ပရိေဘာဂ အျပည့္အစုံနဲ႔ ေနဖုိ႔ ေတာင္းဆုိတဲ့ သူေတြရဲ႕ အေၾကာင္း၊ ရရာ အလုပ္ မလုပ္ဘဲ အလုပ္ ရွာေနတယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အလုပ္ရွာေဖြသူ ေထာက္ပံ့ေၾကး ေတာင္းခံတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ အေၾကာင္း၊ ၀င္ေငြစာရင္းကုိ ေလွ်ာ့ျပၿပီး အစုိးရကုိ အသုံးစရိတ္ မေလာက္လုိ႔ ထပ္ေဆာင္းေပးဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ လူေတြ အေၾကာင္းပါ။

တကယ္တမ္း ေျပာၾကေၾကးဆုိ ပါလီမန္ အမတ္ေတြလုိ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးမင္းမ်ားနဲ႔ ေထာက္ပံ့ေၾကး လိမ္ယူတဲ့ လူတန္းစားက တတန္းထဲပါပဲ။ ျပည္သူ႔ဘ႑ာကုိ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ အလြဲသုံးစား လုပ္ေနၾကတာျခင္း အတူတူ ပါလီမန္ အမတ္ေတြကေတာ့ အေလ်ာ္အစား ျပန္ေပးၿပီး သူတုိ႔ အျပစ္ကုိ ေလွ်ာ္လုိက္ၾကတယ္။ သာမန္လူ ဆုိရင္ေတာ့ ေထာင္နန္းစံရမွာပါ။ ျပည္သူေတြက ယုံၾကည္ အားထားၿပီး တုိင္းျပည္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ဖုိ႔ ပုံအပ္ထားတဲ့ ျပည္သူ႔ ကုိယ္စားလွယ္ေတြက ျပည္သူ႔ဘ႑ာကုိ အခုလုိ အလြဲသုံးစား လုပ္တာကုိ ျပည္သူေတြက ပုိၿပီး မခံမရပ္ႏုိင္ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ စည္းမ်ဥ္း ဥပေဒေတြကုိ သူတုိ႔အျပင္ နားလည္တဲ့သူ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။

ကုိယ့္အလုပ္ထဲမွာေတာ့ ရုံးက ကုန္က်ရမယ့္ စရိတ္မ်ိဳးဆုိ ဘယ္ေလာက္ ေစ်းႀကီးႀကီး မစဥ္းစားဘဲ သုံးပစ္လုိက္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။ ကားနဲ႔သြားရင္ ပုိသက္သာေပမယ့္ ေစ်းပုိႀကီးတဲ့ ရထားနဲ႔ သြားတာမ်ိဳး၊ ကားပါကင္ကုိ အလကားရတဲ့ ေနရာ မရွာဘဲ ေစ်းႀကီးေပးၿပီး ရပ္တာမ်ိဳး၊ ကုမၸဏီက ေပးမွာမုိ႔ ေစ်းႀကီးတဲ့ အရက္ ၀ယ္ေသာက္တာမ်ိဳး ေတြေပါ့။ ဘာမဟုတ္တဲ့ အေသးအဖြဲ အလြဲသုံးစားမွဳလုိ႔ ေျပာလုိ႔ ရေပမယ့္ ဒီလုိ အေသးအမႊား ကိစၥေလးေတြကပဲ စၿပီး ႀကီးမားတဲ့ အမွဳေတြ က်ဴးလြန္မိၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

စကားခ်ပ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း တုိနီဘလဲရဲ႕ အသုံးစရိတ္ ျဖတ္ပုိင္းေတြေတာ့ ဖ်က္ဆီးပစ္တဲ့ အထဲ မေတာ္တဆ ပါသြားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

Wednesday 17 June 2009

လူႀကီးေတြအေၾကာင္း

မၾကာခဏ အနီးအနား ပတ္၀န္းက်င္က ၾကားရတတ္တဲ့ လူႀကီးေတြ အေၾကာင္း အမွတ္တရ ေရးထားခ်င္လုိ႔ပါ။ ကုိယ္သူတုိ႔ အရြယ္ေရာက္ရင္ သူတုိ႔လုိ မျဖစ္ဘူးလုိ႔ မေျပာႏုိင္ဘူး။

မသီတာရီရဲ႕အဖြား
တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ အရြယ္ ေျမးမ ႏွစ္ေယာက္ ရွိေပမယ့္ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ အဖြားက အိမ္မွာ ဖုန္းလာရင္ ဦးေအာင္ ေျပးကုိင္တယ္။ ေခ်ာ္လဲလုိ႔ အ႐ုိးေတြ ဘာေတြ က်ိဳးကုန္မွာ စုိးရိမ္လုိ႔ အဖြားဆီ ဘယ္သူဆက္ဆက္ ေခၚေပးပါ့မယ္လုိ႔ ေျမးေတြက ကတိ အခါအခါ ေပးရတယ္။

အန္တီတုိး
၃ႏွစ္အ႐ြယ္ သူ႔ေျမးမကုိ အန္တီတုိးလုိ႔ပဲ သူ႔ကုိ ေခၚရမယ္လုိ႔ သင္ထားတယ္။ ကုိးရီးယားကား လာတဲ့ အခ်ိန္ တဦးတည္းေသာ ေျမးမေလး တီဗီေ႐ွ႕ ျဖတ္ ေလွ်ာက္မိလုိ႔ကေတာ့ ေနစရာ မ႐ွိေအာင္ ဆူပစ္လုိက္တယ္။ ကေလး နားလည္ မလည္ေတာ့ မသိဘူး။ သူေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေမာသြားတယ္တဲ့။

ေဒၚရသီရဲ႕အေမ
တေန႔လုံး အိမ္မွာ သူတေယာက္ထဲ ႐ွိေနေပမယ့္ လူေတြ ျပန္ေရာက္လုိ႔ ညေနစာ ခ်က္ျပဳတ္တဲ့ အခ်ိန္ ေရာက္တာနဲ႔ မီးဖုိအခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ကုိ၀င္လာတယ္။ လက္ဖက္ရည္ ေဖ်ာ္ဖုိ႔လုိ႔တဲ့။ သူနဲ႔ တည့္တာဆုိ ခံတြင္း သိပ္ မေတြ႔တတ္ေပမယ့္ fish & chips, burger, Chinese takeaway ေတြကုိ တေန႔ တမ်ိဳး မ႐ုိး ရေလေအာင္ မွာစားတယ္။

မဒီရဲ႕အေဖ
သူ႔ သမီးေတြကုိ မတန္တရာ ရထားတယ္လုိ႔ ေအာက္ေမ့ၿပီး ဘယ္ သားမက္ကုိမွ ၾကည့္မရဘူး။ အခြင့္ရတုိင္း သူ႔ေလာက္ ဘယ္သားမက္ အလုပ္ လုပ္ႏုိင္သလဲလုိ႔ ႏွဳိင္းယွဥ္ တတ္ေသးတယ္။ သမီးေတြနဲ႔ သူတုိ႔ ေယာက်ာ္းေတြ စိတ္ အခန္႔မသင့္လုိ႔ ရံဖန္ရံခါ စကား မ်ားတဲ့ အခါ ဒီေကာင္ေတြကုိ ျမန္ျမန္ ကန္ထုတ္ ပစ္လုိက္တာ အေကာင္းဆုံးပဲ လုိ႔ အႀကံဥာဏ္ ေပးတတ္တယ္။

အန္တီဘူး
တအိမ္ထဲ ေျပးၾကည့္မွ ဒီ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ႐ွိေပမယ့္ အတူေနတဲ့ ညီမကုိ စိတ္ဆုိးရင္ စကား မေျပာဘဲ ေနတယ္။ စိတ္ဆုိးရျခင္း အေၾကာင္း တခ်ိဳ႕က ၾကမ္းေပၚ က်တဲ့ မုန္႔ အစ အနေတြကုိ ျပန္မေကာက္လုိ႔၊ ေနာက္တေန႔ အစီအစဥ္ လာေနတုန္း တီဗီ ပိတ္လုိက္လုိ႔၊ ႐ုပ္႐ွင္ ျပေနတုန္း စကားေတြေျပာလုိ႔ စတာေတြေၾကာင့္ပါ။

အန္ကယ္UTH
အသက္ ၈၀ ေရာက္လုိ႔ အိမ္မွာ သားသမီးေတြ ၀ုိင္းလုပ္တဲ့သူေတြ တပုံႀကီး ႐ွိေပမယ့္ တအိမ္လုံး အတြက္ ေရခံတဲ့ အလုပ္ကုိ ကုိယ္တုိင္ လုပ္တယ္။ မီးလာတဲ့ အခ်ိန္ ထၿပီး သူမ်ားေတြ ေရစက္ အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆြဲမသြားခင္ ဇြဲ႐ွိ႐ွိနဲ႔ မအိပ္ဘဲ ညတုိင္း ေစာင့္ၿပီး ေရခံတယ္။

ေဒါက္တာ ရပ္ဂ်္
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္က သူ႔ အေတြ႔ အႀကံဳေတြကုိ ထပ္ခါ တလဲလဲ ေျပာျပတယ္။ အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ အေသးစိတ္ကုိ ပုံေဖာ္ေျပာတာ ႐ုပ္႐ွင္ထဲကလုိ စလုိးမုိး႐ွင္းနဲ႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ သလုိပဲ။ ယဥ္ေက်းသမွႈနဲ႔ သူမ်ား အေၾကာင္း ေမးၿပီး စကား ဆုံးေအာင္ မေစာင့္ဘဲ သူ႔ အေၾကာင္းပဲ ျပန္ ေရာက္သြားျပန္ေရာ။

ေမရီနဲ႔ေဒးဗစ္
ဧည့္သည္ေတြကုိ အေရွ႕မွာ ထားၿပီး တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မနားတမ္း ပါးစပ္ ေသနတ္ပစ္တယ္။ ဧည့္သည္ေတြက အစားပဲ ငုံ႔စားရမလား မ်က္ႏွာပဲ လႊဲထားရမလား မသိေအာင္ အေနရ ခက္သေလာက္ သူတုိ႔ကေတာ့ တေလာကလုံးမွာ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ႐ွိေနတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ရန္ျဖစ္တာ သူတုိ႔ရဲ႕ trademark တခုလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္လုံး ၇၀ ေက်ာ္ၿပီ။ ပုံစံ မေျပာင္းဘဲ ဆက္လက္ ခ်ီတက္တုန္း။

Sunday 7 June 2009

စုံစီနဖာရန္ကုန္

ရန္ကုန္ မျပန္ခင္ ေငြေစ်းေတြ က်လုိ႔ ဒီတေခါက္ေတာ့ အသုံးအစြဲ သတိ ထားရမယ္လုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာ သတိ ေပးထားတယ္။ အစား အေသာက္ ကုိေတာ့ စားခ်င္တာေတြ စားမယ္ေပါ့။ မုန္႔ဟင္းခါး ကုိေတာ့ ႀကံဳသလုိ စားျဖစ္တယ္။ ေျမနီကုန္းကုိ မေရာက္ခဲ့လုိ႔ တင္တင္ေအးနဲ႔ ေ႐ႊဥမွာေတာ့ မစားခဲ့ရပါဘူး။ နံမည္ႀကီးတဲ့ ၄၆ လမ္း မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ ေရာက္ေတာ့ ကုန္ၿပီတဲ့။ စကားမစပ္ အဲ့ဒီလမ္းက အမႈိက္ပုံႀကီးက အနံ႔ဆုိးလွပါတယ္။ ၃၈လမ္း ခင္ေထြးရီဆုိင္ ကေတာ့ ေျပာင္းသြားပါၿပီတဲ့။
အေနာ္ရထာလမ္းဘက္ ေလွ်ာက္ၿပီး ဆံပင္ၫႇပ္တယ္။ မိန္းမဆုိင္က ၂၅၀၀၊ ေယာက်ာ္းကေတာ့ ဆံသမွာ ၁၀၀၀။ ၁၀ မိနစ္ ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ ဘားလမ္းထဲက စပယ္ဦး ေတးသံသြင္းကုိ အမွတ္တရ လွမ္းၾကည့္ လုိက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က ေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ကူးဖီးလ္ ထုိင္စားတယ္။ တျခား အခ်ိဳမုန္႔ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ယင္ေကာင္ေတြလည္း တ၀ဲ၀ဲမုိ႔ မစားျဖစ္ေတာ့ပါ။ အျပန္က်ေတာ့ ဒူးရင္းသီးနဲ႔ မင္းဂြတ္သီး ၀ယ္ခဲ့တယ္။ မေလး႐ွားသီးလုိ႔ ေျပာလုိ႔ က်ိဳက္ေကာ္သီး မ႐ွိဘူးလားလုိ႔ ေမးေတာ့ မေလး႐ွားမ်ိဳးပါတဲ့။ တလုံး ၁၆၀၀။ အလုံး ေသးေသးနဲ႔ အသားလည္း ႐ွိပါတယ္။ ခ်ိဳလည္း ခ်ိဳပါတယ္။ မင္းဂြတ္သီးကေတာ့ အ႐ြယ္အလုိက္ တလုံးကုိ ၁၀၀-၁၅၀ ေပးရတယ္။

ညဘက္ တ႐ုတ္တန္း ေလွ်ာက္ေတာ့ ၁၉လမ္းမွာ ဆီခ်က္ စားတယ္။ တပြဲ ၃၀၀။ စားေနရင္း ကုိးရီးယားတေယာက္က ကုိယ္တုိ႔ ပန္းကန္ကုိ လက္ၫႇိဳးထုိးၿပီး ဒါဘယ္ေလာက္လဲလုိ႔ ေမးလုိ႔ မ႐ွင္းခင္ ေစ်းသိလုိက္ရတာ။ ၃၀၀ ဆုိေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာလုိက္တာ။ ေနာက္ေန႔ သူမ်ားေခၚတာနဲ႔ အင္းယားလမ္းက ေခါက္ဆြဲဆုိင္မွာ လုိက္စားျဖစ္တယ္။ ေခါက္ဆြဲ အမ်ိဳးစုံရပါတယ္။ စားရတာလည္း ေအးေအး ေဆးေဆး ႐ွိပါတယ္။ ေစ်းေတြ ၾကည့္ၿပီး လုိက္ေကြ်းတဲ့သူကုိ အရမ္း အားနာရတယ္။ မေလး႐ွား ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ပါ။ တပြဲ ၂၂၀၀။ ကုိယ္ကေတာ့ စားရင္း ႏွေျမာေနတယ္။ စားလုိ႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးတပြဲ ၁၅၀၀ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္လည္း ႐ွိေသးတယ္တဲ့။ ဆုိင္ေနရာေတာ့ မေမးခဲ့ေတာ့ဘူး။ သြားမွာမွ မဟုတ္တာ။

ရာသီဥတုက အရမ္းပူေတာ့ ႀကံဳသလုိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္လည္း ထုိင္ျဖစ္ပါတယ္။ MFTB အေ႐ွ႕က ပန္းေဟ၀န္မွာ အစားအေသာက္ေတြ စားလုိ႔ ေကာင္းတယ္။ ပဲျပဳတ္နံျပားက အခ်ိန္မေ႐ြးရလုိ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္တုိင္း မွာစားျဖစ္တယ္။ ေ႐ႊပုဇြန္ ေရာက္ရင္ ဖါလူဒါ ေသာက္တာ ထုံးတမ္းစဥ္လာ တခုလုိျဖစ္ေနတာမုိ႔ ဖါလူဒါ ေသာက္တယ္။ ကူးဖီးလ္က ၁၀၀၀ ဆုိေတာ့ ငယ္ငယ္က လွည္းနဲ႔ ညဘက္ လုိက္ေရာင္းတဲ့ အသည္ကုိ သတိရတယ္။

တရက္ေတာ့ ဟင္းစား၀ယ္ဖုိ႔ ေစ်းလုိက္သြားတယ္။ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြကေတာ့ အတန္ဆုံးပဲ။ ကန္စြန္း႐ြက္တစီး ၁၅၀။ ခ်ဥ္ေပါင္ ၁၀၀ဖုိး ၅စီး။ သခြားသီးတလုံး ၅၀။ အိမ္နဲ႔ ေစ်းက လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ေရာက္တာမုိ႔ တေန႔တခါ သြား၀ယ္လုိ႔ရတယ္။ ေရခဲေသတၱာ သုံးမရတာနဲ႔လည္း အေတာ္ပါပဲ။ သားငါးေတြကုိေတာ့ ရာသီဥတု ပူပူမွာ ဒီလုိပဲ အျပင္မွာ ခ်ေရာင္းေနၾကတယ္။ ေစ်းလမ္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ႁကြက္ေသေတြ႔လုိ႔ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးလုိက္ေသးတယ္။ ပ်ံက် ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ အရင္လုိ ေျပးေနရတုန္းပဲ။ ၀ယ္ေနရင္း တန္းလန္း သူတုိ႔ေျပးေတာ့ ကုိယ္လည္း ဘယ္လုိက္ရမွန္း မသိဘူး။ စာေပဗိမာန္ နားေရာက္ေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ကြ်ဲေကာသီးေရာင္းေနတာေတြ႔တာနဲ႔ ေစ်းေမးမိတယ္။ ၁၂၀၀ ဆုိေတာ့ မဆစ္ေတာ့ဘဲ ေစ်းသည္ကုိပဲ ေ႐ြးခုိင္းလုိက္မိတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စားမရေအာင္ ေျခာက္ေနတာနဲ႔ လႊင့္ပစ္ လုိက္ရတယ္။ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းဘူး။

အငွားကားခ ေတြကေတာ့ ၁၀၀၀ ကေနစတာပါပဲ။ လုိင္းကားစီးႏုိင္ရင္ေတာ့ အေတာ္သက္သာပါတယ္။ ယုဇန ပလာဇာကုိ အဲကြန္းဘတ္စ္နဲ႔ သြားခဲ့တယ္။ ကားခ ၂၀၀။ ကားေပၚမွာ တီဗီပါလုိ႔ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ခ်င္တာ ကင္မရာ တကားကားနဲ႔ သူမ်ား မ်က္စိေနာက္မယ္ေနာ္လုိ႔ ေယာက်ာ္းက ႀကိမ္းလုိ႔ အသာေလး ၿငိမ္ေနရတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကုိလည္း လုိင္းကားနဲ႔ သြားတယ္။ ကားေ႐ွ႕ခန္းက စီးတာ ၂၀၀။ အေနာက္က စီးရင္ ၅၀။ ေစ်းမွာ ဆုိင္အသစ္ဖြင့္တယ္ ၀ယ္ေကၽြးမယ္ဆုိလုိ႔ ၾကည့္လုိက္တာ ဆုိင္က အမႈိက္ပုံ အႀကီးႀကီး တခုနဲ႔ ကပ္ရက္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းက ဘာမွ မစားခဲ့ဘူး။ ႐ုံးခ်ိန္ေတြ ေ႐ွာင္ၿပီး သြားတာမုိ႔ ဘတ္စ္ကားစီးရတာ မဆုိးပါဘူး။ ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာလမ္းက feel ကုိလည္း ဘတ္စ္ကားနဲ႔ပဲ သြားတာ။ စပယ္ယာက မီးပြိဳင့္မွာ တံခါးဖြင့္ေပးလုိ႔ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ရေသးတယ္။ ျမန္မာမုန္႔ေတြ အကုန္ရတယ္။ အဲ့ဒီနားက ထမင္းဂ်ိဳးေၾကာ္လည္း ၀ယ္စားခဲ့ေသးတယ္။ ကုိယ္လည္း စားႏုိင္မယ္ ထင္သေလာက္ ၀ယ္တာပဲ။ ဆုိင္ေပၚတင္ေရာင္းေတာ့ သန္႔႐ွင္းတယ္လုိ႔ ထင္စရာေပါ့ေလ။ တကယ္ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ ေရာင္းသူေတြပဲ သိမွာပါ။ သြားေနက် ပန္းဆုိးတန္းက စာေပေလာက ဆုိင္လည္း ေျပာင္းသြားတာနဲ႔ ေတြ႔တဲ့ ဆုိင္မွာ စာအုပ္ေတြ လုိက္ၾကည့္ေတာ့ စိတ္တုိင္း မက်ျပန္ဘူး။ ျပန္ခါနီးေတာ့ အေျပးအလႊားနဲ႔ စူပါ၀မ္းမွာ ဖိနပ္ကေလးေတြ ၀ယ္တယ္။ ျမန္မာၫႇပ္ဖိနပ္က ၁၅၀၀၊ ယုိးဒယား ၫႇပ္ဖိနပ္က ၇၀၀၀နဲ႔ ေဒါက္ဖိနပ္ေလးက ၈၀၀၀ပါ။ ဖိနပ္ႀကိဳက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ သတိရတယ္။