ေပါက္က သတိတရ တက္ဂ္လုိ႔ အမွတ္တရ ေရးပါတယ္။ ခုတေလာ စိတ္႐ွဳပ္ အလုပ္ ႐ွဳပ္လုိ႔ ဘာမွ မေရး ခ်င္ ျဖစ္ေနတာ ေပါက္ေရ။ ျမန္မာလုိ ၀တ္ရတာ ႏွစ္ၿခိဳက္ ေပမယ့္ ေပါက္လုိ ခ်ိတ္ ထမီေတြ အမ်ားႀကီး မ႐ွိဘူး။ ငါးတန္းမွာ တီတီစီကုိ ေျပာင္းေတာ့ လုံခ်ည္ ၀တ္ရတယ္။ အဲ့ဒီမွာ လုံခ်ည္ စ ၀တ္ဖူးတာပဲ။ ကုိယ္တုိင္ေတာ့ စုံေအာင္ မ၀တ္ဖူး ေပမယ့္ မွတ္မိ တာေလးေတြ ခ် ေရးလုိက္ ခ်င္ေသးတယ္။ အျဖဴ အစိမ္း ဆုိေပမယ့္ မိန္းကေလးေတြ ဆရာမေတြက အက်ႌ အျဖဴကုိ ရင္ေစ့ တမ်ိဳး ရင္ပုံး တဖုံ ပုံစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ဳပ္၀တ္ ၾကတာကုိး။ ၾကယ္သီး ကုိလည္း ႏွိပ္ေစ့ ထုပ္သီး အလွေလး ေတြနဲ႔ တန္ဆာ ဆင္ေသးတယ္။ တ႐ုပ္ကားေတြ ထဲက အတုိင္း လက္နဲ႔ ပန္းပုံ ေဖာ္ထားတဲ့ ၾကယ္သီး ေတြလည္း ေခတ္စားတာ မွတ္မိတယ္။ ပိတ္စ ကလည္း ႐ုိး႐ုိး တက္ထ႐ြန္ အျဖဴ အျပင္ အရိပ္ပန္း လုိ႔ေခၚတဲ့ ခပ္ပါးပါး ပိတ္စေပၚမွာ ပန္းဒီဇုိင္း မ်ိဳးစုံ ပါတဲ့ အစ၊ ေ႐ွာေ႐ွာ ေ႐ွာေ႐ွာနဲ႔ ၀တ္ရခက္တဲ့ တြီစနဲ႔ ေရခဲ႐ွန္၊ ႐ွမိြဳင္း၊ ... အစုံပဲ။ လုံခ်ည္ အစိမ္းကလည္း အစိမ္း ေပါင္းစုံ။ တခ်ိဳ႕က ေျပာင္အစိမ္း မ၀တ္ဘဲ ဒီဇုိင္းေလးေတြ မသိမသာပါတဲ့ ထုိင္း ပုိးလုံခ်ည္လုိမ်ိဳး ၀တ္တယ္။ အဖုေလးေတြ ပါတဲ့ ဘီဘဲလ္၊ အသား အိအိေလး ျဖစ္တဲ့ စိန္မုိက္ကယ္ အစေတြလည္း ၀တ္ၾကတယ္။
ပထမႏွစ္ တကၠသုိလ္ တက္ေတာ့ ေယာလုံခ်ည္ ၀မ္းဆက္ေတြ ေခတ္စားတယ္။ ဆံပင္ ႐ွည္႐ွည္ မိန္းကေလး ေခ်ာေခ်ာ လွလွေလးေတြ ျမန္မာ ဆန္ဆန္ ၀တ္ထားတာေတြ႔ရင္ သေဘာက်လုိ႔ ေငးရတယ္။ အဲ့သလုိ မိန္ကေလးေတြ ေတြ႔ရင္ ယြန္းမွီမွီလုိ႔ ကုိယ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း မ်က္စ ပစ္ၾကတယ္။ စုိးျမတ္သူဇာတုိ႔ လုံခ်ည္တုိတုိ ၀တ္တဲ့ ေခတ္မွာ ကုိယ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္း တအုပ္လည္း ေျခသလုံးေပၚ လုံခ်ည္ကုိ ၀တ္ၾကေတာ့ ေကာက္စုိက္ ထြက္ၾက မလုိ႔လားလုိ႔ ဆရာမေတြက ေငါ့တာ ခံရေသးတယ္။ အဲ့ဒီ ေခတ္က ေယာက်ာ္းေလး ေတြလည္း တုိတုိ ၀တ္ၾကတယ္ ထင္တာပဲ။ ေက်ာ္သူတုိ႔ စုိးသူတုိ႔ ပုဆုိး တုိတုိနဲ႔ လြယ္အိတ္ ႀကိဳးထုံးတဲ့ ေခတ္ေပါ့။ အေမတုိ႔ ေျပာတာကေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္းတုန္းက ပုဆုိးကုိ ေျမႀကီး ဒ႐ြတ္ တုိက္ေအာင္ ၀တ္တာတဲ့။ ႐ွည္လုိက္ၾက တုိလုိက္ၾကနဲ႔ ဖက္႐ွင္က တေက်ာ့ ျပန္လည္တာ ဆုိလား။
ေက်ာင္းသူ အ႐ြယ္မွာ အေမ ဆင္တာ ၀တ္ရၿပီး အလုပ္ လည္းရေရာ စိတ္တုိင္းက် ကုိယ့္အႀကိဳက္ အစေလးေတြ ၀ယ္ၿပီး အပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္ အပ္ေတာ့တာပဲ။ ေရခဲ႐ွန္ ပိတ္စ ဒီဇုိင္း ေျပာင္းျပန္ (အက်ႌက အျဖဴေပၚ အနီပြင့္ဆုိ လုံခ်ည္က အနီေပၚ အျဖဴပြင့္) ေလးေတြ ႀကိဳက္လုိ႔ ၀ယ္၀တ္တယ္။ ပံုမွန္ကေတာ့ အပြင့္ ႏုတ္ႏုတ္ေလးေတြဆုိ ၀မ္းဆက္ ၀တ္ျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ အက်ႌ ဒီဇုိင္း လွလွေလးေတြကုိ အပ္ခ်ဳပ္သည္ အကုိႀကီးကပဲ စဉ္းစားၿပီး ခ်ဳပ္ေပးတာ။ ခ်ည္လုံခ်ည္ ျမန္မာ အဆင္နဲ႔ အင္းေလး လုံခ်ည္ ေတြကုိေတာ့ ေအးလုိ႔ ႀကိဳက္တယ္။ အထက္ဆင္ တပ္ၿပီး ၀တ္လုိ႔လည္း ရတယ္၊ က်စ္က်စ္ လစ္လစ္လည္း ႐ွိလုိ႔ ၀တ္လုိ႔ ေကာင္းတယ္။ ေလွ်ာ္ၿပီးရင္ နဲနဲ က်ဳံ႕သြားတာရယ္ အေရာင္ က်သြားတာ ရယ္ေၾကာင့္ သိပ္မ်ားမ်ားေတာ့ မ၀ယ္ျဖစ္ဘူး။ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္ ဆုိတာကုိေတာ့ မဂၤလာေဆာင္မယ္ ဆုိေတာ့မွပဲ ၀ယ္ျဖစ္တာပါ။ သတုိ႔သားရဲ႕ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ ဆုိလည္း ဟုတ္တယ္ေလ။ ရန္ကုန္ ျပန္တုိင္း ရသေလာက္ အက်ႌ လုံခ်ည္ တစုံ ႏွစ္စုံေလာက္ေတာ့ ခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္။ အလုပ္ထဲက ပြဲေတြ ဘာေတြ တက္ရတဲ့ အခါ ျမန္မာလုိ ၀တ္ရတာ ပုိႏွစ္သက္တယ္။ ကုိယ့္အႀကိဳက္ ၀တ္ခ်င္တာ ၀တ္ရေအာင္ ခႏၶာကုိယ္ ပုံ မေျပာင္း သြားဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္း ရတာလည္း မလြယ္ လွပါေၾကာင္း။
ပထမႏွစ္ တကၠသုိလ္ တက္ေတာ့ ေယာလုံခ်ည္ ၀မ္းဆက္ေတြ ေခတ္စားတယ္။ ဆံပင္ ႐ွည္႐ွည္ မိန္းကေလး ေခ်ာေခ်ာ လွလွေလးေတြ ျမန္မာ ဆန္ဆန္ ၀တ္ထားတာေတြ႔ရင္ သေဘာက်လုိ႔ ေငးရတယ္။ အဲ့သလုိ မိန္ကေလးေတြ ေတြ႔ရင္ ယြန္းမွီမွီလုိ႔ ကုိယ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း မ်က္စ ပစ္ၾကတယ္။ စုိးျမတ္သူဇာတုိ႔ လုံခ်ည္တုိတုိ ၀တ္တဲ့ ေခတ္မွာ ကုိယ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္း တအုပ္လည္း ေျခသလုံးေပၚ လုံခ်ည္ကုိ ၀တ္ၾကေတာ့ ေကာက္စုိက္ ထြက္ၾက မလုိ႔လားလုိ႔ ဆရာမေတြက ေငါ့တာ ခံရေသးတယ္။ အဲ့ဒီ ေခတ္က ေယာက်ာ္းေလး ေတြလည္း တုိတုိ ၀တ္ၾကတယ္ ထင္တာပဲ။ ေက်ာ္သူတုိ႔ စုိးသူတုိ႔ ပုဆုိး တုိတုိနဲ႔ လြယ္အိတ္ ႀကိဳးထုံးတဲ့ ေခတ္ေပါ့။ အေမတုိ႔ ေျပာတာကေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္းတုန္းက ပုဆုိးကုိ ေျမႀကီး ဒ႐ြတ္ တုိက္ေအာင္ ၀တ္တာတဲ့။ ႐ွည္လုိက္ၾက တုိလုိက္ၾကနဲ႔ ဖက္႐ွင္က တေက်ာ့ ျပန္လည္တာ ဆုိလား။
ေက်ာင္းသူ အ႐ြယ္မွာ အေမ ဆင္တာ ၀တ္ရၿပီး အလုပ္ လည္းရေရာ စိတ္တုိင္းက် ကုိယ့္အႀကိဳက္ အစေလးေတြ ၀ယ္ၿပီး အပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္ အပ္ေတာ့တာပဲ။ ေရခဲ႐ွန္ ပိတ္စ ဒီဇုိင္း ေျပာင္းျပန္ (အက်ႌက အျဖဴေပၚ အနီပြင့္ဆုိ လုံခ်ည္က အနီေပၚ အျဖဴပြင့္) ေလးေတြ ႀကိဳက္လုိ႔ ၀ယ္၀တ္တယ္။ ပံုမွန္ကေတာ့ အပြင့္ ႏုတ္ႏုတ္ေလးေတြဆုိ ၀မ္းဆက္ ၀တ္ျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ အက်ႌ ဒီဇုိင္း လွလွေလးေတြကုိ အပ္ခ်ဳပ္သည္ အကုိႀကီးကပဲ စဉ္းစားၿပီး ခ်ဳပ္ေပးတာ။ ခ်ည္လုံခ်ည္ ျမန္မာ အဆင္နဲ႔ အင္းေလး လုံခ်ည္ ေတြကုိေတာ့ ေအးလုိ႔ ႀကိဳက္တယ္။ အထက္ဆင္ တပ္ၿပီး ၀တ္လုိ႔လည္း ရတယ္၊ က်စ္က်စ္ လစ္လစ္လည္း ႐ွိလုိ႔ ၀တ္လုိ႔ ေကာင္းတယ္။ ေလွ်ာ္ၿပီးရင္ နဲနဲ က်ဳံ႕သြားတာရယ္ အေရာင္ က်သြားတာ ရယ္ေၾကာင့္ သိပ္မ်ားမ်ားေတာ့ မ၀ယ္ျဖစ္ဘူး။ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္ ဆုိတာကုိေတာ့ မဂၤလာေဆာင္မယ္ ဆုိေတာ့မွပဲ ၀ယ္ျဖစ္တာပါ။ သတုိ႔သားရဲ႕ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ ဆုိလည္း ဟုတ္တယ္ေလ။ ရန္ကုန္ ျပန္တုိင္း ရသေလာက္ အက်ႌ လုံခ်ည္ တစုံ ႏွစ္စုံေလာက္ေတာ့ ခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္။ အလုပ္ထဲက ပြဲေတြ ဘာေတြ တက္ရတဲ့ အခါ ျမန္မာလုိ ၀တ္ရတာ ပုိႏွစ္သက္တယ္။ ကုိယ့္အႀကိဳက္ ၀တ္ခ်င္တာ ၀တ္ရေအာင္ ခႏၶာကုိယ္ ပုံ မေျပာင္း သြားဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္း ရတာလည္း မလြယ္ လွပါေၾကာင္း။