ဘ၀တေကြ႔မွာ

မွတ္မိသေလာက္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕က ရြယ္တူ တခ်ိဳ႕က ကုိယ္ထက္ အသက္ႀကီးသူေတြ၊ ကုိယ့္ကုိ ေသြးသား အရင္းအခ်ာလုိ ခ်စ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ကုိယ့္ အက်ိဳးကုိ လုိလားတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားႀကီး ဘ၀ ခရီး တေလွ်ာက္ ေတြ႔ခဲ့ရတာ။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ကုိေတာ့ နံမည္၊ ေနရာနဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြပါ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ကုိေတာ့ ၀ါးတားတား၊ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ နံမည္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကုိယ့္ ဘာသာလည္း ဘ၀င္မက်ဘူး။ တကယ္ဆုိ ဘ၀မွာ ခင္မင္ ရင္းႏွီး ခဲ့သူေတြကုိ ဘာလုိ႔ အကုန္ မမွတ္မိ ႏုိင္တာလဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ စာအုပ္ေလး တအုပ္ကုိ စလုိက္တာ။ ဘ၀ တေကြ႔မွာ သိခြင့္ ရခဲ့သူေတြ အားလုံးကုိ မွတ္မိ ေနခ်င္တယ္။ တေန႔က် (မွတ္ဥာဏ္ေတြ မေကာင္းေတာ့တဲ့ အခ်ိန္) ဒီစာအုပ္ေလး ဖြင့္ၿပီး ျပန္ဖတ္ဖုိ႔ေပါ့။

စင္ကာပူကုိ ပထမဆုံး သြားေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာ မူးေနာက္ေနတဲ့ ကုိယ့္ကုိ အနားမွာ ထုိင္တဲ့ အမႀကီး တေယာက္က ခရီးစဥ္ အဆုံး အထိ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းကေန ကြဲသြားလုိက္တာ ေနာက္မွ တရပ္ကြက္ထဲ ျပန္ေတြ႔ၾကေတာ့ ေပ်ာ္လုိက္တာ။ ေနရာ အသစ္မွာ ဆုိေတာ့ အမ တေယာက္ ေကာက္ရလုိက္ သလုိပဲ။ ၀မ္းနည္း စရာက အခု သူ႔နံမည္ကုိ အစေဖၚလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ သူဘယ္မွာလဲ မသိေတာ့ဘူး။

ျမန္မာ ဆရာ၀န္ အမႀကီး တေယာက္ နဲ႔လည္း ေက်ာင္းတက္ရင္း ခင္မင္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အဆက္အသြယ္ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္တုန္းက သူ႔ အမ်ိဳးသားက သေဘၤာတက္ေနတုန္း သူက ေနခြင့္ ရေအာင္ ကြန္ျပဴတာ ေက်ာင္းတက္ၿပီး စင္ကာပူမွာ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ရတယ္။ တက္ညီ လက္ညီ ႀကိဳးစားၾကတဲ့ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကေတာ့ ကေလးယူဖုိ႔ မစဥ္းစားႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ကံေကာင္းရင္ေတာ့ ကေလး တၿပံဳႀကီးနဲ႔ တမိသားစုလုံးကုိ ျပန္ေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္။ ငယ္ငယ္က ဆံပင္ၫႇပ္ေပးတဲ့ အမႀကီးကုိ ရန္ကုန္ျပန္ရင္ ေတြ႔မလားလုိ႔ ရွာမိတယ္။ မေတြ႔ဘူး။ သူ႔ကုိ အိမ္နံမည္နဲ႔ပဲ သိေတာ့လည္း ဘယ္လုိ သြားရွာမလဲ။ အားတုိင္း ဆံပင္ကုိ ပုံစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းခ်င္တုိင္း စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ၫႇပ္ေပးတတ္တဲ့ သူ႔ကုိ ဒီမွာ ဆံပင္ၫႇပ္တာ စိတ္တုိင္း မက်တုိင္း အရမ္း ေက်းဇူးတင္ၿပီး သတိရတယ္။

မွတ္မိသေလာက္ စာအုပ္ေလးထဲ ခ်ေရးထားတာ ေတာ္ေတာ္ ေလးေတာင္ မ်ားေနၿပီ။ ခင္မင္ သိကၽြမ္းခဲ့တဲ့ သူေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕လည္း ေလာကႀကီးထဲ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ကုိယ့္အတြက္ ျမန္မာ အက်ႌေလးေတြ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ အန္တီ တေယာက္ နဲ႔လည္း ခင္မင္ ခဲ့ရဖူးတယ္။ သူ႔ အမ်ိဳးသားက နံမည္ႀကီး ဒီဇုိင္နာေပမယ့္ ဟိတ္ဟန္ မရွိတဲ့ အန္တီနဲ႔ ကုိယ္ကေတာ့ မိတ္ေဆြေတြလုိ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ကုိယ္ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ အမ်ိဳးသားနဲ႔ အန္တီ့ကုိ မိတ္ဆက္ေပးဖုိ႔ သြားေတြ႔တာ ေနာက္ဆုံးပဲ။ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ သူတုိ႔အားလုံး ကုိယ့္ဘ၀မွာ တစိတ္ တေဒသ အေရးပါခဲ့တဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ။ စိတ္အားျဖင့္ လည္းေကာင္း လူအားျဖင့္ လည္းေကာင္း ကုိယ့္အတြက္ ကူညီေဖးမ ခဲ့ၾကတယ္။ အခြင့္ရရင္ အားလုံးနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ ခ်င္ေသးတယ္။ အဲ့ဒီေန႔ မေရာက္ မခ်င္းေတာ့ ေတြ႔ဆုံ သိကၽြမ္း ခြင့္ရတဲ့သူေတြကုိ စာအုပ္ေလးထဲမွာပဲ မၾကာမၾကာ သြားေတြ႔ေနမိတယ္။