အလွဴ ၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းသာ ေရာက္သြားတယ္။ ကားစီးရတာ ပင္ပန္းတယ္။ ေခ်ာင္းသာ မေရာက္ခင္ လမ္းက ပုိဆုိးတယ္။ ကားခက တေယာက္ကုိ အသြား အျပန္ ၁၈၀၀၀။ ၂ညပဲ အိပ္မယ္ဆုိ ၁၅၀၀၀။ ကားထဲမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြ ပါလာေတာ့ ပုိစည္ကား 
သြားတယ္။ ဖြင့္ထားတဲ့ အေခြကုိ သူတုိ႔ ႀကိဳက္တာနဲ႔ ျပန္လဲခုိင္းတာ ဆူညံေနတာပဲ။ ကားဘရိတ္အုပ္လုိ႔ သူတုိ႔ ဖိနပ္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္ရင္ တကားလုံး မီးထုိးၿပီး ခုံေအာက္ေတြမွာ လုိက္႐ွာတာကုိ မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ကုိယ့္ဖိနပ္ပါ ျပန္႐ွာ ခုိင္းလုိက္တယ္။ ရန္ကုန္က ည ၁၀နာရီ ထြက္တာ ေခ်ာင္းသာကုိ မနက္ ၄နာရီ သာသာေလာက္ ေရာက္သြားတယ္။ အရမ္း အိပ္ခ်င္ေနလုိ႔ အခန္းဖြင့္ေပးမယ္ ေျပာေတာ့ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ။ ႏုိင္ငံျခား မွာဆုိ check-in time ေရာက္မွ ၀င္ရတာ မ်ားတာကုိး။ မုိးလင္းေတာ့ အခန္းေ႐ွ႕က ခုံတန္းေလးမွာ ထြက္ထုိင္ၿပီး ပင္လယ္ေလ တ၀႐ွဴတယ္။
ခုံတန္းေလးမွာ ထြက္ထုိင္တာနဲ႔ ေစ်းသည္ေတြကလည္း တေယာက္တမ်ိဳး လာေမးၾကတယ္။ ၾကားဖူးထားတဲ့ ပုဇြန္ကင္ ငါးကင္ေတြေတာ့ သိပ္မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဟုိတယ္ အခန္းထဲမွာလည္း လာေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္ေတြဆီက မသန္႔တဲ့ အစာေတြ ၀ယ္မစားဖုိ႔ သတိေပးထားခ်က္ေတြ ႐ွိတယ္။ သေဘာေကာင္းပုံရတဲ့ အမႀကီး တေယာက္ဆီက ေန႔လည္စာ ထမင္းဟင္း မွာစားလုိက္တယ္။ ေနာက္ရက္ေတြေတာ့ ဟုိတယ္က ေလလံဆြဲထားတဲ့ စားေသာက္ဆုိင္ကပဲ မွာစားၾကတာ အေတာ္ေလး စားေကာင္းတယ္။ ပင္လယ္ႀကီး ေ႐ွ႕ထားၿပီး ထမင္းစားရတဲ့ အရသာကုိလည္း အရမ္း ႀကိဳက္သြားတယ္။
ဟုိတယ္ အခန္းကေတာ့ တကယ္ စုတ္ပါတယ္။ ocean view ဆုိတာနဲ႔ပဲ အခန္းကုိ ဘာမွ လုပ္စရာ မလုိဘူးလုိ႔မ်ား ထင္သလား မသိဘူး။ ေရခ်ိဳးခန္းက ညစ္ပတ္တယ္။ အၾကံျပဳလႊာမွာ ေရးခဲ့ေသးတယ္။ မီးက ေန႔ခင္း ၁နာရီက ၃နာရီအထိ၊ ညေန ၆နာရီက ၁၁နာရီအထိ ရတယ္။ နံနက္စာ စားၿပီးတာနဲ႔ အခ်ိန္ရသေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ စက္ဘီးစီး အစားမ်ိဳးစုံ မွာစား ဒါေတြပဲ လုပ္ခဲ့တယ္။
ေက်ာက္ေမာင္ႏွမ ဆုိတာလည္း ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။ အနားမွာ ေတြ႔တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔လည္း သူတုိ႔ ဘ၀၊ စား၀တ္ေနေရး အေၾကာင္းေတြလည္း စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကုိယ့္အားကုိယ္ကုိး စီးပြား႐ွာေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကုိ ေတြ႔ရတာ အားရစရာ။ ဇြန္းျခစ္ မွာစားေတာ့ ရင့္တဲ့ အုန္းသီးေတြကုိ ျခစ္ၿပီး ဖန္ခြက္ထဲ ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ အုန္းသီး တလုံး ၅၀၀ မုိ႔ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ အုန္းရည္ေတာ့ ေသာက္လုိက္တယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အဲ့ဒီဆုိင္က မ၀ယ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေခ်ာင္းသာျပန္ လက္ေဆာင္ကေတာ့ ဟာလ၀ါနဲ႔ ငါးမုန္႔ေၾကာ္။
သြားတယ္။ ဖြင့္ထားတဲ့ အေခြကုိ သူတုိ႔ ႀကိဳက္တာနဲ႔ ျပန္လဲခုိင္းတာ ဆူညံေနတာပဲ။ ကားဘရိတ္အုပ္လုိ႔ သူတုိ႔ ဖိနပ္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္ရင္ တကားလုံး မီးထုိးၿပီး ခုံေအာက္ေတြမွာ လုိက္႐ွာတာကုိ မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ကုိယ့္ဖိနပ္ပါ ျပန္႐ွာ ခုိင္းလုိက္တယ္။ ရန္ကုန္က ည ၁၀နာရီ ထြက္တာ ေခ်ာင္းသာကုိ မနက္ ၄နာရီ သာသာေလာက္ ေရာက္သြားတယ္။ အရမ္း အိပ္ခ်င္ေနလုိ႔ အခန္းဖြင့္ေပးမယ္ ေျပာေတာ့ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ။ ႏုိင္ငံျခား မွာဆုိ check-in time ေရာက္မွ ၀င္ရတာ မ်ားတာကုိး။ မုိးလင္းေတာ့ အခန္းေ႐ွ႕က ခုံတန္းေလးမွာ ထြက္ထုိင္ၿပီး ပင္လယ္ေလ တ၀႐ွဴတယ္။
ခုံတန္းေလးမွာ ထြက္ထုိင္တာနဲ႔ ေစ်းသည္ေတြကလည္း တေယာက္တမ်ိဳး လာေမးၾကတယ္။ ၾကားဖူးထားတဲ့ ပုဇြန္ကင္ ငါးကင္ေတြေတာ့ သိပ္မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဟုိတယ္ အခန္းထဲမွာလည္း လာေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္ေတြဆီက မသန္႔တဲ့ အစာေတြ ၀ယ္မစားဖုိ႔ သတိေပးထားခ်က္ေတြ ႐ွိတယ္။ သေဘာေကာင္းပုံရတဲ့ အမႀကီး တေယာက္ဆီက ေန႔လည္စာ ထမင္းဟင္း မွာစားလုိက္တယ္။ ေနာက္ရက္ေတြေတာ့ ဟုိတယ္က ေလလံဆြဲထားတဲ့ စားေသာက္ဆုိင္ကပဲ မွာစားၾကတာ အေတာ္ေလး စားေကာင္းတယ္။ ပင္လယ္ႀကီး ေ႐ွ႕ထားၿပီး ထမင္းစားရတဲ့ အရသာကုိလည္း အရမ္း ႀကိဳက္သြားတယ္။
ဟုိတယ္ အခန္းကေတာ့ တကယ္ စုတ္ပါတယ္။ ocean view ဆုိတာနဲ႔ပဲ အခန္းကုိ ဘာမွ လုပ္စရာ မလုိဘူးလုိ႔မ်ား ထင္သလား မသိဘူး။ ေရခ်ိဳးခန္းက ညစ္ပတ္တယ္။ အၾကံျပဳလႊာမွာ ေရးခဲ့ေသးတယ္။ မီးက ေန႔ခင္း ၁နာရီက ၃နာရီအထိ၊ ညေန ၆နာရီက ၁၁နာရီအထိ ရတယ္။ နံနက္စာ စားၿပီးတာနဲ႔ အခ်ိန္ရသေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ စက္ဘီးစီး အစားမ်ိဳးစုံ မွာစား ဒါေတြပဲ လုပ္ခဲ့တယ္။
ေက်ာက္ေမာင္ႏွမ ဆုိတာလည္း ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။ အနားမွာ ေတြ႔တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔လည္း သူတုိ႔ ဘ၀၊ စား၀တ္ေနေရး အေၾကာင္းေတြလည္း စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကုိယ့္အားကုိယ္ကုိး စီးပြား႐ွာေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကုိ ေတြ႔ရတာ အားရစရာ။ ဇြန္းျခစ္ မွာစားေတာ့ ရင့္တဲ့ အုန္းသီးေတြကုိ ျခစ္ၿပီး ဖန္ခြက္ထဲ ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ အုန္းသီး တလုံး ၅၀၀ မုိ႔ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ အုန္းရည္ေတာ့ ေသာက္လုိက္တယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အဲ့ဒီဆုိင္က မ၀ယ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေခ်ာင္းသာျပန္ လက္ေဆာင္ကေတာ့ ဟာလ၀ါနဲ႔ ငါးမုန္႔ေၾကာ္။