မန္ေနဂ်ာ ပါ၀ါ

႐ုံးက ကြန္ျပဴတာကုိ သုံးလာတာ အလုပ္ စ၀င္ ကတည္းက ဆုိေတာ့ ၅ႏွစ္ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ကုိယ့္ အေ႐ွ႕ကလူ သုံးခဲ့တဲ့ စက္ကုိပဲ ဆက္ သုံးတာပါ။ ဘယ္တုန္း ကမွ ဘာ ဒုကၡမွ မ႐ွိ ခဲ့ဘူး။ ကုိယ္ကလည္း သတိ ႐ွိ႐ွိနဲ႔ စက္ထဲကုိ ေပါက္ကရ မထည့္ဘူး။ မွန္မွန္လည္း backup လုပ္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ယုယု ယယ သုံးလာတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ပတ္ ေလာက္ကေတာ့ outlook သုံးရင္ စက္က ေၾကာင္ၿပီး ဘာမွ မတက္ ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ အုိင္တီ မန္ေနဂ်ာႀကီးကုိ အပ္လုိက္တယ္။ မနက္ကေန ညေနထိ စာမလာ သတင္း မၾကားလုိ႔ လုိက္ေမးၾကည့္ေတာ့ ကုိယ့္ ကြန္ျပဴတာ က သုံး မရ ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ဘာလုိ႔လည္း ဆုိတာလည္း အေျဖ မ႐ွိ ပါတဲ့။ မွတ္ကေရာ။ အဲ့သလုိ ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ကုိယ္ အလုပ္ စလုပ္ ကတည္းက ကုိယ့္စက္ကုိ ဘယ္ ဆရာနဲ႔မွ မျပဘူး။ သူ႔ဆီ မအပ္ခင္ ျပႆနာက outlook တခု ထဲရယ္။ IP address ေတြ ဘာေတြ ထည့္ရတာ ဆုိေတာ့ သူ႔ အလုပ္မုိ႔လုိ႔ လႊဲအပ္ လုိက္တာ တကယ့္ကုိ လြဲသြား တာပါပဲလား။

မန္ေနဂ်ာႀကီးက ကုိယ့္စက္ကုိ သိမ္းပုိက္ ထားလုိက္ၿပီး အရံ စက္တလုံး လာေပးထားတယ္။ ကုိယ့္ data ေတြေတာ့ မပါဘူးေပါ့။ ကုိယ့္တုိ႔ရဲ႕ ဆရာမႀကီးကေတာ့ အရမ္း စိတ္ပူၿပီး ဒီေလာက္ အေရးႀကီးတဲ့ ကြန္ျပဴတာပ်က္သြားတာ ဘယ္လုိ လုပ္ၾကမလဲ တဲ့။ သူ႔ အလွည့္ ေရာက္ၿပီေဟ့ ဆုိတဲ့ ေလသံနဲ႔ အုိင္တီ မန္ေနဂ်ာႀကီး ကလည္း ဒီ ကြန္ျပဴတာဟာ လဲဖုိ႔ သင့္ေနတာ ၾကာၿပီေပါ့ လဲခ်ိန္ တန္ခ်ိန္မွာ မလဲတာေၾကာင့္ အခုလုိ ျဖစ္ရတာ လုိ႔ ထပ္ေဆာင္း ေျပာေပးတယ္ (ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေျပာခ်င္ေနသလဲေတာ့ မသိဘူး)။ ကုိယ့္ data ေတြ မ႐ွိတဲ့ စက္ကုိ သုံးရတာ ကုိယ္လက္ အဂၤါ မစုံ သလုိ ပါပဲ။ မန္ေနဂ်ာႀကီး သိမ္းဆည္း လုိက္တဲ့ အတြက္ သူ႔ဆီမွာေတာ့ ကုိယ့္ data ေတြ ႐ွိေနတယ္၊ လုိခ်င္ရင္ သူ႔ဆီ ေတာင္းရတယ္။ ကိုယ့္ အရံ စက္ထဲကုိ အခု data ေတြ ထည့္လုိက္ရင္ ေနာက္ စက္ အသစ္ ေရာက္လာရင္ ေျပာင္းထည့္ရမွာ ႐ွဴပ္လုိ႔ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ျပခ်က္ နဲ႔ေပါ့။ အခု သုံးေနတဲ့ စက္ကုိပဲ ေပးပါ ဆုိေတာ့လည္း မရဘူးတဲ့။

ကိုယ္က ငုိမဲ့မဲ့ လုပ္ေလ သူက ပုိဆုိးေလပဲ။ စက္က ပုိးထိတာ လုိ႔ လည္း ေျပာေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ကုိယ့္စက္မွာ anti-virus အသစ္ မ႐ွိသလဲလုိ႔ ေမးေတာ့ သူ႔ဘက္ လွည့္တယ္ ထင္ၿပီး ခုခံ ေျပာဆုိတာ နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ေနာက္ တခါ ဒါမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိ ကာကြယ္ ရမလဲ လုိ႔ ေမးတဲ့ အခါ က်ေတာ့ အက္ဖ္ဘီအုိင္တုိ႔ စီအိုင္ေအ တုိ႔ေတာင္ ကာကြယ္လုိ႔ မရဘူးဆုိပဲ။ ကုိယ္လည္း စိတ္ ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ႐ွင္ က ကိစၥေသးေသး မွန္သမွ်ကုိ ႀကီးႀကီး မားမား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ ေနရာမွ ပါရဂူပဲလုိ႔ ေျပာခ် လုိက္တယ္။ တခါမွ မေျပာဖူး ေပမယ့္ မခံ ႏိုင္လုိ႔ ေျပာလုိက္တာ။ ကုိယ္ အလုပ္ မျဖစ္ေလ သူ ပါ၀ါ တက္ေလ ျဖစ္ေန တာကုိး။ သူ လုပ္ေပးမွ ရမယ့္ သေဘာ။

ကုိယ္တုိ႔ ႐ုံးမွာ လူ အေယာက္ ၂၀ေလာက္ ႐ွိပါတယ္။ သူတလူ ငါတမင္း ပါ၀ါေတြ ျပၾကလြန္းလုိ႔ ဘယ္သူက ဆရာ ဘယ္သူက တပည့္လဲ ဆုိတာ မသိႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ ပါပဲ။ ကုိယ့္အလွည့္ ေရာက္တာနဲ႔ ရသေလာက္ တန္ခုိးေတြ ထုတ္ျပ ၾကတာပဲ။ အ႐ြယ္စုံ ဆုိဒ္စုံ ပါ၀ါစုံ အလုပ္ စ၀င္ ကတည္းက လွိမ့္ေနေအာင္ ခံရဖူးတယ္။ လုပ္သက္ ၾကာလာေတာ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ အေရာင္စုံ ေတြကုိလည္း ပုိသိလာတယ္။ တခ်ိဳ႕က ဘယ္သူ႔ကုိ မဆုိ တန္းတူ ဆက္ဆံ တတ္သလုိ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အထက္ဖား ေအာက္ဖိ ဆုိတဲ့ အထဲ ပါပါတယ္။ ၀င္စ ကေတာ့ အရမ္း စိတ္ညစ္တယ္။ ကုိယ့္ ကုိယ္ကုိ မခုခံ တတ္ဘူး။ အိမ္ျပန္လာၿပီး စိတ္ညစ္ရတာ အၿမဲပဲ။ ၾကာလာေတာ့ ဗုိလ္က် တဲ့သူ ဘယ္သူဆုိတာ သိၿပီး ခပ္ ေ႐ွာင္ေ႐ွာင္ပဲ ေနလုိက္တယ္။ အမွန္ကေတာ့ မဟုတ္ မခံ ဗုိလ္က် တဲ့သူကုိ ျပန္ခ်ဲ သင့္တာ။ ျပန္ မေျပာရဲတဲ့ အတြက္ အဲ့ဒါ ကုိယ့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္လုိ႔ အလုပ္ထဲမွာ အၿမဲ ေ၀ဖန္ ခံရတယ္။ ျပန္ မေျပာ ရဲတာက အ႐ုိးစြဲေနၿပီး အလြယ္တကူနဲ႔ ေဖ်ာက္ပစ္ဖုိ႔ ခက္သား။ ကုိယ္မွန္ရင္ ျပန္ ေျပာ ရဲဖုိ႔ ေျဖးေျဖးခ်င္းေတာ့ ႀကိဳးစား ေနပါတယ္။

မန္ေနဂ်ာႀကီး ပါ၀ါျပခ်င္ေနတာကုိေတာ့ သိပါတယ္။ ကံေကာင္း တာက (သူ မသိ႐ွာ တာက) ကုိယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက အင္တာနက္ ကတဆင့္ သြားတာ ဆုိေတာ့ အိေႁႏၵ မပ်က္ အလုပ္ လုပ္လုိ႔ ရေနတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္လည္း စက္ႀကီး တခုလုံး ပ်က္သြားလုိ႔ ျပန္ မရေတာ့လည္း ဘာျဖစ္လဲ ဆုိတဲ့ ပုံစံနဲ႔ပဲ ေနလုိက္တယ္။ တကယ္လည္း သံေ၀ဂ ရပါတယ္။ ပစၥည္း သခၤါရ လူ သခၤါရ ပဲေလ။ ဒီေန႔လည္း ကုိယ္ အလုပ္ မသြားဘူး။ သတင္း ၾကားတာကေတာ့ ကြန္ျပဴတာကုိ dell က မွာတာ မရလုိ႔ တျခား ေနရာ က မွာရမယ္တဲ့။ ကြန္ျပဴတာ တလုံး ၀ယ္ဖုိ႔ ဒီေလာက္ ခက္ခဲ ေနတာ အခုမွပဲ ၾကားဖူးတယ္။ ခရစ္စမတ္ ႐ုံးပိတ္ရက္ မတုိင္ခင္ ေရာက္လာ မလားလုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္ ရဦးမယ္။

ေနရာ အသစ္

အိမ္ ေျပာင္းတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ၀ုိင္း အႀကံဉာဏ္ ေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ အားလုံးကုိ ေက်းဇူး တင္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာခ်င္ ပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႔ကုိ ေဘးနားမွာ လာ ၀ုိင္းကူ ေျပာေပး ေနသလုိပဲ။ အိမ္က တေယာက္ကုိ ေကာ္မန္႔နဲ႕ စီဗုံးမွာ ဖတ္ရ တာေတြကုိ ေျပာျပ မိတယ္။ ေပ်ာက္ေနတဲ့ ဇနိေမာင္ႏွံ ကေတာင္ အိမ္ ေျပာင္းတာ အဆင္ေျပ ပါေစလုိ႔ အီးေမးထဲ ေျပာလာေတာ့ အားလုံး သတိတရ ႐ွိၾကတာ တကယ္ပဲ ေက်းဇူး တင္တယ္။ မိသားစု ေမာင္ႏွမေတြ လုိပဲ အားေပး ၾကတာ အား႐ွိ စရာပါ။ အိမ္ ေျပာင္းတဲ့ ေန႔မွာ ရာသီဥတုက သိပ္မဆုိးလုိ႔ အားလုံး ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ ၿပီးသြားတယ္။

ႏွစ္ေယာက္သား ပုိင္ဆုိင္တဲ့ စာအုပ္ေတြနဲ႔ အ၀တ္အစားေတြကုိ သိမ္းဆည္းၿပီး ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သယ္စရာေတြ မ်ားသား။ ပရိေဘာဂ ဘာမွ မပုိင္ဆုိင္ လုိ႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ မီးဖုိေခ်ာင္မွာ ႐ွိတဲ့ အုိးခြက္ ပန္းကန္ေတြလည္း မ႐ွိဘူး ဆုိေပမယ့္ စကၠဴဗုံး တဗုံးေတာ့ ႐ွိတယ္။ ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္ကုိ ၂ခုစီပဲ ၀ယ္ေနက်မုိ႔ အစုံလုိက္႐ွိတာပဲ ထည့္သိမ္း ေတာ့တယ္။ ပစၥည္းေတြ ထုပ္သိမ္း ၿပီးတာနဲ႔ သန္႔႐ွင္းေရး အက်အန လုပ္ရတယ္။ ကုိယ္ ေျပာင္းသြားၿပီး သန္႔သန္႔ ႐ွင္း႐ွင္း ခ်န္ထား ခဲ့ခ်င္တာေလ။ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာကုိ ေျပာင္လက္ ေနေအာင္ ေယာက်ာ္းက တုိက္ခၽြတ္ ေဆးေၾကာၿပီး မီးဖုိေခ်ာင္ ကုိေတာ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ တူတူ သန္႔႐ွင္းေရး လုပ္ၾကတယ္။ ျမန္မာ အစားအစာေတြ ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္ စားတဲ့ အက်ိဳးကေတာ့ ၂နာရီေလာက္ တုိက္ခၽြတ္ လုိက္ရတာေပါ့။

အိမ္႐ွင္ကုိ ႏွဳတ္ဆက္ စကားေျပာေတာ့ အခန္းကုိ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ ထားခဲ့ေပးတဲ့ အတြက္ ကုိယ္တုိ႔ကုိ ခ်ီးမြမ္း စကား ေျပာပါတယ္။ ၿဗိတိသွ် ေတြနဲ႔ မတူဘူးဆုိပဲ။ ၈ႏွစ္ သူတုိ႔ နဲ႔ ေနခဲ့တာ ဆုိေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ အၾကာဆုံးပဲ ထင္ပါတယ္။ အိမ္႐ွင္ အေဟာင္းကုိ လိပ္စာ အသစ္ ေပးၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေနရာ အသစ္ကုိ ေျပာင္းခဲ့ ၾကတယ္။ အိမ္သစ္ ေရာက္ေတာ့ သန္႔႐ွင္းေရး နဲ႔ စ ရ ျပန္ေရာ။ ကိုယ္တုိ႔ မေျပာင္းခင္မွ အိမ္႐ွင္က ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႔ မီးဖုိေခ်ာင္ကုိ အသစ္ထည့္ေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရး သမားေတြရဲ႕ လက္ခ်က္နဲ႔ တအိမ္လုံး ဖုန္ထူၿပီး ပစၥည္း ေတြဆုိလည္း မဲသဲ ေနေတာ့တာပဲ။ အိမ္႐ွင္က ကုတင္ မေပးေတာ့ ကုတင္ ၀ယ္ရတယ္။ ကုတင္ အမ်ိဳး ကလည္း စုံသလား မေမးနဲ႔။ တခါမွ မ၀ယ္ဖူးတဲ့ ပစၥည္းမုိ႔ ထုံးစံ အတုိင္း သူမ်ား ေတြကုိ ေမးၿပီး သင့္မယ္ ထင္တာ ၀ယ္လုိက္တာ ဘာမွကုိ ထပ္ မ၀ယ္ႏုိင္ ေတာ့ဘူး။ ပုိင္ဆုိင္မွဳ တစ္ခု တုိး လာတာေပါ့ေလ။

ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေနရာ ခ်လုိက္ေတာ့ အိမ္ ေသးေသး ေလးလည္း တခါတည္း ျပည့္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနတာ ဆုိတဲ့ အသိစိတ္ တခု ထဲနဲ႔ပဲ အေတာ္ေလး စိတ္ လြတ္လပ္ ပါတယ္။ ေျခဆန္႔ လက္ဆန္႔ လုပ္လုိ႔ရတဲ့ ဧည့္ခန္းေလး တခုလည္း ပါေတာ့ အိမ္နဲ႔ ပုိတူ သြားတာေပါ့။ အိမ္နဲ႔ အၿမဲ ေနေနရတဲ့ သူေတြ အဖုိ႔ ဘာမွ မထူးဆန္း ေပမယ့္ ကုိယ္တုိ႔ အတြက္ေတာ့ ကိုယ္ မပုိင္တဲ့ အိမ္ကေလးမွာ သီးသန္႔ ေနရတာ တကယ္ပဲ ကံေကာင္းတယ္ လုိ႔ ယူဆ ပါတယ္။ အိမ္သစ္တက္ပြဲေတာ့ မလုပ္ရေသးဘူး။ စပါယ္႐ွယ္ တခုခု ခ်က္ၿပီး အားလုံးကုိ ထပ္ဖိတ္ပါ့မယ္။

အေျပာင္း အေရႊ႕ အတြက္ ႀကံဳရသမွ်

ခုထိ အိမ္ မေျပာင္း ရေသးပါ။ သတိတရ အႀကံ ေပးၾကတာ အရမ္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။ ကုိယ့္ဖာသာ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္တာနဲ႔ အိမ္ေျပာင္းဖုိ႔ စိတ္ကူးတာ ဘုမသိ ဘမသိ။ မႏုသြဲ႕ ေျပာတာေတြေတာ့ အေသအခ်ာ မေမ့ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ စာရင္း တုိ႔ထားတယ္။ စိတ္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေပ်ာ့သလဲဆုိေတာ့ အိမ္သစ္ကုိ ေျပာင္းခ်င္ စိတ္ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ အိမ္ကုိ လွည့္ပတ္ ျပေတာ့ အိမ္ရွင္က မီးဖုိေခ်ာင္ေရာ ေရခ်ိဳးခန္းပါ ဘယ္လုိ ပစၥည္းေတြ ထည့္ထားတဲ့ အေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ ေက်ာက္ျပား အစစ္ ခင္းထားတာေနာ္ လုိ႔ ေျပာလုိက္ေသးတယ္။ ကုိယ္ကေတာ့ ဒါေတြကုိ လုံး၀ စိတ္ မ၀င္စားပါဘူး။ ေက်ာက္ျပား အစစ္ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ကုိယ့္တာ၀န္က သန္႔သန္႔ ရွင္းရွင္း ေနဖုိ႔လုိ႔ပဲ မွတ္ထားပါတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းကုိ လွည့္ပတ္ျပေတာ့ အိမ္ရွင္ မိန္းမက ေႂကြခြက္မွာ ပဲ့ရာေလး တခုကုို ကိုယ္တုိ႔ အေရွ႕မွာပဲ ေတြ႔သြားတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ မဟုတ္ရင္ ကုိယ္လုပ္လုိ႔ ျဖစ္တာဆုိၿပီး ေလ်ာ္ရမွာ။ အိမ္ကုိ ျပၿပီးတာနဲ႔ စာခ်ဳပ္ အၾကမ္းကုိ ဖတ္ဖုိ႔ ေပးလုိက္တယ္။ သူတုိ႔ ဘက္က အကာ အကြယ္ ယူထားတာ ေတြေတာ့ တပုံႀကီးပဲ။ သိတဲ့လူေတြ ျပၾကည့္ေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ ၂ခ်က္ ေထာက္ျပ ၾကတယ္။ စရံေငြကုိ တရား မ၀င္ ယူလုိ႔ မရတဲ့ အေၾကာင္း နဲ႔ လုိက္ကာေတြ ေကာ္ေဇာေတြကုိ သန္႔ရွင္းေရး ကုမၸဏီေတြ အပ္တာ ေစ်းႀကီးတယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ စာခ်ဳပ္ထဲမွာ ေရးထားတာက သက္တမ္း ျပည့္လုိ႔ ေျပာင္းမယ္ ဆုိရင္ လုိက္ကာေတြ ေကာ္ေဇာေတြကုိ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ခ ေပးရမယ္ လုိ႔ ပါတာကုိး။ ကုိယ္လည္း စိတ္ေပ်ာ့တယ္ ဆုိေပမယ့္ ကုိယ္ တက္မေနခင္မွာ ေက်ာ့ေနေအာင္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ထားတဲ့ အရိပ္အေရာင္ မေတြ႔ေတာ့ နဲနဲေတာ့ စိတ္ညစ္သြားတယ္။ အိမ္ငွား ဘ၀ မလြယ္ ပါလား ေပါ့။

အိမ္ရွင္က ကိုယ္တုိ႔ကုိ တႏွစ္ထက္ ပုိေနရင္ လုိက္ကာနဲ႔ ေကာ္ေဇာေတြ အသစ္လဲ ေပးမယ္လုိ႔ ဆုိလာျပန္တယ္။ ၀မ္းသာ အားရနဲ႔ ကုိယ္ကလည္း ေက်းဇူး တင္လုိက္တာ ေပါ့။ တႏွစ္ မက ေနျဖစ္မွာပါ အသစ္ေတြ လဲ ေပးရင္ေတာ့ အတုိင္းထက္ အလြန္ေပါ့ လုိ႔ ေျပာမိတာ အမေလး ရင့္ရင့္သီးသီး ျပန္စာ ပုိ႔လာတယ္။ မင္းတုိ႔ကုိ မီးဖုိ ေရခ်ိဳးခန္း အသစ္ ေပးထားတာ ေတာ္လွၿပီ ဆုိပဲ။ ဒါေတြပဲ ရမယ္တဲ့။ တကယ္ စိတ္ကုန္ သြားၿပီး ဘာ ဆက္လုပ္ ရမယ္ မွန္းေတာင္ မသိဘူး။ စိတ္ေတြေတာ့ ေလးတာ အမွန္ပဲ။ စာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ ထုိးတဲ့ ေန႔ေရာက္ေတာ့ အိမ္ရွင္က စၿပီး စရံေငြကုိ သူ မသိမ္းထားဘူး ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလာတယ္။ deposit protection service မွာ သိမ္းထားဖုိ႔ အဆုိျပဳေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ ဘာမွ ေျပာစရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။ လက္မွတ္ မထုိးခင္ ကုိယ္က သန္႔ရွင္းေရး အေၾကာင္း ေမးလုိက္ေတာ့ အိမ္ရွင္က ဘာေျပာရမွန္း မသိ ျဖစ္သြားပုံပဲ။ ဘယ္မွာလည္း ျပပါတဲ့။ ကိုယ္တုိ႔လည္း စာခ်ဳပ္ကုိ ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္ ရွာတာ မေတြ႔ဘူး။ အေလ်ာ့ မေပးခ်င္တာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ ရွာၾကတာ ေနာက္ဆုံး စာမ်က္ႏွာမွာ သြားေတြ႔တယ္။ သူ႔အိမ္ကုိ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေတာ့ ဘာ သန္႔ရွင္းေရးမွ မလုပ္ထားပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ သူက professional ဆုိတာ ျဖဳတ္လုိက္ပါ ဆုိၿပီး စာခ်ဳပ္မွာ ဖ်က္ပစ္လုိက္တယ္။

ခုထိေတာ့ ေသာ့ မရေသးပါဘူး။ ရာသီဥတု စစ္ၾကည့္ေတာ့ ေျပာင္းမယ့္ေန႔မွာ မုိးသည္းထန္စြာ ရြာမယ္တဲ့။ ဒီၾကားထဲ အိမ္ေျပာင္းဖုိ႔ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြ အင္တာနက္ထဲ လုိက္ဖတ္ ၾကည့္ေနေသးတယ္။ အယူသည္း လြန္းတာ မဟုတ္ေပမယ့္ အမွား အယြင္း မရွိေအာင္လုိ႔ပါ။ ဖတ္မိတာ တခုက အိမ္ အသစ္ကုိ မ၀င္ခင္ စကားမ်ားျခင္း ရန္ျဖစ္ျခင္း စိတ္ဆုိးျခင္း မလုပ္ရ တဲ့။ ေနာက္ထပ္ သိသင့္တာေတြ ရွိရင္ ေျပာသြားၾကပါဦး။

အေျပာင္းအေ႐ႊ႕

ငယ္ငယ္ ကတည္းက အေျပာင္း အေ႐ႊ႕ဆုိ သိပ္ ဘ၀င္ မက် ခ်င္ပါဘူး။ ေနရာ အသစ္ကုိ ေျပာင္းရမွာ အရမ္း ေၾကာက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကြဲသြားမွာကုိ စုိးရိမ္တာက ထိပ္ဆုံးကေပါ့။ ေနရာသစ္မွာ ဘာေတြ ရင္ဆုိင္ ရမလဲကုိ ေတြးၿပီး ေၾကာက္တာလည္း ပါတယ္။ ေၾကာက္ေၾကာက္ နဲ႔ပဲ စြန္႔စားၿပီး ႏုိင္ငံ ရပ္ျခား အထိ ထြက္လာခဲ့တယ္။ မ်က္ကန္း တေစၧ မေၾကာက္ ဆုိတဲ့ အတုိင္းပါပဲ။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အသီးသီး တုိးတက္ရာ တုိးတက္ေၾကာင္း ႐ွာဖုိ႔ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ထြက္သြားၾကတာ အေၾကာက္ႀကီးတဲ့ ကုိယ္တုိ႔ ကေတာ့ ေက်ာင္းတက္တဲ့ ဒီၿမိဳ႕မွာပဲ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ေရာက္ကတည္းက ေနတဲ့ အိမ္မွာပဲ ဆက္ေနခဲ့တယ္။

ဒီအိမ္မွာ ေနရတာ လုံၿခံဳပါတယ္။ အိမ္႐ွင္နဲ႔ ေနရတာ ဆုိေပမယ့္ လူႀကီးေတြခ်ည္းပဲမုိ႔ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ လည္း ႐ွိပါတယ္။ တနလၤာကေန ေသာၾကာအထိ ေန႔ဆုိ အျပင္ထြက္ၿပီး ညေနမွ ျပန္လာတာမုိ႔ အိမ္႐ွင္ေတြနဲ႔ သိပ္ လည္း စကား မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ အိမ္လခ ေပးတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ပဲ ေထြရာေလးပါး ေျပာျဖစ္တယ္။ ကုိယ့္ မီးဖုိခန္းနဲ႔ ကုိယ္မုိ႔ စားခ်င္တာလည္း ခ်က္စားလုိ႔ ရတယ္။ တခါတေလ သူတုိ႔ ခရီးသြားရင္ တအိမ္လုံးမွာ ကုိယ္တုိ႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ထဲ။ အဲ့ဒီလုိ အခ်ိန္မ်ိဳးဆုိ ကုိယ္ကေတာ့ countryside မွာ cottage ေလးငွားေနတာလုိ႔ ႀကံဖန္ၿပီး စိတ္ကူးယဉ္ပါတယ္။ အိမ္႐ွင္က သူတုိ႔ ဧည့္ခန္းမွာ အခ်ိန္မေ႐ြး လာထုိင္ ႏုိင္ပါတယ္လုိ႔ ေျပာထားေပမယ့္ တခါမွ စိတ္လုိ လက္ရ သြားမထုိင္ ျဖစ္ပါဘူး။ အျပင္က ျပန္လာတာနဲ႔ မီးဖုိခန္းထဲမွာ ေရ သြားေသာက္တယ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ အိပ္ခန္းထဲ တန္း၀င္တာပဲ။ စာဖတ္ခ်င္ရင္ ပုိေႏြးတဲ့ မီးဖုိခန္းထဲ သြားထုိင္ ေနလုိက္တယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ေနလာတာ ၈ႏွစ္ ေက်ာ္သြားၿပီ။ ကိုယ္တုိ႔ ပုိင္ဆုိင္တဲ့ အခန္းေလး ထဲမွာ ၈ႏွစ္ၾကာ စုေဆာင္းထားတဲ့ ပစၥည္း ေတြလည္း အေတာ္ေလး မ်ားေနၿပီ။ အိမ္ ကလည္း အရင္လုိ သိပ္ မတိတ္ဆိတ္ ေတာ့ပါဘူး။ စီးပြားေရး အေျခအေန အရ အိမ္႐ွင္ ကလည္း ရရင္ ရသလုိ ဧည့္သည္ေတြ လက္ခံ လာပါတယ္။ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ မေတြ႔တာ မ်ားေပမယ့္ တခါတေလ မွာေတာ့ စပ္စပ္စုစုနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔ အခန္းတံခါး လာဖြင့္တတ္တဲ့ ဧည့္သည္ ေတြနဲ႔လည္း တုိးတတ္ ပါတယ္။ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ရတာ မႀကိဳက္ေပမယ့္ ကုိယ့္ဖာသာ ေနဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္ လာတယ္ လုိ႔ပဲ ေတြးမိပါတယ္။ စက္တင္ဘာဆုိ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အိမ္ေတြက ျပည့္ေလ့ ႐ွိပါတယ္။ မ၀ံ့မရဲနဲ႔ပဲ တရက္မွာ အိမ္ငွား အ႐ွာ ထြက္လုိက္တာ မသိေသးတာ ေတြလည္း အမ်ားႀကီး သိလာရတယ္။ no children no pet မုိ႔ အိမ္႐ွင္ေတြက သေဘာက် မွာပါတဲ့။ တအိမ္ထဲမွာပဲ ၈ႏွစ္ေက်ာ္ ေနခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း အိမ္႐ွင္ေတြက ႏွစ္သက္ မွာပါတဲ့။

ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနဖ႔ုိအတြက္ ေပးဆပ္ ရမွာ ေတြကေတာ့ မနည္း ပါဘူး။ အိမ္လခ၊ ေရဖုိး၊ မီးဖုိး၊ တီဗီလုိင္စင္ အင္တာနက္၊ ဖုန္းဖုိး၊ ျမဴနီစပယ္ အခြန္ စတဲ့ ေျမာက္ျမား လွစြာေသာ အပုိ စရိတ္ေတြ ကုန္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာင္းမယ့္ ေနရာက ေ၀းရင္ ခရီး စရိတ္က ေထာင္းဦးမွာပါ။ လူမ်ိဳးျခားေတြ သိပ္မ႐ွိတဲ့ ရပ္ကြက္မ်ိဳး ဆုိရင္လည္း သတိထား ေနရဦးမယ္။ ညဘက္ တေယာက္တည္း အိမ္ျပန္လာရင္ လူတေကာင္ ေၾကာင္တၿမီးမွ မေတြ႔ရတဲ့ ေနရာမ်ိဳး ဆုိလည္း ကုိယ့္စိတ္က လုံၿခံဳမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေတြ ေတြးၿပီး လက္႐ွိေနရာမွာပဲ မ်က္စိ စုံမွိတ္ၿပီး ဆက္ေနရ မလား လုိ႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။ လက္ထပ္ၿပီး ၃လ အၾကာမွာ အခုေနတဲ့ အိမ္ကုိ ေရာက္တာဆုိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တည္း အတူ ေနခဲ့ဖူးတာ ၃လပဲ ႐ွိတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ ရပါတယ္။ လက္ထပ္ ၿပီးၿပီးခ်င္း ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနရတဲ့ ၃လမွာ စိတ္ ခ်မ္းခ်မ္း သာသာ ေနရတာ ျပန္ သတိရ ေနတယ္။ (မခ်မ္းသာ တာေတြလည္း ႐ွိပါတယ္ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ အတြက္ ေနာက္မွ ေရးထားဦးမယ္။) အခုတခါ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနရ ျပန္ဦးေတာ့မယ္။ ဘ၀ခရီးလမ္းက အေျပာင္း အေ႐ႊ႕အေကြ႔ တေကြ႔ေပါ့။