ရာသီဥတုက သိသိ သာသာ ေကာင္းလာၿပီ။ ဘတ္စ္ကားေပၚ ထုိင္လုိက္လာရင္း မ်က္ႏွာေပၚ ေနေရာင္ က်တာကုိ အရသာခံၿပီး စိတ္ကူးယဉ္ ေနမိတယ္။ ေနေရာင္ေၾကာင့္ ရတဲ့ အလင္းရယ္ ပူေႏြးတဲ့ ေနပူ႐ွိန္ရယ္က တကယ္ပဲ စိတ္ကုိ လန္းဆန္း ေစတယ္။ မ်က္စိစူးတဲ့ ၾကားထဲက စိတ္ကူးထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေနေရာင္ထဲမွာ မုန္႔ေတြစားလုိက္ ေစ်း ေလွ်ာက္၀ယ္လုိက္ စကား ထုိင္မ်ားလုိက္နဲ႔ (အေနာ္ရထာလမ္းမႀကီးရယ္ Orchard Road ရယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႐ွိတဲ့ ေနရာေတြ) ကုိပါ ျမင္ေယာင္ လုိက္တယ္။ ဒီလုိ ရာသီဆုိ ပန္းေတြကလည္း အေရာင္ စုံၿပီး လွမွလွ။ ေငးစရာ ဖိနပ္ လွလွေလးေတြလည္း ပုံစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ႔ရတတ္တယ္။ အက်ႌ အ၀တ္အစားေတြဆုိလည္း ဒီဇုိင္းေတြက ေတာက္ေတာက္ ပပနဲ႔ အားလုံး လုိခ်င္စရာ ေတြခ်ည္းပဲ။ အေပ်ာ္ေတြက အျပင္မွာ တကယ္ပဲ ျဖစ္လာ သလုိလုိ...
လက္ေတြ႔ မွာေတာ့ မနက္ ၆နာရီခြဲထဲက ထၿပီး အိပ္ခ်င္ မူးတူးနဲ႔ ထြက္လာတာ။ ထြက္ထြက္ခ်င္း ဘတ္စ္ကား ႏွစ္စီး တုိက္လုိ႔ ဆုိၿပီး လမ္းပိတ္တာနဲ႔ ႀကဳံတယ္။ ကုိယ္စီးလာတဲ့ ဘတ္စ္ကား ကလည္း ႁပြတ္သိပ္ေနတဲ့ ကားေတြ ၾကားမွာ အိပဲ့အိပဲ့ ေမာင္းေနရတယ္။ အစည္းအေ၀းက ၁၀နာရီ ဆုိေတာ့ ခရီးသြားခ်ိန္ ၃နာရီ ထည့္တြက္ထားတာ။ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားေနတဲ့ ကားတန္းႀကီးကုိ ၾကည့္ၿပီး အန္ခ်င္လာတယ္။ ခ်က္ခ်င္း အန္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ ေသးပါဘူး။ မနက္စာေတာင္ ဘာမွ မစားခဲ့ဘူး။ အဲ့သလုိ ျဖစ္မွာ ေၾကာက္လုိ႔။ သၾကားခဲ ၂ခဲ ၃ခဲ တခါထဲ ၀ါးစား ပစ္လုိက္တယ္။ သူမ်ားေတြ ေျပာတဲ့ မအန္တဲ့ နည္းမ်ိဳးစုံ ေဆးမ်ိဳးစုံလည္း ကုိယ့္အတြက္ မတုိးဘူး။ ဒီ သၾကားခဲကေတာ့ သိပ္ မဆုိး သလုိပဲ။ အေကြ႔ အေကာက္ေတြ မ်ားတဲ့ နံမယ္ႀကီး ေခ်ာင္းသာ သြားတုန္းက အဲ့ဒီ သၾကားခဲကုိ အမိအရ ယူသြားတာ မအန္ မျပဳဘဲ တန္းတန္း မတ္မတ္ ေရာက္သြားလုိ႔ အရမ္းကုိ အားကုိး မိသြားတာ။ သၾကားခဲ ၀ါးၿပီး မၾကာဘူး ေခါင္းထဲ ေခၽြးေတြ ထြက္လာၿပီး မူးလုိက္တာ။ ေျခေတြ လက္ေတြပါ ေအးလာၿပီး လူက ပုံမွန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
စည္းေ၀းခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ စိတ္ မသက္သာစရာ အေၾကာင္းေတြနဲ႔ စတယ္။ ပေရာဂ်က္ ဘတ္ဂ်က္ ၅၀% ေလွ်ာ့မည္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကေတာ့ မေလ်ာ့ပါတဲ့။ ဘယ္လုိ လူေတြ ဘယ္လုိ အႀကံေတြနဲ႔ ဘယ္လုိ စီမံကိန္းေတြ ဆြဲေန ၾကသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေအာက္ဆုံးက ဖားေတြကေတာ့ တကယ့္ကုိ ျပားၿပီးရင္း ျပားပဲ။ တေန႔က ၾကားလုိက္ရတဲ့ အသုံး အႏွဳန္း တခုကုိ အေတာ္ သေဘာက် မိတယ္။ modern slavery ဆုိတာ။ ကၽြန္ဆုိ မ်က္စိထဲ တန္းျမင္တာက ပညတ္ေတာ္ ဆယ္ပါး ႐ုပ္႐ွင္ထဲက ေနပူထဲမွာ ေျခခ်င္း ခတ္ၿပီး ပိရမစ္ ေဆာက္ဖုိ႔ ေက်ာက္တုံးႀကီးေတြ ေ႐ႊ႕ေနတဲ့သူေတြ။ အပူဒဏ္ေၾကာင့္ ပင္ပန္းလုိ႔ တုံ႔ေႏွးေႏွး ျဖစ္သြားတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ အလုပ္သမားေခါင္းက ၾကာပြတ္နဲ႔ ႐ုိက္တာ။ ကၽြန္ဆုိေတာ့လည္း လြတ္လပ္မွဳ ဘယ္႐ွိပါ့မလဲ။ ကုိယ္တုိ႔ ဘ၀လည္း မထူးပါဘူးေလ။ အခ်ည္အေႏွာင္ေတြ တာ၀န္ေတြ ၀တၱရားေတြနဲ႔ ဘယ္မွာ လြတ္လပ္လုိ႔လဲ။ အစည္းအေ၀းလည္းၿပီးေရာ ေမးခ်င္တာ ေမးပါတဲ့။ ဘာေမးစရာမွ မ႐ွိပါဘူး။ ၅၀% ဘတ္ဂ်က္သာ ရပါေစဦး။ အျပင္က အပူက ရင္ထဲ တကယ့္ကုိ ကူးစက္လာတာကုိး။