Wednesday 29 July 2009

ဘ၀တေကြ႔မွာ

မွတ္မိသေလာက္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕က ရြယ္တူ တခ်ိဳ႕က ကုိယ္ထက္ အသက္ႀကီးသူေတြ၊ ကုိယ့္ကုိ ေသြးသား အရင္းအခ်ာလုိ ခ်စ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ကုိယ့္ အက်ိဳးကုိ လုိလားတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားႀကီး ဘ၀ ခရီး တေလွ်ာက္ ေတြ႔ခဲ့ရတာ။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ကုိေတာ့ နံမည္၊ ေနရာနဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြပါ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ကုိေတာ့ ၀ါးတားတား၊ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ နံမည္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကုိယ့္ ဘာသာလည္း ဘ၀င္မက်ဘူး။ တကယ္ဆုိ ဘ၀မွာ ခင္မင္ ရင္းႏွီး ခဲ့သူေတြကုိ ဘာလုိ႔ အကုန္ မမွတ္မိ ႏုိင္တာလဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ စာအုပ္ေလး တအုပ္ကုိ စလုိက္တာ။ ဘ၀ တေကြ႔မွာ သိခြင့္ ရခဲ့သူေတြ အားလုံးကုိ မွတ္မိ ေနခ်င္တယ္။ တေန႔က် (မွတ္ဥာဏ္ေတြ မေကာင္းေတာ့တဲ့ အခ်ိန္) ဒီစာအုပ္ေလး ဖြင့္ၿပီး ျပန္ဖတ္ဖုိ႔ေပါ့။

စင္ကာပူကုိ ပထမဆုံး သြားေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာ မူးေနာက္ေနတဲ့ ကုိယ့္ကုိ အနားမွာ ထုိင္တဲ့ အမႀကီး တေယာက္က ခရီးစဥ္ အဆုံး အထိ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းကေန ကြဲသြားလုိက္တာ ေနာက္မွ တရပ္ကြက္ထဲ ျပန္ေတြ႔ၾကေတာ့ ေပ်ာ္လုိက္တာ။ ေနရာ အသစ္မွာ ဆုိေတာ့ အမ တေယာက္ ေကာက္ရလုိက္ သလုိပဲ။ ၀မ္းနည္း စရာက အခု သူ႔နံမည္ကုိ အစေဖၚလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ သူဘယ္မွာလဲ မသိေတာ့ဘူး။

ျမန္မာ ဆရာ၀န္ အမႀကီး တေယာက္ နဲ႔လည္း ေက်ာင္းတက္ရင္း ခင္မင္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အဆက္အသြယ္ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္တုန္းက သူ႔ အမ်ိဳးသားက သေဘၤာတက္ေနတုန္း သူက ေနခြင့္ ရေအာင္ ကြန္ျပဴတာ ေက်ာင္းတက္ၿပီး စင္ကာပူမွာ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ရတယ္။ တက္ညီ လက္ညီ ႀကိဳးစားၾကတဲ့ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကေတာ့ ကေလးယူဖုိ႔ မစဥ္းစားႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ကံေကာင္းရင္ေတာ့ ကေလး တၿပံဳႀကီးနဲ႔ တမိသားစုလုံးကုိ ျပန္ေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္။ ငယ္ငယ္က ဆံပင္ၫႇပ္ေပးတဲ့ အမႀကီးကုိ ရန္ကုန္ျပန္ရင္ ေတြ႔မလားလုိ႔ ရွာမိတယ္။ မေတြ႔ဘူး။ သူ႔ကုိ အိမ္နံမည္နဲ႔ပဲ သိေတာ့လည္း ဘယ္လုိ သြားရွာမလဲ။ အားတုိင္း ဆံပင္ကုိ ပုံစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းခ်င္တုိင္း စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ၫႇပ္ေပးတတ္တဲ့ သူ႔ကုိ ဒီမွာ ဆံပင္ၫႇပ္တာ စိတ္တုိင္း မက်တုိင္း အရမ္း ေက်းဇူးတင္ၿပီး သတိရတယ္။

မွတ္မိသေလာက္ စာအုပ္ေလးထဲ ခ်ေရးထားတာ ေတာ္ေတာ္ ေလးေတာင္ မ်ားေနၿပီ။ ခင္မင္ သိကၽြမ္းခဲ့တဲ့ သူေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕လည္း ေလာကႀကီးထဲ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ကုိယ့္အတြက္ ျမန္မာ အက်ႌေလးေတြ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ အန္တီ တေယာက္ နဲ႔လည္း ခင္မင္ ခဲ့ရဖူးတယ္။ သူ႔ အမ်ိဳးသားက နံမည္ႀကီး ဒီဇုိင္နာေပမယ့္ ဟိတ္ဟန္ မရွိတဲ့ အန္တီနဲ႔ ကုိယ္ကေတာ့ မိတ္ေဆြေတြလုိ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ကုိယ္ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ အမ်ိဳးသားနဲ႔ အန္တီ့ကုိ မိတ္ဆက္ေပးဖုိ႔ သြားေတြ႔တာ ေနာက္ဆုံးပဲ။ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ သူတုိ႔အားလုံး ကုိယ့္ဘ၀မွာ တစိတ္ တေဒသ အေရးပါခဲ့တဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ။ စိတ္အားျဖင့္ လည္းေကာင္း လူအားျဖင့္ လည္းေကာင္း ကုိယ့္အတြက္ ကူညီေဖးမ ခဲ့ၾကတယ္။ အခြင့္ရရင္ အားလုံးနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ ခ်င္ေသးတယ္။ အဲ့ဒီေန႔ မေရာက္ မခ်င္းေတာ့ ေတြ႔ဆုံ သိကၽြမ္း ခြင့္ရတဲ့သူေတြကုိ စာအုပ္ေလးထဲမွာပဲ မၾကာမၾကာ သြားေတြ႔ေနမိတယ္။

Monday 27 July 2009

ဘုရားေက်ာင္း

ဒီၿမိဳ႕ေလးကုိေရာက္ေတာ့ အနီးနား တ၀ုိက္မွာ ဘုရားေက်ာင္း တက္ဖုိ႔ လုိက္ရွာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ၫႊန္လုိ႔ ဒရမ္ေတြ တီးၿပီး ၀တ္ျပဳ ကုိးကြယ္ျခင္း အစီအစဥ္ လုပ္တဲ့ ဘုရားေက်ာင္းကုိ ေရာက္သြားတယ္။ ငယ္ငယ္ထဲက လက္အုပ္ခ်ီ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလး ဆုေတာင္းစာေတြ ရြတ္ရတဲ့ အေလ့အထနဲ႔ မတူတာနဲ႔ပဲ ဘုရားရွိခုိး ရတာ အားမရဘူးဆုိၿပီး ေနာက္ ဘုရားေက်ာင္း တခု ေတြ႔လုိေတြ႔ျငား လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္တုိင္း လုိက္ၾကည့္မိတယ္။ တႏွစ္ၾကာေတာ့ ႏွစ္သစ္ကူးည ဆုေတာင္းပြဲေတြ လုိက္ရွာရင္း ကုိယ့္အိမ္နဲ႔ နီးတဲ့ ဘုရားေက်ာင္း တေက်ာင္း သြားေတြ႔တယ္။ အဲ့ဒီ ညကစၿပီး ဒီဘုရားေက်ာင္း ကုိပဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ တက္ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ဘုန္းႀကီး အပါအ၀င္ ဘုရားေက်ာင္း တက္သူေပါင္း ၂၀ေအာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ အဘုိး အဘြား အရြယ္ေတြ မ်ားပါတယ္။ သီခ်င္းဆုိတဲ့ အဖြ႔ဲထဲမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ရံဖန္ရံခါ ပါတတ္တယ္။

အဲ့ဒီ ဘုရားေက်ာင္းမွာက အလွဴေငြကုိ ရန္ကုန္မွာလုိ အိတ္ေတြနဲ႔ လုိက္မခံဘူး။ ဗန္းကေလး တခု အ၀င္၀က စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတယ္။ တေန႔ေတာ့ အဘြား တေယာက္က လာေမးတယ္။ ပုံမွန္ အလွဴေငြ ထည့္ဖုိ႔ စာအိတ္ ယူမလားတဲ့။ ဘုရားေက်ာင္း အတြက္ အက်ိဳးပုိ ရွိေစတဲ့ အေၾကာင္းလည္း ေျပာျပတယ္။ gift aid လုိ႔ေခၚပါတယ္။ ကုိယ္က ၁က်ပ္ လွဴရင္ ဘုရားေက်ာင္းက အစုိးရဆီက ၂၈ျပား ရလုိ႔ စုစုေပါင္း ရတဲ့ အလွဴေငြက ၁က်ပ္ ၂၈ျပား ျဖစ္သြားပါတယ္။ လွဴတဲ့သူက အခြန္ ေပးေဆာင္ေနတဲ့သူ ျဖစ္ရပါမယ္။ (အျမတ္အစြန္း မယူတဲ့ ဘယ္ အဖြဲ႔အစည္း ကုိမဆုိ လွဴရင္ gift aid form ျဖည့္ေပးလုိက္ရုံနဲ႔ ကုိယ့္အလွဴရဲ႕ ၂၈%ကုိ သူတုိ႔ အပုိရတာမုိ႔ အခ်ိန္ ၁မိနစ္ေလာက္ အကုန္ခံၿပီး form ကုိျဖည့္ပါတယ္။ )

တေန႔ေတာ့ ဘုန္းႀကီး တရားေဟာတဲ့ အထဲမွာ ဘုရားေက်ာင္းကုိ ကုိယ့္၀င္ေငြရဲ႕ ၅% လွဴဖုိ႔ ပါတယ္။ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ ေတြးစရာ တခု ရသြားတယ္။ အလွဴေငြဆုိၿပီး ဘယ္ေရြ႕ ဘယ္မွ် လုိ႔ ဘာေၾကာင့္ ေျပာရတာလဲေပါ့။ ရန္ကုန္မွာတုန္းက အသင္းသားေတြဟာ အေၾကာင္း တခုမဟုတ္ တခုျပၿပီး ဘုရားေက်ာင္းကုိ ေက်းဇူးေတာ္ ခ်ီးမြမ္းဖုိ႔ လွဴၾကပါတယ္။ ဥပမာ တုိင္ကပ္နာရီေတြ လွဴၾကလြန္းလုိ႔ ဘယ္နား ၾကည့္ၾကည့္ နာရီေတြခ်ည္းပဲ။ ေမြးေန႔အတြက္ ပန္း ဖေယာင္းတုိင္ လွဴတဲ့သူ မုန္႔နဲ႔ စပ်စ္ရည္ လွဴတဲ့သူ အစရွိသျဖင့္ လွဴၾကတာ ကုိယ့္အလွည့္ ေရာက္ဖုိ႔ မနဲ ေစာင့္ရတာမ်ိဳးပါ။ ဘုရားေက်ာင္း ျပင္ဆင္ မြမ္းမံဖုိ႔ အလွဴခံရင္လည္း ဘယ္ေလာက္ ကုန္က်မယ္လုိ႔ပဲ ေျပာတာ ၾကားရၿပီး တေယာက္ ဘယ္ေလာက္ ထည့္ပါလုိ႔ေတာ့ ေျပာေလ့ မရွိပါဘူး။ သူတုိ႔ ဓေလ့နဲ႔ ကုိယ့္ဓေလ့ ကြာတာေနာ္။

တေလာကေတာ့ သတင္းစာထဲမွာ ဒီလုိ ပါလာတယ္။ ဘုရားေက်ာင္း သြားတယ္ ဆုိတာ တျခားသူေတြနဲ႔ အတူ ဘုရားရွိခုိးဖုိ႔ပါ။ မိတ္ေဆြ အသစ္ေတြနဲ႔ မိတ္ဖြဲ႔ရတာ၊ အခ်င္းခ်င္း အားေပးၾကတာ၊ အကူအညီ လုိရင္ ေတာင္းရတာ စသျဖင့္ လူမွဳ ဆက္ဆံေရး အတြက္လည္း အေရးပါ ပါတယ္။ ေနရာ အသစ္ကုိ ေရာက္လာတဲ့ သူေတြ မိသားစုနဲ႔ ေ၀းေနသူေတြ အဖုိ႔ ဘုရားေက်ာင္း ကတဆင့္ လုိအပ္တဲ့ သတင္း အခ်က္အလက္နဲ႔ အကူအညီေတြေရာ မိတ္ေဆြသစ္ေတြပါ ရတတ္တာမုိ႔ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ အက်ိဳး ရွိပါတယ္။ ကုိယ္ခံစားရတဲ့ ေကာင္းႀကီးေတြအတြက္ ေက်းဇူးေတာ္ ခ်ီးမြမ္းတဲ့ အေနနဲ႔ ႏုိင္သေလာက္ အလွဴေငြလည္း ထည့္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ပါလာတဲ့ ၀င္ေငြရဲ႕၅% ရယ္လုိ႔ ဆုိၿပီးေတာ့ တြက္ခ်က္ၿပီးေတာ့ မလွဴမိပါဘူး။ ႏွစ္တုိင္း ေအာက္တုိဘာလ ေရာက္ရင္ ဘုန္းႀကီးက ၅% တရားေဟာတယ္။ ကုိယ္ကလည္း ရာခုိင္ႏွဳန္း မတြက္ဘဲ ႏုိင္သေလာက္ စာအိတ္ေလးထဲ ထည့္လွဴတာ ၇ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္။

Saturday 4 July 2009

Eating out

အခုလုိ အခ်ိန္မွာ မိသားစုေတြလည္း အသုံးစရိတ္ေတြကုိ အထုိက္အေလ်ာက္ ေလွ်ာ့ေနၾကရၿပီ။ ႏုိင္ငံျခား ခရီးလည္း သိပ္ မသြားႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး။ ေငြေစ်းကလည္း အရင္လုိ မမာျပန္ေတာ့ ေဖါေဖါသီသီ မသုံးႏုိင္ၾကဘူး။ အလုပ္ေတြကလည္း လူေလွ်ာ့တာနဲ႔၊ ကုမၸဏီ ဖ်က္သိမ္းတာနဲ႔ အနာဂတ္က မေရရာျပန္ဘူး။ လည္ပတ္ေနတဲ့ ယႏၲရားေတြ တခုၿပီး တခု ရပ္သြားေပမယ့္ ကုိယ္ခႏၶာႀကီး မရပ္သေ႐ြ႕ေတာ့ အစား အေသာက္ အေၾကာင္း စဥ္းစားရဦးမွာပဲ။ ေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္းက စာတဖက္နဲ႔ ျဖစ္သလုိ စားၾကတယ္။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ကုိ ႀကိဳက္ေတာ့ မၿငီးတမ္း စားတယ္။ ရာသီဥတု ေအးတာနဲ႔လည္း အေတာ္ပါပဲ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တ႐ုတ္ဆုိင္ကုိေတြ႔တာ သံေစ်းထဲ ေရာက္သြားသလုိပဲ။ ၀က္အူေခ်ာင္းလည္းရ၊ ပဲပင္ေပါက္ ပဲျပားလည္းရ၊ ဆန္ကေတာ့ ယုိးဒယားဆန္ ေပၚဆန္းေမႊး လုိမ်ိဳး ရလုိ႔ ေပ်ာ္လုိက္တာ။ ကုိယ့္ဘာသာ ခ်က္စားတာေတာ့ အသက္သာဆုံးပဲ။

အလုပ္ရေတာ့ အေၾကာင္း ရွာၿပီး အျပင္ ထြက္စားတယ္။ သူ႔ေမြးေန႔ ကုိယ့္ေမြးေန႔ အေျဖ ေပးတဲ့ေန႔ ေစ့စပ္တဲ့ေန႔ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔ လခထုတ္တဲ့ေန႔ တခု မဟုတ္ တခု ႀကံဖန္တယ္။ ၿမိဳ႕ေလးက ေသးၿပီး စားေသာက္ဆုိင္ေတြကေတာ့ အမ်ားသား။ ဒီက လူေတြလည္း အျပင္စာ အေတာ္ စားၾကပုံပဲ။ ညေနဆုိ စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာ လူအျပည့္။ pub မွာ ေသာက္ရင္းနဲ႔ စားတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားမ်ားတဲ့ ၿမိဳ႕မုိ႔လုိ႔လား မသိဘူး pub ေတြလည္း ေပါမွ ေပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ pub ေတြက အစားအေသာက္ပါ နံမည္ႀကီးတယ္။ ေရာက္စကေတာ့ pub က ၀ုိင္တခြက္နဲ႔ စူပါမားကက္က ၀ုိင္တပုလင္း တန္ဖုိးခ်င္း တူတူေလာက္ ျဖစ္ေနတာေတာင္ အိမ္မွာ မေသာက္ဘဲ pub မွာ တေပ်ာ္တပါး လာေသာက္ ေနၾကတဲ့ သူေတြကုိ နားမလည္ဘူး။ ေနာက္မွ ကုိယ္တုိ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္သလုိ ေနမွာေပါ့လုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ေကာ္ဖီဆုိင္နဲ႔ တ႐ုတ္ဆုိင္ (noodle bar လုိ ခုံတန္းရွည္ေတြ ခ်ထားတဲ့ ဆုိင္မ်ိဳး) ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားဆုံး ရွိတတ္တယ္။ ပီဇာနဲ႔ အဂၤလိပ္တုိ႔ အႀကိဳက္ fish & chips take away ဆုိင္ေတြမွာလည္း တေပ်ာ္တပါး တန္းစီေနတာမ်ိဳး ေတြ႔ရတတ္ေသးတယ္။

ဆုိင္ေတြမွာစားရင္ အရည္တခြက္နဲ႔ ေခါက္ဆြဲ သုိ႔မဟုတ္ ထမင္းတပြဲနဲ႔ ၿပီးသြားရင္ သက္သာတယ္ ေခၚရမယ္။ တခ်ိဳ႕ဆုိင္ေတြက အခ်ိဳရည္ အလကား ေပးတယ္။ ပုလင္းထဲကေရတုိ႔ ေရေႏြးၾကမ္းတုိ႔ကုိ ပုိက္ဆံေပး မေသာက္ခ်င္ရင္ ေရပုိက္က ေရပဲ ေတာင္းလုိ႔ရပါတယ္။ စတုိင္က်က် စားၾကရင္ေတာ့ ေသာက္စရာ အရည္ တမ်ိဳးနဲ႔ အျမည္းေလးနဲ႔စ၊ salad အ႐ြက္စုံသုပ္ေလး မဟုတ္ရင္ ဟင္းခ်ိဳကုိ ေပါင္မုန္႔နဲ႔တုိ႔စား၊ ၿပီးေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့ ပြဲႀကီး မွာစား၊ ဗုိက္နဲနဲဲျပည့္ရင္ အခ်ိဳပြဲဆက္မွာ၊ စကားေလး ဘာေလး ေျပာၿပီး အိမ္ျပန္ခါနီးရင္ေတာ့ ေကာ္ဖီ လက္ဖက္ရည္မွာၿပီး စားေသာက္ပြဲကုိ သိမ္းလုိက္ၾကေရာ။ ပုိက္ဆံ အျပည့္ေပးၿပီး စားလုိ႔ရသလုိ တခ်ိဳ႕ ဆုိင္ေတြက ကူပြန္ေတြလည္း လက္ခံပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ သုံးၾကည့္လုိ႔ သေဘာက်တာကေတာ့ Tesco ကူပြန္ေတြပါ။

Tesco က NTUC (စင္ကာပူ) လုိ စူပါမားကက္ တခုပါ။ Tesco loyalty ကဒ္႐ွိရင္ ေစ်း၀ယ္တဲ့အခါ ပြိဳင့္ေတြရတယ္။ အဲ့ဒီပြိဳင့္ေတြကုိ Tesco က သူတုိ႔ဆုိင္မွာပဲ ျပန္သုံးလုိ႔ ရတဲ့ ပုိက္ဆံလုိ ကူပြန္ေလးေတြ ျပန္ေပးတယ္။ ဆုိင္မွာပဲ ျပန္သုံးရင္ေတာ့ ၁ေပါင္တန္ ကူပြန္ဟာ ၁ေပါင္ပဲ တန္ဖုိး ႐ွိပါတယ္။ Tesco deal တုိကင္ အျဖစ္ ေျပာင္းသုံးရင္ေတာ့ ေလးဆ တန္ဖုိး႐ွိပါတယ္။ သုံးစရာေတြကလည္း စုံပါတယ္။ စားေသာက္ဆုိင္မွာ စားမလား၊ ျပဇာတ္ ၾကည့္မလား၊ ကစားကြင္း သြားမလား၊ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းေတြ ၀ယ္မလား၊ ပင္မင္းဆုိင္ အတြက္ သုံးမလား၊ ကုိယ္နဲ႔ အသုံးတည့္မယ့္ဟာကုိ ေ႐ြးသုံးလုိ႔ရပါတယ္။ ၁၀ေပါင္ဖိုး ကူပြန္ေတြ စုထားၿပီး Tesco website ကတဆင့္ မွာလုိက္ရင္ ေပါင္၄၀ဖုိး တုိကင္ေတြရတယ္။ အဲ့ဒီ တုိကင္နဲ႔ စားေသာက္ဆုိင္ေတြ သြားစားရင္ အရည္ဖုိးကလြဲၿပီး ကုန္က်တာကုိ တုိကင္နဲ႔ ရွင္းလုိ႔ရပါတယ္။ စီးပြားေရးက်တဲ့အခ်ိန္မွာ သက္သက္သာသာနဲ႔ အျပင္မွာ စားတဲ့ နည္းတမ်ိဳးေပါ့။

Wednesday 1 July 2009

ကုိယ္သိတဲ့ ပုိက္ဆံအေၾကာင္း

အေရးပါတယ္၊ အရာေရာက္တယ္၊ ၀င္ဖုိ႔ ခက္သေလာက္ ထြက္ဖုိ႔ လြယ္တယ္။ ကုိယ္သိတဲ့ ပုိက္ဆံ အေၾကာင္းပါ။ ဒီပလုိမာၿပီးေတာ့ ဆက္တက္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံ မရွိလုိ႔ စာသင္တာ တခန္း ရပ္လုိက္တယ္။ ပုိက္ဆံ မရွိရင္ ပညာ ရဖုိ႔ ခက္တယ္။ အလုပ္ရလုိ႔ ပုိက္ဆံလည္း ၀င္ေရာ သုံးဖုိ႔ အေၾကာင္းေတြကလည္း တခုၿပီး တခုေပၚလာတယ္။ အေမ ေနမေကာင္းေတာ့ ရွိသမွ်နဲ႔ ေဆးကုရျပန္တယ္။ ပုိက္ဆံ မရွိရင္ က်န္းမာေရး အတြက္လည္း ခက္တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘုရားေက်ာင္း တက္ရင္ အလွဴေငြ ၅ျပားပဲ အေမက ေပးတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ကလည္း မုဆုိးမ ေက်ာင္းဆရာမ ကေလး ငါးေယာက္ကုိ အလွဴေငြထည့္ဖုိ႔ ေပးရတာ မလြယ္ပါဘူး။ မသိတတ္တဲ့ ကုိယ္ကေတာ့ ၅ျပား ႏွစ္ေစ့ေပးပါလုိ႔ အတင္း ေတာင္းတတ္တယ္။ ပုိက္ဆံ မရွိရင္ လွဴခ်င္တုိင္း လွဴလုိ႔ မရဘူး။ ေမာင္ႏွမ သားခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြက ပုိက္ဆံ ရွိတဲ့သူေျပာတာဆုိ အဟုတ္ပဲထင္ၿပီး ရုိရုိေသေသ နားေထာင္တတ္တယ္။ ဘာထင္ျမင္ခ်က္ေပးေပး အျပစ္မျမင္ဘူး၊ အထင္တႀကီးနဲ႔ ေလးစား အားကုိးၾကတယ္။ ပုိက္ဆံမရွိရင္ ေဆြမ်ိဳးထဲ ၀င္မဆံ့ဘူး။

အရမ္းခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ပုိက္ဆံလႊဲခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ ဘယ္ေစ်းနဲ႔ေပးမလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေပါက္ေစ်းထက္ ေလ်ာ့ေနတယ္။ ေပါက္ေစ်းအတုိင္း ေပးရင္ လႊဲမယ္ဆုိေတာ့ မယူေတာ့ဘူး။ ပုိက္ဆံေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အခင္အမင္ ပ်က္ႏိုင္တယ္။ ေမာင္ေလးေတြကုိ သတိရလုိ႔ ဖုန္းဆက္ စကားေျပာရင္ သူတုိ႔က တခု မဟုတ္ တခု ပူဆာတယ္။ ဖုန္း၀ယ္ေပးပါတုိ႔ ဂ်ာကင္၀ယ္ေပးပါတုိ႔ ကေတာ့ ရုိးေနၿပီ။ ေနာက္ဆုံး တေခါက္ကေတာ့ အိမ္၀ယ္ဖုိ႔တဲ့။ သတိတရနဲ႔ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေပးရင္ေတာင္ လွလွေလး တန္ဖုိးရွိတာေလးဆုိ ေပ်ာ္ၿပီး ၀မ္းသာၾကတာ။ ကဒ္ေလာက္ပဲ ဆုိရင္ေတာ့ ဘာအသံမွ မၾကားရတတ္ပါဘူး။ ပုိက္ဆံ မရွိရင္ ေမာင္ႏွမ သားခ်င္းေတြကုိ လက္ေဆာင္ ပစၥည္း ၀ယ္မေပးႏိုင္ဘူး၊ မကူညီႏုိင္ဘူး။ မေန႔က သူငယ္ခ်င္း တေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေတာ့ သူ႔ေမာင္ေလးက သူ႔ကုိ ဘာမွ လုပ္မေပးႏုိင္ရင္ ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔ လာမေျပာနဲ႔လုိ႔ ေျပာလုိက္တဲ့ အေၾကာင္း ရင္ဖြင့္တယ္။ အမဆီက တန္ဖုိး မျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ေတြကုိ ပိုက္ဆံေလာက္ အေရးမထားတာ။

လခစားဘ၀ကေတာ့ လခထုတ္ရက္ဆုိ ပုိက္ဆံ ပုိရႊင္တာေပါ့။ ေပးစရာေတြ ေပးၿပီး က်န္တာ ကုိယ္သုံးခ်င္တာ သုံးရတာ စိတ္ေက်နပ္စရာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ကုိယ္ရွာတဲ့ ပုိက္ဆံဆုိ သုံးရတာ ပုိစိတ္ေျဖာင့္ပါတယ္။ ၀င္ေငြနဲ႔ ထြက္ေငြ မွ်တေအာင္ သုံးတတ္ဖုိ႔လည္း ကုိယ့္ဘာသာ ေလ့က်င့္ရပါတယ္။ အလုပ္စလုပ္တုန္းက ရသမွ်ကုိ လုိခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္၀ယ္ပစ္တယ္။ မုန္႔ဖုိးေတြ အမ်ားႀကီးရတယ္လုိ႔ အထင္နဲ႔ေပါ့။ ၾကာလာေတာ့ ကုိယ္ရွာတဲ့ ပုိက္ဆံကုိ ထိန္းသိမ္း ရမယ္မွန္း သိလာတာပါပဲ။ စုဗူးထဲ ပုိက္ဆံေတြ မ်ားလာရင္ ကုိယ့္ဘာသာ အားရၿပီး ထပ္ထည့္ခ်င္ေနေတာ့တာပဲ။ ပုိက္ဆံ မရွိရင္ မျဖစ္ဘူးလားဆုိေတာ့ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မွာပါ။ ပတ္၀န္းက်င္၊ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါေပၚလည္း မူတည္မွာပါ။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ၀တ္စားထားၿပီး အိမ္ျပန္စရာ ကားခမရွိလုိ႔ ပုိက္ဆံ လုိက္ေတာင္းတဲ့ သူကုိ လူေတြတုံ႔ျပန္တာ မတူၾကတာလည္း စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။

ပိုက္ဆံ အေၾကာင္း ေရးခ်င္တာေတြ ခ်ေရးမိလုိက္တာ။ ေပးစရာရွိတာ တခု ေပးၿပီးသြားလုိ႔ ငွက္ေမႊးေလးလုိ စိတ္ထဲ ေပါ့ပါးသြားတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ပါ။