မန္ေနဂ်ာ ပါ၀ါ

႐ုံးက ကြန္ျပဴတာကုိ သုံးလာတာ အလုပ္ စ၀င္ ကတည္းက ဆုိေတာ့ ၅ႏွစ္ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ကုိယ့္ အေ႐ွ႕ကလူ သုံးခဲ့တဲ့ စက္ကုိပဲ ဆက္ သုံးတာပါ။ ဘယ္တုန္း ကမွ ဘာ ဒုကၡမွ မ႐ွိ ခဲ့ဘူး။ ကုိယ္ကလည္း သတိ ႐ွိ႐ွိနဲ႔ စက္ထဲကုိ ေပါက္ကရ မထည့္ဘူး။ မွန္မွန္လည္း backup လုပ္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ယုယု ယယ သုံးလာတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ပတ္ ေလာက္ကေတာ့ outlook သုံးရင္ စက္က ေၾကာင္ၿပီး ဘာမွ မတက္ ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ အုိင္တီ မန္ေနဂ်ာႀကီးကုိ အပ္လုိက္တယ္။ မနက္ကေန ညေနထိ စာမလာ သတင္း မၾကားလုိ႔ လုိက္ေမးၾကည့္ေတာ့ ကုိယ့္ ကြန္ျပဴတာ က သုံး မရ ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ဘာလုိ႔လည္း ဆုိတာလည္း အေျဖ မ႐ွိ ပါတဲ့။ မွတ္ကေရာ။ အဲ့သလုိ ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ကုိယ္ အလုပ္ စလုပ္ ကတည္းက ကုိယ့္စက္ကုိ ဘယ္ ဆရာနဲ႔မွ မျပဘူး။ သူ႔ဆီ မအပ္ခင္ ျပႆနာက outlook တခု ထဲရယ္။ IP address ေတြ ဘာေတြ ထည့္ရတာ ဆုိေတာ့ သူ႔ အလုပ္မုိ႔လုိ႔ လႊဲအပ္ လုိက္တာ တကယ့္ကုိ လြဲသြား တာပါပဲလား။

မန္ေနဂ်ာႀကီးက ကုိယ့္စက္ကုိ သိမ္းပုိက္ ထားလုိက္ၿပီး အရံ စက္တလုံး လာေပးထားတယ္။ ကုိယ့္ data ေတြေတာ့ မပါဘူးေပါ့။ ကုိယ့္တုိ႔ရဲ႕ ဆရာမႀကီးကေတာ့ အရမ္း စိတ္ပူၿပီး ဒီေလာက္ အေရးႀကီးတဲ့ ကြန္ျပဴတာပ်က္သြားတာ ဘယ္လုိ လုပ္ၾကမလဲ တဲ့။ သူ႔ အလွည့္ ေရာက္ၿပီေဟ့ ဆုိတဲ့ ေလသံနဲ႔ အုိင္တီ မန္ေနဂ်ာႀကီး ကလည္း ဒီ ကြန္ျပဴတာဟာ လဲဖုိ႔ သင့္ေနတာ ၾကာၿပီေပါ့ လဲခ်ိန္ တန္ခ်ိန္မွာ မလဲတာေၾကာင့္ အခုလုိ ျဖစ္ရတာ လုိ႔ ထပ္ေဆာင္း ေျပာေပးတယ္ (ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေျပာခ်င္ေနသလဲေတာ့ မသိဘူး)။ ကုိယ့္ data ေတြ မ႐ွိတဲ့ စက္ကုိ သုံးရတာ ကုိယ္လက္ အဂၤါ မစုံ သလုိ ပါပဲ။ မန္ေနဂ်ာႀကီး သိမ္းဆည္း လုိက္တဲ့ အတြက္ သူ႔ဆီမွာေတာ့ ကုိယ့္ data ေတြ ႐ွိေနတယ္၊ လုိခ်င္ရင္ သူ႔ဆီ ေတာင္းရတယ္။ ကိုယ့္ အရံ စက္ထဲကုိ အခု data ေတြ ထည့္လုိက္ရင္ ေနာက္ စက္ အသစ္ ေရာက္လာရင္ ေျပာင္းထည့္ရမွာ ႐ွဴပ္လုိ႔ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ျပခ်က္ နဲ႔ေပါ့။ အခု သုံးေနတဲ့ စက္ကုိပဲ ေပးပါ ဆုိေတာ့လည္း မရဘူးတဲ့။

ကိုယ္က ငုိမဲ့မဲ့ လုပ္ေလ သူက ပုိဆုိးေလပဲ။ စက္က ပုိးထိတာ လုိ႔ လည္း ေျပာေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ကုိယ့္စက္မွာ anti-virus အသစ္ မ႐ွိသလဲလုိ႔ ေမးေတာ့ သူ႔ဘက္ လွည့္တယ္ ထင္ၿပီး ခုခံ ေျပာဆုိတာ နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ေနာက္ တခါ ဒါမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိ ကာကြယ္ ရမလဲ လုိ႔ ေမးတဲ့ အခါ က်ေတာ့ အက္ဖ္ဘီအုိင္တုိ႔ စီအိုင္ေအ တုိ႔ေတာင္ ကာကြယ္လုိ႔ မရဘူးဆုိပဲ။ ကုိယ္လည္း စိတ္ ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ႐ွင္ က ကိစၥေသးေသး မွန္သမွ်ကုိ ႀကီးႀကီး မားမား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ ေနရာမွ ပါရဂူပဲလုိ႔ ေျပာခ် လုိက္တယ္။ တခါမွ မေျပာဖူး ေပမယ့္ မခံ ႏိုင္လုိ႔ ေျပာလုိက္တာ။ ကုိယ္ အလုပ္ မျဖစ္ေလ သူ ပါ၀ါ တက္ေလ ျဖစ္ေန တာကုိး။ သူ လုပ္ေပးမွ ရမယ့္ သေဘာ။

ကုိယ္တုိ႔ ႐ုံးမွာ လူ အေယာက္ ၂၀ေလာက္ ႐ွိပါတယ္။ သူတလူ ငါတမင္း ပါ၀ါေတြ ျပၾကလြန္းလုိ႔ ဘယ္သူက ဆရာ ဘယ္သူက တပည့္လဲ ဆုိတာ မသိႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ ပါပဲ။ ကုိယ့္အလွည့္ ေရာက္တာနဲ႔ ရသေလာက္ တန္ခုိးေတြ ထုတ္ျပ ၾကတာပဲ။ အ႐ြယ္စုံ ဆုိဒ္စုံ ပါ၀ါစုံ အလုပ္ စ၀င္ ကတည္းက လွိမ့္ေနေအာင္ ခံရဖူးတယ္။ လုပ္သက္ ၾကာလာေတာ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ အေရာင္စုံ ေတြကုိလည္း ပုိသိလာတယ္။ တခ်ိဳ႕က ဘယ္သူ႔ကုိ မဆုိ တန္းတူ ဆက္ဆံ တတ္သလုိ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အထက္ဖား ေအာက္ဖိ ဆုိတဲ့ အထဲ ပါပါတယ္။ ၀င္စ ကေတာ့ အရမ္း စိတ္ညစ္တယ္။ ကုိယ့္ ကုိယ္ကုိ မခုခံ တတ္ဘူး။ အိမ္ျပန္လာၿပီး စိတ္ညစ္ရတာ အၿမဲပဲ။ ၾကာလာေတာ့ ဗုိလ္က် တဲ့သူ ဘယ္သူဆုိတာ သိၿပီး ခပ္ ေ႐ွာင္ေ႐ွာင္ပဲ ေနလုိက္တယ္။ အမွန္ကေတာ့ မဟုတ္ မခံ ဗုိလ္က် တဲ့သူကုိ ျပန္ခ်ဲ သင့္တာ။ ျပန္ မေျပာရဲတဲ့ အတြက္ အဲ့ဒါ ကုိယ့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္လုိ႔ အလုပ္ထဲမွာ အၿမဲ ေ၀ဖန္ ခံရတယ္။ ျပန္ မေျပာ ရဲတာက အ႐ုိးစြဲေနၿပီး အလြယ္တကူနဲ႔ ေဖ်ာက္ပစ္ဖုိ႔ ခက္သား။ ကုိယ္မွန္ရင္ ျပန္ ေျပာ ရဲဖုိ႔ ေျဖးေျဖးခ်င္းေတာ့ ႀကိဳးစား ေနပါတယ္။

မန္ေနဂ်ာႀကီး ပါ၀ါျပခ်င္ေနတာကုိေတာ့ သိပါတယ္။ ကံေကာင္း တာက (သူ မသိ႐ွာ တာက) ကုိယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက အင္တာနက္ ကတဆင့္ သြားတာ ဆုိေတာ့ အိေႁႏၵ မပ်က္ အလုပ္ လုပ္လုိ႔ ရေနတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္လည္း စက္ႀကီး တခုလုံး ပ်က္သြားလုိ႔ ျပန္ မရေတာ့လည္း ဘာျဖစ္လဲ ဆုိတဲ့ ပုံစံနဲ႔ပဲ ေနလုိက္တယ္။ တကယ္လည္း သံေ၀ဂ ရပါတယ္။ ပစၥည္း သခၤါရ လူ သခၤါရ ပဲေလ။ ဒီေန႔လည္း ကုိယ္ အလုပ္ မသြားဘူး။ သတင္း ၾကားတာကေတာ့ ကြန္ျပဴတာကုိ dell က မွာတာ မရလုိ႔ တျခား ေနရာ က မွာရမယ္တဲ့။ ကြန္ျပဴတာ တလုံး ၀ယ္ဖုိ႔ ဒီေလာက္ ခက္ခဲ ေနတာ အခုမွပဲ ၾကားဖူးတယ္။ ခရစ္စမတ္ ႐ုံးပိတ္ရက္ မတုိင္ခင္ ေရာက္လာ မလားလုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္ ရဦးမယ္။