အေတြ႔အႀကံဳ

ႏွစ္သစ္မွာ ပုိ႔စ္အသစ္ တင္ဖုိ႔ စဥ္းစားတာ ဘာမွ ထြက္ မလာဘူး။ ဒါနဲ႔ တေလာက နိနိတုိ႔ ဆီသြားရင္း ရန္ကုန္ျပန္ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ကုိယ္စီ ရင္ဖြင့္ ၾကတာ သတိရၿပီး တခ်ိဳ႕ကုိ ခ်ေရး လုိက္တာ။ ရန္ကုန္ ျပန္ဖုိ႔ ၂ပတ္ေလာက္ အလုိ ေစ်း၀ယ္၊ ပစၥည္းထည့္၊ မွာတာေတြ ထပ္၀ယ္၊ ညည အိပ္ေရးပ်က္၊ အားလုံး စုံၿပီး ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆုိး ျဖစ္ပါ ေလေရာ။ ရန္ကုန္ ေရာက္တာနဲ႔ ေယာကၡမက ဆုိးေန ျပန္ၿပီလားတဲ့ ဆီးၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကုိယ္လည္း ကုိယ့္အျပစ္နဲ႔ ကုိယ္မုိ႔ ၿငိမ္ေန လုိက္တယ္။ ေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔ ပုဂံ သြားလည္ၿပီး ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္တဲ့ အထိ ေခ်ာင္းဆုိးက မရပ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာ၀န္နဲ႔ ျပဖုိ႔ ဘြတ္ကင္ တင္လုိက္တယ္။

ေဆးခန္း ေပၚလည္း ေရာက္ေရာ တုိကင္ နံပါတ္ျပၿပီး ကုိယ့္အလွည့္ ေရာက္ဖုိ႔ ထုိင္ေစာင့္ၾကတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆရာမက ကုိယ္အေလး ခ်ိန္တယ္၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တယ္။ အ၀င္၀မွာ ေပါင္ခ်ိန္စက္ ထားၿပီး ၀င္လာတဲ့ သူကုိ တက္ခုိင္းတာပဲ။ ၁၀ မိနစ္ ေလာက္ ကေတာ့ သူ႔ အခ်ိန္ နဲ႔သူ ေခၚတာ အတိအက်ပဲ ကဲ တေယာက္လာ တက္၊ ေနာက္တေယာက္ တက္ ဆရာမလည္း စ်ာန္၀င္သြားပုံရတယ္။ လူ ေနာက္ တစ္ေယာက္ ၀င္လာတာလည္း ေတြ႔ေရာ ထုံးစံအတုိင္း ကဲ တက္ ဆုိေတာ့ အဲ့ဒီလူက ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ အဲ့ဒီ အခါမွာေတာ့ စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဆရာမက တက္ ေပါင္ခ်ိန္မယ္ေလ ဆုိေတာ့ ဟာ ကၽြန္ေတာ္ လူနာမဟုတ္ဘူး လုိ႔ ျပန္ေျပာတာ ၾကားလုိက္ရတယ္။

ၾကားရတဲ့သူေတြလည္း ၿပံဳးစိစိနဲ႔ေပါ့။ ဆရာမ အႀကီးတစ္ေယာက္က လူနာလား ဘာလား ေသခ်ာလည္း ေမးပါဦးလုိ႔ ဆက္ေျပာေနသံၾကားလုိက္ရတယ္။

ကုိယ့္အလွည့္ ေရာက္လုိ႔ ၀င္သြားေတာ့ ဆရာ၀န္မႀကီးက ဘာျဖစ္တာလဲ ေမးလုိ႔ ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆုိး ျဖစ္တာပါ ေခ်ာင္းဆုိး က်န္ေနခဲ့ပါတယ္ မေန႔ကပဲ ပုဂံက ျပန္လာတာပါ ဖုန္ေတြနဲ႔ ပုိဆုိးသလား မသိပါဘူး မမရယ္ လုိ႔ ေျဖလုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာ၀န္မႀကီးက ေအာ္ ပုဂံမွာ ဟုိတယ္ သြားေဆာက္တာလား။ ကုိယ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း တေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္၊ ရီခ်င္စိတ္ကုိ ေအာင့္ၿပီး မဟုတ္ပါဘူး၊ အလည္သြားတာပါ လုိ႔ ျပန္ေျပာခဲ့ရတယ္။ ေဆးခန္း အျပင္ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား တ၀ါး၀ါးနဲ႔။

ေနာက္တေန႔ မ်က္မွန္လုပ္မယ္ ဆုိၿပီး ေစ်းခ်ိဳတယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့ ျမန္မာ့ မ်က္မွန္ကုိ ထြက္လာ ၾကတယ္။ မ်က္စိစမ္းဖုိ႔ အခန္းထဲကုိ သြားလုိက္ပါ ဆုိေတာ့ ေကာ္ေဇာ ခင္းထားတာ ေတြ႔လုိ႔ ဖိနပ္အခၽြတ္မွာ please come in, don't take off your shoes တဲ့။ ကုိယ္ကလည္း မ်က္စိစမ္းခ်င္လုိ႔ပါ လုိ႔ျပန္ အေျပာ၊ please take a seat တဲ့။ သူအဂၤလိပ္ ကုိယ္ဗမာနဲ႔ ေျပာၾကတာ ၿပီးတဲ့ အထိပဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား ငုိမလုိ ရီမလုိ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ျပန္ထြက္လာၾကတယ္။

ေနာက္ တေခါက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွာ။ ကုိယ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ လူေတြ ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနတာ သိေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္ တကမာၻ ရုပ္ေတြနဲ႔ လက္တြဲၿပီး တစ္ဆုိင္၀င္ တစ္ဆုိင္ထြက္ လုပ္ေနၾကတယ္။ ပုိ႔စကဒ္ေရာင္းတဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္ အနားလာေတာ့ အေတာ္ပဲေပါ့ ရုံးကုိ တစ္ခုေလာက္ ပုိ႔မယ္ ဆုိၿပီး ဘယ္ေလာက္လဲ ဆုိေတာ့ အမယူရင္ ၅၀၀ သူ႔ကုိ ေတာ့ ၁၀၀၀ တဲ့။ ဟဲ့ ဘာကြာလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ရုိင္းပင္းတာပါ အမရာ တဲ့။ ဒါနဲ႔ ခင္ပြန္းသည္က ငါဗမာကြ လုိ႔ ေျပာေရာ ခုိနိခ်ီ၀ါ 1000 kyats only လုိ႔ မႈတ္ျပန္ေရာ။ ရင္ေစ့လက္ရွည္ အက်ႌ အင္းေလး ထမီနဲ႔ ကုိယ့္ကုိ ဂုိက္ဒ္လုိ႔ ထင္ၿပီး ဒီဗမာမေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသားနဲ႔ လက္တတြဲတြဲ လုပ္ေနပါလား ဆုိၿပီး ၾကည့္ၾကတာပဲ ျဖစ္မွာလုိ႔ ေနာက္မွ ေတြးမိတယ္။

တေန႔ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား စမ္းေခ်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းဆီ ကအျပန္ ဆံပင္ၫႇပ္ဖုိ႔ ပဒုမၼာကြင္း နားက စတုိးဆုိင္ အေပၚထပ္ကုိ သြားပါတယ္။ ပိတ္သြားၿပီတဲ့။ မႏွစ္ကပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ေတြ႔တဲ့ ဆုိင္တစ္ခုကုိ ၀င္လုိက္ပါတယ္။ ဆံပင္ၫႇပ္တဲ့လူက စကားျပန္နဲ႔ ေျပာရပါတယ္။ ဆုိင္က ကေလးမေလးေတြကလည္း စီးဖူ စီးဖူ ပဲေခၚတာ ၾကားရတယ္။ သူ႔ဘာသာသူ စိတ္ကူးနဲ႔ ကုိယ့္ဆံပင္ကုိ ၫႇပ္အၿပီးမွာ ေမးတာက စီးစုိမလား တဲ့။ သူေျပာတာ နားမလည္လုိ႔ I am sorry, I don't understand လုိ႔ႏွစ္ခါ သုံးခါ ထပ္ေျပာလည္း ဒါပဲ ေမးတယ္။ ဒါနဲ႔ လာၾကပါဦး ဘာေတြ ေျပာေနလဲ မသိဘူး လုိ႔ ေအာ္ၿပီး စစ္ကူ ေတာင္းေတာ့မွ သူ႔တပည့္မေလးေတြ ထြက္လာၿပီး ဘာသာျပန္ေပးတာက ေဆးဆုိးမလား လုိ႔ေမးတာပါတဲ့။

မွတ္ခ်က္။ ရန္ကုန္ျပန္တုိင္း ဘယ္သြားသြား ႏွစ္ေယာက္လုံး ျမန္မာလုိပဲ ၀တ္စားဆင္ယင္ပါတယ္။