၁၆ - ၁၈

ဒီေန႔ ရုံးမွာ criminal record bureau check လုပ္ဖုိ႔ ေျပာလာလုိ႔ စဥ္းစားမိတဲ့ ၁၆ - ၁၈ ႏွစ္ေတြ အေၾကာင္း ေရးမိတာပါ။ ဒီ အရြယ္က hot list ထဲမွာ ပါတယ္ လုိ႔ ဆုိရ မလား။ ဘာလုပ္လုပ္ ၁၈ ႏွစ္ေအာက္ဆုိ စည္းကမ္းက တမ်ိဳး၊ သူတုိ႔ သင္တန္း တက္မယ္ဆုိ ခြင့္ျပဳ ခ်က္ေတြ အဆင့္ဆင့္ ယူရတယ္၊ ေမးခြန္းေတြ တသီႀကီး ေျဖရတယ္၊ ပုိ႔ခ် သူကလည္း စစ္ေဆးမႈေတြ ခံယူရတယ္။ အရြယ္ မေရာက္ေသး သူေတြ မုိ႔ လူႀကီး လုိ႔ ယူဆ လုိ႔မရ ၊ ကေလး ေလးေတြလည္း မဟုတ္ ေတာ့တဲ့ ၾကား အ႐ြယ္ေတြ။ လူႀကီး ေတြနဲ႔ တန္းတူ ခံစားခြင့္ သူတုိ႔မွာ မရွိပါဘူး။ ဥပမာ သူတုိ႔က နာရီပုိင္း လုပ္အားခ ဆုိ ေလ်ာ့ရပါတယ္။ လူႀကီးေတြ မရတဲ့ အခြင့္အေရးမ်ိဳးေတြ ေတာ့ သူတုိ႔ တပုံႀကီး ရပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ပညာေရးပါ။

ပုံမွန္ အားျဖင့္ေတာ့ ၁၅ ႏွစ္အထိ အထက္တန္းေက်ာင္း တက္ေနရတာပါ။ တခ်ိဳ႕က ေက်ာင္း ဆက္မတက္ဘဲ အလုပ္၀င္ ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ဟုိမေရာက္ ဒီမေရာက္ ေက်ာင္းလည္း မတက္ အလုပ္လည္း မလုပ္ဘဲ ေ၀ေလေလ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ဒီေ၀ေလေလ not in education, employment or training (NEET) အုပ္စုအတြက္ အစုိးရက ေနာင္ေရး စဥ္းစားၿပီး သီးသန္႔ ဘတ္ဂ်က္ေတြ ခ်ေပးပါတယ္။ အနာဂတ္ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ အတြက္ ခ်ေပးတဲ့ မ်ားစြာေသာ စီမံကိန္း မ်ားထဲက တစ္ခုေပါ့။

သူတုိ႔ အတြက္ ေနာင္ အသုံး၀င္ႏုိင္မယ့္ သင္တန္းေတြ တက္ဖုိ႔၊ စာေမးပြဲေတြ ေျဖဖုိ႔ အခြင့္အလမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ခက္တာက အဲ့ဒီ NEET အုပ္စု၀င္ ၁၆-၁၈ ႏွစ္ အရြယ္ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ဒါေတြကုိ စိတ္ မ၀င္စားတာပါပဲ။ သူတုိ႔က စာသင္ခန္းေတြကုိ မုန္းလုိ႔ ေက်ာင္းထြက္တယ္၊ စာေမးပြဲ ေျဖဖုိ႔ မေျပာနဲ႔ စာဆုိ လုံး၀ မၾကည့္ခ်င္ ဆုိတဲ့ ပုံစံ။ ေက်ာင္းေတြ အဖြဲ႔အစည္း ေတြကလည္း အစုိးရ ခ်ေပးထားတဲ့ ေငြေတြ သုံးဖုိ႔၊ ေက်ာင္းသား ဦးေရ ျပည့္ဖုိ႔ ဒီ NEET အုပ္စုကုိ ရွာရတယ္။ လုံး၀ မလြယ္ပါဘူး။ အလုပ္ခ်ေပးတဲ့ ဌာနက လူေတြက အခ်ိန္ မေလးစားတဲ့ သူေတြ လုိ႔ ညည္းတယ္။ ခ်ိန္းတုိင္း ပ်က္လုိ႔။ သင္တန္း စီစဥ္သူေတြ ကလည္း ခဏခဏ ခံရေပါင္း မ်ားၿပီတဲ့။ ဆရာေတြ ကလည္း ဒီအုပ္စုဆုိ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕တယ္။

ကုိယ္လည္း ထဲထဲ၀င္၀င္ မသိရခင္က ေရာၿပီး သံေယာင္လုိက္မိပါတယ္။ ဒီကေလးေတြ နဲ႔ ေသခ်ာ စကား ေျပာၾကည့္ေတာ့မွ သူတုိ႔ ဘ၀ေတြက ကုိယ္တုိ႔ ထက္ေတာင္ ၾကမ္းတမ္း ပါတယ္။ ကေလး တေယာက္ကုိ မွတ္ပုံတင္ ေတာင္းေတာ့ မရွိဘူး၊ အာမခံ နံပါတ္လည္း မရွိဘူး၊ မိသားစုနဲ႔ ကြဲေနၿပီး သူ႔ကုိ ေနရာ မ်ိဳးစုံ ေ႐ႊ႕လြန္းလုိ႔ ဒီ နံပါတ္ ရဖုိ႔ မတုိင္ခင္ပဲ ေနာက္ တေနရာ ထပ္ ေျပာင္းရ တယ္တဲ့။ ေနာက္တေယာက္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျဖဴျဖဴ ေဖြးေဖြး ႏုႏုေလး၊ ေထာင္ထဲ သြားရ ေတာ့မယ္တဲ့။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေထာင္ထဲ ေရာက္တာနဲ႔ ပထမဆုံးက မုဒိန္းက်င့္ ခံရတာပါပဲလုိ႔ ေျပာျပ ေနၾကတယ္။

ကုိယ္ကေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ စကား ေျပာျဖစ္တုိင္း ၁၈ ႏွစ္ ေက်ာ္သြားလွ်င္ ဘာမဆုိ အလကား မရႏုိင္ေတာ့တဲ့ အေၾကာင္း၊ အနာဂတ္ အတြက္ ၁၈ မျပည့္ခင္ အရာထင္ ေအာင္ လုပ္ထားဖုိ႔ေတြ ေျပာေပမယ့္ ေတြ႔ရတဲ့ သူ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက လူဆုိး စာရင္း၀င္ ေတြ ျဖစ္ေန ျပန္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ၁၆ - ၁၈ ဆုိတာ ထိခုိက္ ရွလြယ္တဲ့ အ႐ြယ္ ေတြမုိ႔ တည့္တည့္ မတ္မတ္ ေလွ်ာက္ႏုိင္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္း လမ္းျပ ေပးမယ့္ သူ လုိတယ္ လုိ႔ ထင္တာပဲ။ ကုိယ္ သူတုိ႔ အ႐ြယ္တုန္းက ေရာ ဘယ္ နားမွာ ဘာလုပ္ ေနပါလိမ့္။

Who do you think you are?

ဘီဘီစီ ကလာတဲ့ who do you think you are စီးရီးကုိ ၾကည့္ရင္း စဥ္းစားမိတယ္။ ကုိယ့္ ဘုိးဘြား ဘီဘင္ ေတြက ဘယ္သူေတြလဲလုိ႔။ အေဖ့ အေဖနဲ႔အေမ ကုိ မွီလုိက္ေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳး မိသားစုေတြ အေၾကာင္း ဘာမွ မသိဘူး။ အညာက ဆုိတာပဲ သိတယ္။ အေမဘက္ က်ျပန္ေတာ့လည္း အဖုိးက ကုိယ္တုိ႔ အေမ မဂၤလာ မေဆာင္ခင္ ကတည္းက ဆုံးသြားတာ ဆုိေတာ့ အဖြားပဲ မွီတယ္။ အဖြားက သူ႔ဘ၀ ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ တခါတေလ ေျပာျပလုိ႔ တခ်ိဳ႕တ၀က္ သိရပါတယ္။ အဖုိး အဖြားေတြ ရဲ႕ အေဖ အေမ ေတြ က ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘယ္ အရပ္ေဒသ ကလဲ၊ ဘာ လုပ္ကုိင္ စားေသာက္ၾကလဲ၊ ေမာင္ႏွမ သားခ်င္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိလဲ၊ ဘယ္ ဘာသာ ကုိးကြယ္လဲ၊ သိခ်င္တာေတြက အမ်ားႀကီး။ ေမးဖုိ႔ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ သေလာက္ပဲ။ အေမဘက္က အဖုိးနဲ႔ အဖြားဆုိ သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ေဆြမ်ိဳးေတြ ေျပာတာသာ မၾကားဖူးရင္ သူတုိ႔ လူလတ္ပုိင္း အရြယ္ ဘ၀ အေျခအေနက ကုိယ္တုိ႔ သိတဲ့ အဖုိးအဖြား လက္ရွိ ဘ၀ အေျခအေနနဲ႔ တျခားစီ။ အဖြားက တခါမွ ပါးစပ္က ထုတ္ေဖာ္ မေျပာေပမယ့္ သူ႔သား တေယာက္က ေမြးစားတာဆုိတာ သူမ်ားေတြ ေျပာလုိ႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ေျမနီကုန္းမွာ ေနတုန္းက အိမ္နီးနားခ်င္း အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ဒုကၡကုိ ေျဖရွင္းဖုိ႔ အဖြားတုိ႔က အဲ့ဒီ ကေလးကုိ ေမြးစားလုိက္တယ္တဲ့။ တကယ္သာ မွန္ခဲ့ရင္ ကုိယ္တုိ႔ ဦးေလးလုိ႔ မွတ္ယူထားတဲ့ သူက ေသြးသား မစပ္တဲ့ သူစိမ္း တေယာက္ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ သူ႔ သားသမီး ေတြကလည္း ကုိယ္တုိ႔ရဲ႕ တ၀မ္းကြဲ ေမာင္ႏွမေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မိသားစု စက္၀ုိင္း တခုလုံး ေျဗာင္းဆန္ခတ္ သြားႏုိင္ ေလာက္တဲ့ ကိစၥမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ေတြးရင္း နဲ႔ေတာင္ ၾကက္သီးထတယ္။

ကုိယ့္ အမ်ိဳးသားဆုိ သူ႔အဖုိးအဖြား အားလုံးကုိ နာမည္ေတာင္ မသိဘူးတဲ့။ သူ႔အေမရဲ႕ ဘ၀ ဇာတ္ေၾကာင္း ကလည္း ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္း ရုိက္လုိ႔ရတယ္။ ေမြးသမွ် သမီးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနလုိ႔ ေပးပစ္တာ အားလုံး တေယာက္တကြဲစီ ျဖစ္ကုန္သတဲ့။ သမီး အႀကီးဆုံး ကေတာ့ သူ႔ ညီမေလးေတြ ဘယ္အိမ္ ေရာက္သြားလဲ ဆုိတာ မွတ္ထားတယ္။ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ အဲ့ဒီ အမ အႀကီးဆုံးက လုိက္ရွာၿပီး ညီအမ တေတြ ျပန္ဆုံ ၾကရတာတဲ့။ ေမြးစားတဲ့ မိသားစုအလုိက္ အက်င့္စရုိက္ ဘာသာ ပညာ အဆင့္အတန္း ကြဲျပား ကုန္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညီအမ တေတြ ရုပ္ခ်င္း အေတာ္ဆင္ၾကတယ္။

ကုိယ္တုိ႔ ကေလးမ်ား ရွိလာလွ်င္လည္း သူ႔ဇာတိ အရင္းအျမစ္ကုိ သိခ်င္ရွာမွာပဲ လုိ႔ေတြးမိတယ္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ေမြးတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ကုိယ့္မိဘရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ကုိ သိရေအာင္ family tree သုိ႔မဟုတ္ family history ကုိ တႏုိင္ လုပ္ထား သင့္တယ္ လုိ႔လည္း ေတြးမိတယ္။ သူတုိ႔ generation အတြက္ ဆုိ ကုိယ္တုိ႔ ေျပာသမွ်က ၀တၳဳ ဇာတ္လမ္း လုိျဖစ္ေနမလားပဲ။ မိသားစု ရာဇ၀င္ကုိေတာ့ စိတ္၀င္စားမယ္ လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတာပဲေလ။

ခ်စ္သူတုိ႔အေၾကာင္း

သတင္း ေပးတာက ေ႐ႊသက္။ ေက်ာင္းမွာ ေနာက္ ျမန္မာ တေယာက္ ေရာက္ေနၿပီ၊ register မွာ ေတြ႔လုိက္ တယ္တဲ့။ ေလာေလာဆယ္ မိန္းကေလး ၃ေယာက္ပဲ ရွိတာ ေနာက္ တေယာက္ တုိးလာၿပီ ဆုိေတာ့ အေဖာ္ ရတာေပါ့ေလ လုိ႔ ေတြးၿပီး ေပ်ာ္ေနလုိက္တယ္။ ျမန္မာ စကား ေျပာသံၾကားလို႔ ကမန္းကတန္း စာအုပ္ေတြ ေကာက္သိမ္းၿပီး အခန္း အျပင္ ထြက္လုိက္ေတာ့ ေ႐ႊသက္နဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ လူေတြက တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ေယာက်ာ္းေလး ႏွစ္ေယာက္။ အနားက တေယာက္ကုိ လက္ထဲက စာအုပ္ေတြ စီရင္း ဒီဖုိင္ေလး ခဏ ကုိင္ေပးထားလုိ႔ ရမလား လုိ႔ေမးေတာ့ လက္မပါဘူးလား တဲ့။ အလန္႔တၾကား ေမာ့ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ခင္ဗ်ားကလည္း ဆုိၿပီး ေနာက္တေယာက္က ျပဳတ္က်ခါနီး ဖုိင္ကုိ လွမ္းယူ လုိက္တယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လုိ႔ ကူညီတဲ့သူကုိ ေျပာၿပီး ကုိယ့္ကုိကုိယ္ မိတ္ဆက္ လုိက္တယ္။ စကားစပ္လုိက္ေတာ့ ကုိယ့္ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အကုိ၀မ္းကြဲ ျဖစ္ေနတယ္။ နံမည္ၾကားၿပီး ရင္းႏွီးေနတာ ငါးတန္းထဲက၊ အခုမွလူခ်င္း ေတြ႔ဖူးတယ္။ ရန္ကုန္သူနဲ႔ မႏၲေလးသား စကား အမွ်င္ မျပတ္ႏုိင္လုိ႔ ဖုန္းနံပါတ္ လိပ္စာ လဲၾကေတာ့ အိမ္ခ်င္းကလည္း တဘူတာပဲ ကြာတယ္။ ေအာ္ တူတူျပန္လုိ႔ ရတာေပါ့။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ပုံ႔ပုံ႔ကုိ ဖုန္းဆက္ရင္း ေန႔လည္က ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ လူသစ္ ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ျပန္ေဖာက္သည္ခ်မိတယ္။ ေ႐ႊသက္ေျပာတဲ့ ကြန္ျပဴတာ တကၠသုိလ္က တေယာက္ ကုိေတြ႔ၿပီ၊ ငါေတာ့ လုံး၀ စိတ္မ၀င္စားဘူး၊ ငါ့ ဒီဇုိင္း မဟုတ္ဘူး လုိ႔။ ေယာက်ာ္းဆုိ အသား ညိဳညိဳ မ်က္ခုံး ေကာင္းေကာင္း ရင္အုပ္ က်ယ္က်ယ္ က်ားက်ား လ်ားလ်ား မ်ိဳးမွ ရင္ခုန္ဖုိ႔ ေကာင္းတာ လုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္ ထားတာ။ ပုံ႔ပုံ႔က ေနာက္တေယာက္ကေရာ တဲ့။ မႏၲေလးသား ယဥ္ေက်းတယ္ ကူညီတတ္တဲ့စိတ္ရွိတယ္ လုိ႔ ေျပာျပလုိက္တယ္။

ေနာက္ ျမန္မာ ေယာက်ာ္းေလး ႏွစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာလုိ႔ ေယာက်ာ္းေလး ေလးေယာက္ မိန္းကေလး သုံးေယာက္ျဖစ္သြားၿပီး အုပ္စုလည္း ေတာင့္သြားတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး သူငယ္ခ်င္းေတြ အသီးသီး အတြဲ ရကုန္ ၾကေတာ့ အတြဲ မရွိေသးတဲ့ သူေတြပဲ ေက်ာင္းမွာ စာလာ က်က္ၾကတယ္။ တေန႔ ဓါတ္ေလွကား အလာ ေစာင့္ေနတုန္း ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ တယ္လွပါလား တဲ့။ ထမင္းသြားစားမလုိ႔ ဆုိေတာ့ သူလည္း စားမယ္ ဆုိၿပီး လုိက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပုိက္ဆံရွင္းလုိက္တယ္။ ေနာက္တေခါက္ က် ေပးေပါ့တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ ပါေပါ့။ ေက်ာင္းကအျပန္ လမ္းကူးေတာ့ ကားလာတဲ့ဖက္ကုိ သူ႔လက္နဲ႔ ကာတာ ေတြ႔လုိက္ၿပီး ရင္ထဲ ေႏြးသြားတယ္ (တကယ္ေျပာတာ)။

စာေမးပြဲ ရက္ေတြမွာ အိမ္ကုိ ေန႔တုိင္း ဖုန္းဆက္ ၿပီး သတင္း ေမးေတာ့လည္း ဒိုင္ခံ ဖုန္းေျပာ ရတာေပါ့။ စကားစပ္ ၾကည့္ေတာ့ သိတဲ့သူခ်င္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား တူေနတယ္။ သူ႔ အခင္မင္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း ဆုိသူက ကုိယ့္ကုိ ေလယာဥ္ကြင္း ေတာင္ လုိက္ပုိ႔ ေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ မိတ္မဆက္ ေပးလုိက္ဘူး။ ေန႔လည္ ထမင္းစား သြားတုိင္း သူခ်ည္း ရွင္းတာ တေန႔ေတာ့ ဘဏ္ထဲက က်န္တဲ့ ၁၀ ေဒၚလာကုိ သြားထုတ္ လာသတဲ့။ သူ ခ်မ္းသာသမွ် အကုန္ ကုိယ့္အတြက္ ခ်သုံးတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ကုိယ့္အေပၚထားတဲ့ ေမတၱာ အတိမ္အနက္ ကုိ မွန္းလုိ႔ရတယ္ေလ။ ေနာက္တခါ ရင္ထဲ ေႏြးသြားတယ္။

အဲ့ဒီ အခ်ိန္က အနားမွာ သုံးႏုိင္ ျဖဳန္းႏုိင္လုိ႔ ေျမာက္ႂကြ ေျမာက္ႂကြ ျဖစ္ေနတဲ့ လူအခ်ိဳ႕နဲ႔ ႏႈိင္းယဥ္ ၾကည့္ေတာ့ ဖြဲနဲ႔ဆန္ကြဲပဲ။ တတ္တဲ့ ပညာနဲ႔ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ရပ္ခ်င္တဲ့ သူ႔ စိတ္ဓါတ္ ကုိ သေဘာက်တာ။ ေစတနာေတြ ဂရုဏာ ထားတာေတြလည္း ပါတာေပါ့။ အသား ညိဳညိဳ မ်က္ခုံး ေကာင္းေကာင္းေတြ လည္း မၾကည့္မိေတာ့ပါဘူး။ ကုိယ့္ကုိ အတိအလင္း ခ်စ္ေရးဆုိေတာ့ တခြန္းထဲပဲ ေမးမိပါတယ္၊ အိမ္ေထာင္ရွိလား လုိ႔။ ကေလး ၂ေယာက္ တဲ့။ Sogo စတုိးဆုိင္တစ္ခုလုံး လည္ေနသလုိပဲ ေခါင္းေတြ မူးလာၿပီး မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္သြားတဲ့ ကုိယ့္ကုိ ၾကည့္ၿပီး အားရပါးရ ေအာ္ရီတဲ့ မ်က္ႏွာကုိ တသက္ မေမ့ဘူး။

သိလား

လမ္းထဲမွာ ညဘက္ သီခ်င္းဆုိသံၾကားရင္ တခါတေလ စာက်က္တာ ရပ္ၿပီး နားေထာင္ ျဖစ္တယ္။ ဆုိတဲ့သူရဲ႕ အသံ ေကာင္းတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္း ဆုိရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ တခါမွေတာ့ ဘယ္သူေတြ လာဆုိ တာလဲလုိ႔ မစပ္စု ၾကည့္မိဘူး။ တခါတေလ တစ္ေယာက္တည္း၊ တခါတေလလည္း အဖြဲ႔လုိက္၊ အဖြဲ႔ေတာင္ ေျပာင္းခ်င္ ေျပာင္းဦးမယ္ ထင္တယ္။ ေမာင္ေလးေတြလည္း ဂီတာ တီးတတ္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ညဘက္ အိမ္ေရွ႕မွာ သီခ်င္းဆုိၾကတာပဲ။ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ ညဘက္ စာက်က္ရင္ အေမနဲ႔ အဘြားက လက္ဖက္သုပ္၊ စားစရာေတြ လုပ္ၿပီး ေစာင့္တတ္ၾကပါတယ္။ မေစာင့္နဲ႔ ေျပာလည္း မရဘူး။ တေန႔ေတာ့ အဘြားက ငါ့ေျမးစာက်က္ေနတယ္ ဒီနားမွာ လာမဆုိၾကနဲ႔ လုိ႔ ထြက္ေျပာပါေလေရာ။ ေနာက္ေန႔ က်ေတာ့ စုိးလြင္လြင္ရဲ႕ အနံႀကီး ကြင္းက်ယ္ သီခ်င္း လာေအာ္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္က သီခ်င္း အသစ္ဆုိရင္ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေတြက အရင္ ဖြင့္ၾကလုိ႔ ၾကားရတယ္။ ႀကိဳက္ရင္ေတာ့ အေခြ ငွားၿပီး နားေထာင္၊ သိမ္းထားခ်င္ရင္ေတာ့ ၀ယ္တာေပါ့။ ၿမိဳ႕ထဲေနတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ အဆုိေတာ္ အေခြအသစ္ မထြက္ခင္ စပယ္ဦးေရွ႕မွာ ပူရီစားရင္း နားေထာင္ခဲ့ရတာ။ အဆုိေတာ္ကုိ ႀကိဳက္တာဆုိေတာ့ သူ႔သီခ်င္း အားလုံးက ေကာင္းတာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ အေခြ၀ယ္ သိမ္းတာပဲ။ ခုိင္ထူး ရဲ႕ သိလား က ညဘက္လာဆုိၾကတဲ့ သီခ်င္းေတြထဲက အႀကိဳက္ဆုံး တစ္ပုဒ္ပါ။

ေန႔ရက္အခ်ိန္ေလးေတြ ေျပာင္းေပမယ့္ ႏွလုံးသားထဲမွာ အခ်စ္ဆုံးကုိ ဘယ္လုိမွမေမ့ႏုိင္ သိိလား...
အိပ္မက္အခ်ိန္ထဲမွာ ေတြ႔ေပမယ့္ တေရးႏုိးတဲ့ အခါ ကြယ္ေပ်ာက္သြားမွာ တကယ္ႏွေျမာမိတယ္ သိလား...
ခ်စ္ရတဲ့သူ႔ကုိ ဒါေတြသာေျပာခြင့္ရရင္ အၾကင္နာရမလား ရင္နာရမလားကြယ္ သိလား...

သူ႔ရဲ႕ အသံေလးေတြ ၾကားေနဆဲ နားထဲမွာ အခ်စ္ဆုံးကုိ ဘယ္လုိမွ မေဖ်ာက္ႏုိင္
အထီးက်န္ဇာတ္လမ္းကုိ ဆက္ခ်င္လည္း သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လုိရွိမယ္ ႀကိဳတင္မေတြးရဲပါ သိလား ...
သူ႔တစ္ေယာက္ကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ ခ်စ္လုိ႔မရပါ သူသိသားနဲ႔ ေနႏုိင္လား အခ်စ္ရယ္ သိလား...

ကုိယ္ဆုိတဲ့ သီခ်င္းသံၾကားရင္ သူ ဒီသီခ်င္းအဓိပၸါယ္သိပါေစ
ကုိယ္ဆုိတဲ့ သီခ်င္းသံၾကားရင္ သူ ရည္ရြယ္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ
သူျမန္ျမန္သိပါေစ သူျမန္ျမန္ၾကားပါေစ

အၾကင္နာရမလား ရင္နာရမလား သိလား...

ကုိယ္ဆုိတဲ့ သီခ်င္းသံၾကားရင္ သူ ဒီသီခ်င္းအဓိပၸါယ္သိပါေစ
ကုိယ္ဆုိတဲ့ သီခ်င္းသံၾကားရင္ သူ ရည္ရြယ္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ
သူျမန္ျမန္သိပါေစ သူျမန္ျမန္ၾကားပါေစ

ေန႔ရက္အခ်ိန္ေလးေတြ ေျပာင္းေပမယ့္ ႏွလုံးသားထဲမွာ အခ်စ္ဆုံးကုိ ဘယ္လုိမွမေမ့ႏုိင္ သိလား...
အိပ္မက္အခ်ိန္ထဲမွာ ေတြ႔ေပမယ့္ တေရးႏုိးတဲ့ အခါ ကြယ္ေပ်ာက္သြားမွာ တကယ္ႏွေျမာမိတယ္ သိလား...

ခ်စ္ရတဲ့ သူ႔ဆီ လုိခ်င္တာ ေတာင္းခြင့္ရရင္ အၾကင္နာသစ္ဆု အၾကင္နာသစ္ဆုကုိေတာင္းမယ္

မရွိဘူးမေျပာနဲ႔

ငယ္ငယ္က အဘြားေျပာတာ... မရွိဘူးေျပာရင္ တကယ္မရွိ ျဖစ္သြားမယ္ တဲ့။ အိမ္မွာ အေဒၚ တေယာက္က ဘာေမးေမး မရွိဘူး လုိ႔ ေျပာတတ္တယ္။ ဘူးတစ္လုံးေဆာင္ အုိေတာင္ မဆင္းရဲ လုိ႔ ဆိုေသးတယ္။ အဘြားကေတာ့ သူ႔ရွိသမွ် ေပးတာ ေနာက္ဆုံး သူမ်ားယူတဲ့ အေႂကြးေတြပါ ဆပ္ေပးတဲ့အထိ။ မရွိဘူးလုိ႔ ေျပာတဲ့ အဲ့ဒီ အေဒၚက အားလုံးထဲမွာ အဆင္အေျပဆုံး ေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း သူ႔ ၾကည့္လုိက္ရင္ ေျပးလုိက္ လႊားလိုက္ ဟုိကဟာ ဒီေပးလုိက္ နဲ႔ ဖတ္ဖတ္ကုိ ေမာေနတာပဲ။

ငယ္ငယ္က အတန္းထဲမွာ တူတူထုိင္တဲ့ တေယာက္ က စာေတာ္တဲ့ အထဲမွာ ပါပါတယ္။ သူ႔ကုိ စာ ဘယ္ေလာက္ က်က္ၿပီး ၿပီလည္း လုိ႔ ဘယ္ေတာ့ေမးေမး မက်က္ရေသးဘူး၊ မရဘူး ပဲ ေျပာတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ သူ ေျခေခ်ာ္ လက္ေခ်ာ္ ျဖစ္ၿပီး ရည္မွန္းထားတဲ့ ေဆးတကၠသုိလ္ ကုိ အမွတ္မမီဘူး။ အသိထဲက ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ အၿမဲတမ္း ညည္းတာပဲ၊ သူ႔မွာ ဘာမွ မရွိတဲ့ အေၾကာင္း၊ မျပည့္စုံတဲ့ အေၾကာင္း။ လူကေတာ့ အ၀တ္အစားေရာ လက္၀တ္ရတနာပါ ၀တ္ႏုိင္ပါတယ္။ အိမ္မွာလည္း အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္း အျပည့္အစုံ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရွိဘူးလုိ႔ ညည္းေတာ့ တျခားသူေတြက ေပးကမ္းတာကုိ ပဲ ခံယူရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး နဲ႔ အၿမဲလုိလုိ ႀကံဳရပါတယ္။ အမ်ိဳးထဲ က တေယာက္ကေတာ့ လုိခ်င္တာေတြ မရွိတာကုိ ငါတုိ႔က ဥစၥာ မရွိဘူး လုိ႔ အၿမဲေျပာတယ္။ သူတုိ႔ မိသားစုလည္း အၿမဲ ရွာေနရတာပဲ။

ေတြးမိတာကေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ ပါးစပ္နိမိတ္ ဖတ္မိၾကတာလားလုိ႔။

အခ်စ္၀တၳဳ

မေန႔က ျမန္မာ အခ်စ္၀တၳဳေတြ ရသေလာက္ လုိက္ဖတ္တာ ၃အုပ္ ၿပီးသြားတယ္။ အိပ္မက္ထဲေတာင္ ပါလာေသးတယ္။ ဖတ္လုိ႔ ေကာင္းတုန္း၊ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ေနရာမွာ၀င္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ကာ ခံစားရတုန္းပဲ။ အခ်စ္၀တၳဳ ဖတ္ၿပီး ၀မ္းနည္းလုိက္၊ ၀မ္းသာလုိက္၊ လြမ္းေဆြးလုိက္၊ မုန္းလုိက္၊ ခ်စ္လုိက္ နဲ႔ ခ်စ္သူမရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ အခ်စ္ဆုိတာကုိ အခ်စ္၀တၳဳ ေတြထဲကေနပဲ မွန္းၿပီး ခံစားရတာကုိး။ အခ်စ္၀တၳဳ ဖတ္ၿပီး ကုိယ့္ ခ်စ္သူကုိ စိတ္ကူးနဲ႔ ပုံေဖာ္ ၾကည့္ၾကရတာ၊ ခ်စ္သူေတြ႔တဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း အခ်စ္၀တၳဳထဲက စံေတြအတုိင္း ျဖစ္လာမလားလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ရ၊ မွန္းထားတာနဲ႔ တထပ္တည္းက်ရင္ တယ္ဟုတ္ပါလား အခ်စ္စစ္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးေနမွာ ဆုိၿပီး ေတြး၊ ခ်စ္သူခ်င္း စိတ္ေကာက္ၾကတဲ့ အခါလည္း အခ်စ္၀တၳဳေတြထဲကလုိ ၀မ္းနည္းစကားေတြ စာေတြ ရွာႀကံၿပီး ဆုိ၊ ေရး နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ တေလွ်ာက္ အခ်စ္၀တၳဳေတြက ကုိယ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္း တအုပ္အတြက္ေတာ့ ရည္ၫႊန္းစာအုပ္လုိ အေတာ္ေလး အေရးပါခဲ့တယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ပထမဆုံး စြံတဲ့ တေယာက္ရဲ႕ ရီးစားစာေတြကုိ ၀ိုင္းဖတ္၊ ေ၀ဖန္ အႀကံျပဳခ်က္ေတြေပး၊ စာအုပ္ေတြ ထဲကအတုိင္း ေလွ်ာက္စဥ္းစားၿပီး ၀ုိင္း၀န္း ဆုံးျဖတ္ ေပးတတ္ၾကတယ္။ သူတုိ႔လုိက္ေျပးေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလုံးက ရွိတဲ့ ပုိက္ဆံ၊ လက္၀တ္ပစၥည္း ေတြကုိ ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးလုိက္ၾကေသးတယ္။ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အခ်စ္၀တၳဳေတြထဲကလုိ အခ်စ္ေရးရာ ကိစၥေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရုိင္းပင္းၾကတာ ကို အတုယူတာ ေနမွာလုိ႔။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ သြားတတ္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးေတြကုိလည္း ၀တၳဳေတြ ထဲကေနပဲ အရင္ ရင္းႏွီး ေနခဲ့ၾကၿပီး၊ ကုိယ္တကၠသုိလ္ တက္တဲ့အခါ အဲ့ဒီေနရာေတြကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကတယ္။ စက္မႈတကၠသုိလ္ သြားလည္ေတာ့လည္း ၾသဘာလမ္းကုိ ေလွ်ာက္မိမွာ ေၾကာက္လုိက္ရတာ။ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္လုိက္ ၀တ္စား ဆင္ယင္တာမ်ိဳး အျပင္မွာေတြ႔ရင္ ျပဴးၿပဲၿပီး လုိက္ၾကည့္ေသးတယ္။

ကုိယ္ကေတာ့ အေဒၚအငယ္ဆုံးနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ၿငိမ္းေက်ာ္ရဲ႕ ၀တၳဳေတြ စ ဖတ္ရတယ္။ သူ႔ဇာတ္လုိက္ေတြက ေယာက်ာ္း ပီသၿပီး တည္ၿငိမ္တဲ့ ပုံစံေတြမ်ားတယ္၊ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရတာ အေမာ။ သူ႔၀တၳဳထဲမွာ မိသားစု ေမာင္ႏွမေတြ သုိက္သုိက္၀န္း၀န္း ရွိတာမ်ိဳးလည္း ႀကိဳက္ေသးတာ။ ေနာက္ေတာ့ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)၊ ႏြမ္ဂ်ာသုိင္း၊ ျမေႏွာင္းညိဳ၊ ေဆြေဆြေအာင္၊ ေ၀ေ၀ေအာင္၊ လမင္းမုိမုိ၊ ပုဏၰမီ၊ လြန္းထားထား၊ မုိမုိ (ေဆးတကၠသုိလ္)၊ ဂ်ဴး၊ ေမၿငိမ္း၊ အေဒၚဖတ္သမွ် ကုိယ္လည္း လုိက္ဖတ္ခဲ့တာ။ ဂ်ဳးရဲ႕ ဇာတ္လုိက္ေတြျဖစ္တဲ့ ကုိနႏၵ၊ မင္းထင္ေက်ာ္ ဆုိတာေတြကုိေတာ့ အျပင္မွာေတြ႔မလားေတာင္ ေမွ်ာ္လင့္မိေသးတယ္။ ဂ်ဴးရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြက်ေတာ့ စရုိက္ အမူအက်င့္ေတြ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မတူျပန္ဘူး။ ေပ်ာ့ညံ့တယ္လုိ႔ ထင္မိတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသား ထဲက ဇာတ္လုိက္ ဆုိရင္ေတာ့ မႀကိဳက္ခ်င္ျပန္ဘူး။

ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္တုန္းက အိမ္မွာ အခ်စ္၀တၳဳ ဖတ္ရဖုိ႔ သိပ္မလြယ္ကူပါဘူး။ အေဒၚေတြက ကုိယ္ဖတ္သမွ် စာအုပ္အားလုံး လုိက္ဖတ္တယ္။ အဖြားကေတာ့ ၀တၳဳေတြ မီးရွဳိ႕ပစ္မယ္ လုိ႔ ႀကိမ္းတတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ စာအုပ္ အသစ္ ထြက္ရင္ စာအုပ္ အငွားဆုိင္ကုိ ေျပးၿပီး အရင္ဆုံးရေအာင္ ဦးတာပဲ။ အငွားဆုိင္ကလည္း သိေနေတာ့ ကုိယ္ဖတ္တတ္တဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးေတြကုိ ဖယ္ထားေပးတယ္။ ညေနဖက္ စာအုပ္အငွားဆုိင္ကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားရင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရတာလည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ အိမ္ကတေယာက္ကုိ အခ်စ္၀တၳဳ ဖတ္လားဆုိေတာ့ တခါမွ မဖတ္ဖူးဘူးတဲ့၊ ငါတုိ႔က သုတစြယ္စုံပဲဖတ္တယ္ တဲ့။ ပ်င္းစရာေကာင္းလုိက္တာေနာ္။

စီးကရက္ေသာက္ျခင္း

စီးကရက္ ေသာက္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကုိယ့္ခံစားမႈ သက္သက္ ကုိပဲ ေရးခ်င္တာပါ။ ဘယ္လုိ အရသာ ရွိလဲ၊ ဘာ ခံစားရလဲ၊ စီးကရက္ ေသာက္လုိ႔ ကုိယ့္ အေပၚ သူမ်ား ဘယ္လုိျမင္သလဲ၊ တျခားသူေတြနဲ႔ ကုိယ့္ကုိ ဘယ္လုိ အက်ိဳး သက္ေရာက္ေစလဲ သုိ႔မဟုတ္ ထိခိုက္ေစလဲ စသျဖင့္ ေတြးေတာမိတဲ့အခါ...

အနီးဆုံးကေတာ့ အေဖေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စီးကရက္ကုိ စတုိင္ထုတ္ၿပီး ေသာက္ရင္း ၾကာေတာ့ စြဲသြားတာလုိ႔ အေမက ေျပာဖူးတယ္။ အသက္ ငယ္ငယ္နဲ႔ လူႀကီး လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေၾကာင့္လည္း စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ရွိတုိင္း စီးကရက္ေတြ တလိပ္ၿပီး တလိပ္ ဆက္တုိက္ အမ်ားႀကီး ေသာက္တယ္တဲ့။ မွတ္မိစအရြယ္ထဲက အေဖ့လက္ေတြ အ၀ါေရာင္ ျဖစ္ေနတာ သတိ ထားမိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အေဖ မဆုံးခင္ ၁ပတ္ေလာက္ အလုိမွာ သမီးျဖစ္သူကုိ ေျပာတာက အေဖ စီးကရက္ မေသာက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ပညာေတြ တပုံႀကီးတတ္ၿပီး လူ၀င္ဆန္႔တဲ့့ အေဖက ႏွလုံးေသြးေၾကာက်ဥ္းတဲ့ ေရာဂါနဲ႔ ၂၉ႏွစ္မွာ ဆုံးတယ္။

အိမ္မွာရွိတဲ့ ေယာက်ာ္းေလး အားလုံး အရြယ္ေရာက္တာနဲ႔ ေဆးလိပ္ စီးကရက္ ေသာက္တတ္ကုန္ၾကတယ္။ ထင္ထင္ ေပၚေပၚေတာ့ မေသာက္ၾကဘူး။ လူႀကီးေတြ ကုိ ျမင္ရင္ လက္ေနာက္မွာ ဖြက္ထားၾကတယ္။ ရတဲ့ မုန္႔ဖုိးနဲ႔ ၀ယ္ေသာက္ၾကတယ္။ တေယာက္က မူးယစ္ေဆး၀ါး ပါ သုံးစြဲၿပီး ဘာမွ မလုပ္ရေသးခင္ လူ႔ေလာကႀကီးက ထြက္သြားရတယ္။

သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ေျပာတာကေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ေျပေအာင္ ေသာက္တာတဲ့။ ဥပမာ ရီးစားစာ လုိက္ေပးရင္း၊ စကား လုိက္ေျပာရင္း ေပါ့။ စီးကရက္ကုိ ခဲထားလုိက္တာနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈေတြ လည္း ပုိရွိလာသလုိပဲ ခံစားရတယ္၊ ေျခဖ်ား လက္ဖ်ား ေအးတာေတြလည္း ေပ်ာက္သြားတယ္တဲ့။

ကုိယ့္အေနနဲ႔ေတာ့ စီးကရက္ ေသာက္တဲ့ ေယာက်ာ္းေလးကုိ စတုိင္က်လုိက္တာ လုိ႔ တခါမွ မထင္မိပါဘူး။ မင္းသား မင္းသမီးေတြ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ စီးကရက္ ေသာက္တာကုိေရာ၊ ဥပမာ Sex and the City ထဲမွာ Carrie စီးကရက္ ဖြာၿပီး စာေရးေနတာ ေတြ႔ရင္ သူ႔ အ၀တ္အစားနဲ႔ အသုံးအေဆာင္ လွလွေလးေတြ နံကုန္ေတာ့မွာပဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ စီးကရက္နံ႔က နံတယ္လုိ႔ ထင္တဲ့ အျပင္ စီးကရက္ ေသာက္သူရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းမဲမဲႀကီး ကုိလည္း မႏွစ္သက္ပါဘူး။ ေသြးေရာင္ မလႊမ္းဘဲ ၀ါက်င့္က်င့္ ျဖစ္ေနတဲ့ လက္ေတြကုိလည္း ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ရဲရဲ တြဲရဲမွာလဲ။ စီးကရက္ ေသာက္ရင္း ရဲေဆးတင္ၿပီး လာေျပာတဲ့ ခ်စ္စကားမ်ား ကလည္း ဘယ္မွာ ေမႊးခ်ိဳေနမွာလဲ။ Not cool at all!

Proud

I look into the window of my mind
Reflections of the fears I know I've left behind
I step out of the ordinary
I can feel my soul ascending
I am on my way
Can't stop me now
And you can do the same

What have you done today to make you feel proud?
It's never too late to try
What have you done today to make you feel proud?
You could be so many people
If you make that break for freedom
What have you done today to make you feel proud?

Still so many answers I don't know
Realise that to question is how we grow
So I step out of the ordinary
I can feel my soul ascending
I am on my way
Can't stop me now
And you can do the same

What have you done today to make you feel proud?
It's never too late to try
What have you done today to make you feel proud?
You could be so many people
If you make that break for freedom
What have you done today to make you feel proud?

We need a change
Do it today
I can feel my spirit rising
We need a change
So do it today
'Cause I can see a clear horizon

What have you done today to make you feel proud?
So what have you done today to make you feel proud?
'Cause you could be so many people
If you make that break for freedom
So what have you done today to make you feel proud?
What have you done today to make you feel proud?
What have you done today
You could be so many people?
Just make that break for freedom
So what have you done today to make you feel proud?

ဘ၀ အေမာမ်ား

မႏွစ္က သူ႔အမ်ိဳးသား အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ စင္ကာပူကုိ လုိက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ဒီမွာ ေရးဖူးပါတယ္။ တေန႔ ကေတာ့ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ေတြ႔တယ္၊ သူ စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းေလွ်ာက္ ထားတာ က်ၿပီ၊ ေက်ာင္းစရိတ္ ၅၈၀၀ + VAT သြင္းၿပီးတာနဲ႔ ေက်ာင္းက စာပုိ႔မယ္၊ အဲ့ဒီစာနဲ႔ စင္ကာပူ ထြက္လာလုိ႔ ရမယ့္ အေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ဇန္န၀ါရီ ၂၈ မွာ အတန္းစမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အျမန္ ဆုံး ပဲ ထြက္လာ ေတာ့မယ္တဲ့။ ေနဖုိ႔ ေနစရာေတာ့ သူမ်ားေတြကုိ ေမးထားတယ္ လုိ႔ေျပာပါတယ္။ စလုံးမွာ အခန္းခ ေတြလည္း ေစ်းတက္လုိ႔ သူတုိ႔ ေမာင္ႏွံ အတူတူ ေနျဖစ္ခ်င္မွ ေနျဖစ္မွာ လုိ႔လည္း ညည္းေနတယ္။ ေလာေလာဆယ္ သူ႔ အမ်ိဳးသားက အလုပ္က ေပးတဲ့ ေနရာမွာ ေနေနတာ ဆုိေတာ့ အိမ္စရိတ္ မကုန္ဘူး။ ႏုိင္ငံျခား ေနတာ ထက္စာရင္ တႏုိင္ငံထဲ တူတူ ရွိေနရတာ ေတာ္ေသး တာေပါ့ လုိ႔ ေျဖေတြးေလး ေတြးေနမိတယ္။ အမ်ိဳးသားရဲ႕ အလုပ္က အေနာက္ဖက္ျခမ္း မွာမုိ႔ အခန္းကုိ အေနာက္ဖက္ မွာရွာေနတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းက ဘယ္မွာလဲ ဆုိေတာ့ အေ၀းႀကီးတဲ့။ ဒါဆုိ ရထားခ ေတာ့ ပုိကုန္မွာေပါ့။ အသက္ ေတြလည္း မငယ္ေတာ့ တာမုိ႔ ရွိသမွ် ဥာဏ္အား လူအား နဲ႔သာ ႀကိဳးစားေပေတာ့ လုိ႔ အားေပးလုိက္တယ္။ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ရင္ အလုပ္ရွာရ ဦးမွာ။ ကေလး မရွိ လုိ႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ ကြန္ျပဴတာ တစ္လုံးေတာ့ လုိမယ္ ထင္တယ္ေနာ္ လုိ႔ ေျပာမိလုိက္ေသးတယ္။ သူကေတာ့ ငွားလုိ႔ ရရင္ ေကာင္းမယ္ တဲ့။ ကုိယ္က ေတြးပူတတ္ သူမုိ႔ မလာခင္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ရေအာင္ပါ။

အေတြ႔အႀကံဳ

ႏွစ္သစ္မွာ ပုိ႔စ္အသစ္ တင္ဖုိ႔ စဥ္းစားတာ ဘာမွ ထြက္ မလာဘူး။ ဒါနဲ႔ တေလာက နိနိတုိ႔ ဆီသြားရင္း ရန္ကုန္ျပန္ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ကုိယ္စီ ရင္ဖြင့္ ၾကတာ သတိရၿပီး တခ်ိဳ႕ကုိ ခ်ေရး လုိက္တာ။ ရန္ကုန္ ျပန္ဖုိ႔ ၂ပတ္ေလာက္ အလုိ ေစ်း၀ယ္၊ ပစၥည္းထည့္၊ မွာတာေတြ ထပ္၀ယ္၊ ညည အိပ္ေရးပ်က္၊ အားလုံး စုံၿပီး ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆုိး ျဖစ္ပါ ေလေရာ။ ရန္ကုန္ ေရာက္တာနဲ႔ ေယာကၡမက ဆုိးေန ျပန္ၿပီလားတဲ့ ဆီးၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကုိယ္လည္း ကုိယ့္အျပစ္နဲ႔ ကုိယ္မုိ႔ ၿငိမ္ေန လုိက္တယ္။ ေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔ ပုဂံ သြားလည္ၿပီး ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္တဲ့ အထိ ေခ်ာင္းဆုိးက မရပ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာ၀န္နဲ႔ ျပဖုိ႔ ဘြတ္ကင္ တင္လုိက္တယ္။

ေဆးခန္း ေပၚလည္း ေရာက္ေရာ တုိကင္ နံပါတ္ျပၿပီး ကုိယ့္အလွည့္ ေရာက္ဖုိ႔ ထုိင္ေစာင့္ၾကတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆရာမက ကုိယ္အေလး ခ်ိန္တယ္၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တယ္။ အ၀င္၀မွာ ေပါင္ခ်ိန္စက္ ထားၿပီး ၀င္လာတဲ့ သူကုိ တက္ခုိင္းတာပဲ။ ၁၀ မိနစ္ ေလာက္ ကေတာ့ သူ႔ အခ်ိန္ နဲ႔သူ ေခၚတာ အတိအက်ပဲ ကဲ တေယာက္လာ တက္၊ ေနာက္တေယာက္ တက္ ဆရာမလည္း စ်ာန္၀င္သြားပုံရတယ္။ လူ ေနာက္ တစ္ေယာက္ ၀င္လာတာလည္း ေတြ႔ေရာ ထုံးစံအတုိင္း ကဲ တက္ ဆုိေတာ့ အဲ့ဒီလူက ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ အဲ့ဒီ အခါမွာေတာ့ စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဆရာမက တက္ ေပါင္ခ်ိန္မယ္ေလ ဆုိေတာ့ ဟာ ကၽြန္ေတာ္ လူနာမဟုတ္ဘူး လုိ႔ ျပန္ေျပာတာ ၾကားလုိက္ရတယ္။

ၾကားရတဲ့သူေတြလည္း ၿပံဳးစိစိနဲ႔ေပါ့။ ဆရာမ အႀကီးတစ္ေယာက္က လူနာလား ဘာလား ေသခ်ာလည္း ေမးပါဦးလုိ႔ ဆက္ေျပာေနသံၾကားလုိက္ရတယ္။

ကုိယ့္အလွည့္ ေရာက္လုိ႔ ၀င္သြားေတာ့ ဆရာ၀န္မႀကီးက ဘာျဖစ္တာလဲ ေမးလုိ႔ ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆုိး ျဖစ္တာပါ ေခ်ာင္းဆုိး က်န္ေနခဲ့ပါတယ္ မေန႔ကပဲ ပုဂံက ျပန္လာတာပါ ဖုန္ေတြနဲ႔ ပုိဆုိးသလား မသိပါဘူး မမရယ္ လုိ႔ ေျဖလုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာ၀န္မႀကီးက ေအာ္ ပုဂံမွာ ဟုိတယ္ သြားေဆာက္တာလား။ ကုိယ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း တေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္၊ ရီခ်င္စိတ္ကုိ ေအာင့္ၿပီး မဟုတ္ပါဘူး၊ အလည္သြားတာပါ လုိ႔ ျပန္ေျပာခဲ့ရတယ္။ ေဆးခန္း အျပင္ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား တ၀ါး၀ါးနဲ႔။

ေနာက္တေန႔ မ်က္မွန္လုပ္မယ္ ဆုိၿပီး ေစ်းခ်ိဳတယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့ ျမန္မာ့ မ်က္မွန္ကုိ ထြက္လာ ၾကတယ္။ မ်က္စိစမ္းဖုိ႔ အခန္းထဲကုိ သြားလုိက္ပါ ဆုိေတာ့ ေကာ္ေဇာ ခင္းထားတာ ေတြ႔လုိ႔ ဖိနပ္အခၽြတ္မွာ please come in, don't take off your shoes တဲ့။ ကုိယ္ကလည္း မ်က္စိစမ္းခ်င္လုိ႔ပါ လုိ႔ျပန္ အေျပာ၊ please take a seat တဲ့။ သူအဂၤလိပ္ ကုိယ္ဗမာနဲ႔ ေျပာၾကတာ ၿပီးတဲ့ အထိပဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား ငုိမလုိ ရီမလုိ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ျပန္ထြက္လာၾကတယ္။

ေနာက္ တေခါက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွာ။ ကုိယ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ လူေတြ ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနတာ သိေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္ တကမာၻ ရုပ္ေတြနဲ႔ လက္တြဲၿပီး တစ္ဆုိင္၀င္ တစ္ဆုိင္ထြက္ လုပ္ေနၾကတယ္။ ပုိ႔စကဒ္ေရာင္းတဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္ အနားလာေတာ့ အေတာ္ပဲေပါ့ ရုံးကုိ တစ္ခုေလာက္ ပုိ႔မယ္ ဆုိၿပီး ဘယ္ေလာက္လဲ ဆုိေတာ့ အမယူရင္ ၅၀၀ သူ႔ကုိ ေတာ့ ၁၀၀၀ တဲ့။ ဟဲ့ ဘာကြာလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ရုိင္းပင္းတာပါ အမရာ တဲ့။ ဒါနဲ႔ ခင္ပြန္းသည္က ငါဗမာကြ လုိ႔ ေျပာေရာ ခုိနိခ်ီ၀ါ 1000 kyats only လုိ႔ မႈတ္ျပန္ေရာ။ ရင္ေစ့လက္ရွည္ အက်ႌ အင္းေလး ထမီနဲ႔ ကုိယ့္ကုိ ဂုိက္ဒ္လုိ႔ ထင္ၿပီး ဒီဗမာမေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသားနဲ႔ လက္တတြဲတြဲ လုပ္ေနပါလား ဆုိၿပီး ၾကည့္ၾကတာပဲ ျဖစ္မွာလုိ႔ ေနာက္မွ ေတြးမိတယ္။

တေန႔ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား စမ္းေခ်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းဆီ ကအျပန္ ဆံပင္ၫႇပ္ဖုိ႔ ပဒုမၼာကြင္း နားက စတုိးဆုိင္ အေပၚထပ္ကုိ သြားပါတယ္။ ပိတ္သြားၿပီတဲ့။ မႏွစ္ကပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ေတြ႔တဲ့ ဆုိင္တစ္ခုကုိ ၀င္လုိက္ပါတယ္။ ဆံပင္ၫႇပ္တဲ့လူက စကားျပန္နဲ႔ ေျပာရပါတယ္။ ဆုိင္က ကေလးမေလးေတြကလည္း စီးဖူ စီးဖူ ပဲေခၚတာ ၾကားရတယ္။ သူ႔ဘာသာသူ စိတ္ကူးနဲ႔ ကုိယ့္ဆံပင္ကုိ ၫႇပ္အၿပီးမွာ ေမးတာက စီးစုိမလား တဲ့။ သူေျပာတာ နားမလည္လုိ႔ I am sorry, I don't understand လုိ႔ႏွစ္ခါ သုံးခါ ထပ္ေျပာလည္း ဒါပဲ ေမးတယ္။ ဒါနဲ႔ လာၾကပါဦး ဘာေတြ ေျပာေနလဲ မသိဘူး လုိ႔ ေအာ္ၿပီး စစ္ကူ ေတာင္းေတာ့မွ သူ႔တပည့္မေလးေတြ ထြက္လာၿပီး ဘာသာျပန္ေပးတာက ေဆးဆုိးမလား လုိ႔ေမးတာပါတဲ့။

မွတ္ခ်က္။ ရန္ကုန္ျပန္တုိင္း ဘယ္သြားသြား ႏွစ္ေယာက္လုံး ျမန္မာလုိပဲ ၀တ္စားဆင္ယင္ပါတယ္။