စုံစီနဖာရန္ကုန္

ရန္ကုန္ မျပန္ခင္ ေငြေစ်းေတြ က်လုိ႔ ဒီတေခါက္ေတာ့ အသုံးအစြဲ သတိ ထားရမယ္လုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာ သတိ ေပးထားတယ္။ အစား အေသာက္ ကုိေတာ့ စားခ်င္တာေတြ စားမယ္ေပါ့။ မုန္႔ဟင္းခါး ကုိေတာ့ ႀကံဳသလုိ စားျဖစ္တယ္။ ေျမနီကုန္းကုိ မေရာက္ခဲ့လုိ႔ တင္တင္ေအးနဲ႔ ေ႐ႊဥမွာေတာ့ မစားခဲ့ရပါဘူး။ နံမည္ႀကီးတဲ့ ၄၆ လမ္း မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ ေရာက္ေတာ့ ကုန္ၿပီတဲ့။ စကားမစပ္ အဲ့ဒီလမ္းက အမႈိက္ပုံႀကီးက အနံ႔ဆုိးလွပါတယ္။ ၃၈လမ္း ခင္ေထြးရီဆုိင္ ကေတာ့ ေျပာင္းသြားပါၿပီတဲ့။
အေနာ္ရထာလမ္းဘက္ ေလွ်ာက္ၿပီး ဆံပင္ၫႇပ္တယ္။ မိန္းမဆုိင္က ၂၅၀၀၊ ေယာက်ာ္းကေတာ့ ဆံသမွာ ၁၀၀၀။ ၁၀ မိနစ္ ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ ဘားလမ္းထဲက စပယ္ဦး ေတးသံသြင္းကုိ အမွတ္တရ လွမ္းၾကည့္ လုိက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က ေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ကူးဖီးလ္ ထုိင္စားတယ္။ တျခား အခ်ိဳမုန္႔ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ယင္ေကာင္ေတြလည္း တ၀ဲ၀ဲမုိ႔ မစားျဖစ္ေတာ့ပါ။ အျပန္က်ေတာ့ ဒူးရင္းသီးနဲ႔ မင္းဂြတ္သီး ၀ယ္ခဲ့တယ္။ မေလး႐ွားသီးလုိ႔ ေျပာလုိ႔ က်ိဳက္ေကာ္သီး မ႐ွိဘူးလားလုိ႔ ေမးေတာ့ မေလး႐ွားမ်ိဳးပါတဲ့။ တလုံး ၁၆၀၀။ အလုံး ေသးေသးနဲ႔ အသားလည္း ႐ွိပါတယ္။ ခ်ိဳလည္း ခ်ိဳပါတယ္။ မင္းဂြတ္သီးကေတာ့ အ႐ြယ္အလုိက္ တလုံးကုိ ၁၀၀-၁၅၀ ေပးရတယ္။

ညဘက္ တ႐ုတ္တန္း ေလွ်ာက္ေတာ့ ၁၉လမ္းမွာ ဆီခ်က္ စားတယ္။ တပြဲ ၃၀၀။ စားေနရင္း ကုိးရီးယားတေယာက္က ကုိယ္တုိ႔ ပန္းကန္ကုိ လက္ၫႇိဳးထုိးၿပီး ဒါဘယ္ေလာက္လဲလုိ႔ ေမးလုိ႔ မ႐ွင္းခင္ ေစ်းသိလုိက္ရတာ။ ၃၀၀ ဆုိေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာလုိက္တာ။ ေနာက္ေန႔ သူမ်ားေခၚတာနဲ႔ အင္းယားလမ္းက ေခါက္ဆြဲဆုိင္မွာ လုိက္စားျဖစ္တယ္။ ေခါက္ဆြဲ အမ်ိဳးစုံရပါတယ္။ စားရတာလည္း ေအးေအး ေဆးေဆး ႐ွိပါတယ္။ ေစ်းေတြ ၾကည့္ၿပီး လုိက္ေကြ်းတဲ့သူကုိ အရမ္း အားနာရတယ္။ မေလး႐ွား ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ပါ။ တပြဲ ၂၂၀၀။ ကုိယ္ကေတာ့ စားရင္း ႏွေျမာေနတယ္။ စားလုိ႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးတပြဲ ၁၅၀၀ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္လည္း ႐ွိေသးတယ္တဲ့။ ဆုိင္ေနရာေတာ့ မေမးခဲ့ေတာ့ဘူး။ သြားမွာမွ မဟုတ္တာ။

ရာသီဥတုက အရမ္းပူေတာ့ ႀကံဳသလုိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္လည္း ထုိင္ျဖစ္ပါတယ္။ MFTB အေ႐ွ႕က ပန္းေဟ၀န္မွာ အစားအေသာက္ေတြ စားလုိ႔ ေကာင္းတယ္။ ပဲျပဳတ္နံျပားက အခ်ိန္မေ႐ြးရလုိ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္တုိင္း မွာစားျဖစ္တယ္။ ေ႐ႊပုဇြန္ ေရာက္ရင္ ဖါလူဒါ ေသာက္တာ ထုံးတမ္းစဥ္လာ တခုလုိျဖစ္ေနတာမုိ႔ ဖါလူဒါ ေသာက္တယ္။ ကူးဖီးလ္က ၁၀၀၀ ဆုိေတာ့ ငယ္ငယ္က လွည္းနဲ႔ ညဘက္ လုိက္ေရာင္းတဲ့ အသည္ကုိ သတိရတယ္။

တရက္ေတာ့ ဟင္းစား၀ယ္ဖုိ႔ ေစ်းလုိက္သြားတယ္။ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြကေတာ့ အတန္ဆုံးပဲ။ ကန္စြန္း႐ြက္တစီး ၁၅၀။ ခ်ဥ္ေပါင္ ၁၀၀ဖုိး ၅စီး။ သခြားသီးတလုံး ၅၀။ အိမ္နဲ႔ ေစ်းက လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ေရာက္တာမုိ႔ တေန႔တခါ သြား၀ယ္လုိ႔ရတယ္။ ေရခဲေသတၱာ သုံးမရတာနဲ႔လည္း အေတာ္ပါပဲ။ သားငါးေတြကုိေတာ့ ရာသီဥတု ပူပူမွာ ဒီလုိပဲ အျပင္မွာ ခ်ေရာင္းေနၾကတယ္။ ေစ်းလမ္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ႁကြက္ေသေတြ႔လုိ႔ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးလုိက္ေသးတယ္။ ပ်ံက် ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ အရင္လုိ ေျပးေနရတုန္းပဲ။ ၀ယ္ေနရင္း တန္းလန္း သူတုိ႔ေျပးေတာ့ ကုိယ္လည္း ဘယ္လုိက္ရမွန္း မသိဘူး။ စာေပဗိမာန္ နားေရာက္ေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ကြ်ဲေကာသီးေရာင္းေနတာေတြ႔တာနဲ႔ ေစ်းေမးမိတယ္။ ၁၂၀၀ ဆုိေတာ့ မဆစ္ေတာ့ဘဲ ေစ်းသည္ကုိပဲ ေ႐ြးခုိင္းလုိက္မိတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စားမရေအာင္ ေျခာက္ေနတာနဲ႔ လႊင့္ပစ္ လုိက္ရတယ္။ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းဘူး။

အငွားကားခ ေတြကေတာ့ ၁၀၀၀ ကေနစတာပါပဲ။ လုိင္းကားစီးႏုိင္ရင္ေတာ့ အေတာ္သက္သာပါတယ္။ ယုဇန ပလာဇာကုိ အဲကြန္းဘတ္စ္နဲ႔ သြားခဲ့တယ္။ ကားခ ၂၀၀။ ကားေပၚမွာ တီဗီပါလုိ႔ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ခ်င္တာ ကင္မရာ တကားကားနဲ႔ သူမ်ား မ်က္စိေနာက္မယ္ေနာ္လုိ႔ ေယာက်ာ္းက ႀကိမ္းလုိ႔ အသာေလး ၿငိမ္ေနရတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကုိလည္း လုိင္းကားနဲ႔ သြားတယ္။ ကားေ႐ွ႕ခန္းက စီးတာ ၂၀၀။ အေနာက္က စီးရင္ ၅၀။ ေစ်းမွာ ဆုိင္အသစ္ဖြင့္တယ္ ၀ယ္ေကၽြးမယ္ဆုိလုိ႔ ၾကည့္လုိက္တာ ဆုိင္က အမႈိက္ပုံ အႀကီးႀကီး တခုနဲ႔ ကပ္ရက္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းက ဘာမွ မစားခဲ့ဘူး။ ႐ုံးခ်ိန္ေတြ ေ႐ွာင္ၿပီး သြားတာမုိ႔ ဘတ္စ္ကားစီးရတာ မဆုိးပါဘူး။ ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာလမ္းက feel ကုိလည္း ဘတ္စ္ကားနဲ႔ပဲ သြားတာ။ စပယ္ယာက မီးပြိဳင့္မွာ တံခါးဖြင့္ေပးလုိ႔ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ရေသးတယ္။ ျမန္မာမုန္႔ေတြ အကုန္ရတယ္။ အဲ့ဒီနားက ထမင္းဂ်ိဳးေၾကာ္လည္း ၀ယ္စားခဲ့ေသးတယ္။ ကုိယ္လည္း စားႏုိင္မယ္ ထင္သေလာက္ ၀ယ္တာပဲ။ ဆုိင္ေပၚတင္ေရာင္းေတာ့ သန္႔႐ွင္းတယ္လုိ႔ ထင္စရာေပါ့ေလ။ တကယ္ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ ေရာင္းသူေတြပဲ သိမွာပါ။ သြားေနက် ပန္းဆုိးတန္းက စာေပေလာက ဆုိင္လည္း ေျပာင္းသြားတာနဲ႔ ေတြ႔တဲ့ ဆုိင္မွာ စာအုပ္ေတြ လုိက္ၾကည့္ေတာ့ စိတ္တုိင္း မက်ျပန္ဘူး။ ျပန္ခါနီးေတာ့ အေျပးအလႊားနဲ႔ စူပါ၀မ္းမွာ ဖိနပ္ကေလးေတြ ၀ယ္တယ္။ ျမန္မာၫႇပ္ဖိနပ္က ၁၅၀၀၊ ယုိးဒယား ၫႇပ္ဖိနပ္က ၇၀၀၀နဲ႔ ေဒါက္ဖိနပ္ေလးက ၈၀၀၀ပါ။ ဖိနပ္ႀကိဳက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ သတိရတယ္။